Nasıl giriş yapacağımı bilmediğim bir bölümden daha hepinize merhaba.
Yazarların dertleri neden bitmiyor?
Başlıktaki yazı çok çok çok büyük bir sıkıntının iki kelimelik kısa bir tarifidir lakin altında bir işkence yatar.
İŞKENCE
İ Ş K E N C E
Her neyse. Kısaca açıklıyorum: Bir kitabı yazıyorsunuz, iradeniz sağlamsa bitiriyorsunuz. Tamamlandı yazısıyla taçlanıyor. Ama sıkıntı şu ki insan üzerinden uzun bir zaman geçince yazdığını okumaya utanıyor, en azından ben utanıyorum...
Geride bir sürü düzeltilmeyi bekleyen yazım yanlışları, yeniden yazılması lazım gelen bölümler kalıyor. Ama utanıyorum yazdığımdan işte, ne yapayım? Eski yazılarım gözüme yenisini aldıktan sonra kullanmayı bıraktığım ayakkabım gibi geliyor. Sevgili yazılarım; kalbinizi kırmak istemiyorum ama daha iyisini yapabilecekken neden bir noktada sabit kalayım? Sonra millet hakaretler sıralıyor, yazım yanlışından dem vurup kendin yanlış yazıyorsun amın oğlu gibi yorumları okuyorum. (Örneği kendim yazdım, yani kendime hakaret ettim... Bu ne zeka...)
"Bunu ben mi yazmışım? Neden yazmışım ki şimdi ben bunu? Ne düşünüyormuşum? Ne kadar da saçma yazmışım, değiştirmek daha da fena yapacak. Kalbim dayanmıyor, kapat kapat."
Y.N/ Bütün yazılarımın parmaklarının ucundan öpüyorum, hepiniz benim gözümün bebeğisiniz.
(Yazdıklarımla abartılı yakınlık yaşıyorum...)
