Blog?! (Martin Garrix)(Ariana Grande)

No... Sorry!

"Wil je met me ... Samenwonen." Vroeg hij. Meteen moest ik lachen. Gelukkig pff hij vroeg dat.
" waar lach je om lieverd?" " niks, niks, ik dacht dat je wat anders wou vragen. Maar natuurlijk wil ik met je samen wonen!" Zei ik enthousiast. "Gelukkig." Snel drukte hij een kus op mijn lippen . Voor dat ik mee kon doen trok hij terug. Jammer. "Maar wat dacht je dan dat ik ging vragen?" Zei hij bloed serieus. " dat je me ten huwelijk ging vraagen." Weer op nieuw schoot ik in de lach maar martijn bleef nog steeds serieus. "Wat had je dan gezecht als ik het vroeg?"" Nee natuurlijk" nog steeds lachte ik. Ik had niet door dat martijn naar boven was gelopen tot ik een deur horde dicht klappen. Nu pas realiseerde ik me hoe bot die nee er uit kwam. Natuurlijk wil ik met hem trouwen maar nu nog niet. Ik wil eerst rust in m'n leven. Net toen ik naar boven liep bedacht ik me dat ik hem maar even moet laten en dat ik even rond ga kijken. Ik leg het later uit dan begrijpt hij mij vast better. Ik liep naar de woonkamer en zag dat al mijn spullen er al stonden. Ik liep door naar de keuken de koelkast was vol en weer paar dingetjes die van mij waren. Ik liep door naar de kamers boven. Meteen werd ik uitgenodicht om de deur te openen aan het eind van de gang maar al snel werd ik afgeleid door een enorme slaap kamer met badkamer en inloop kast. De kast lag al voor met mij kleding en die van martijn. onze schoenen namen ook een hele want in beslag. Ja martijn heeft heel veel schoenen. Bij mij valt het wel mee. Ik moest licht lachen om mijn eigen gedachtes. Dit was zeker te weten onze kamer. Aan de andere kant van de gang zat net zo zelfde kamer maar dan iets kleiner en minder luxe. Maar nog steeds geweldig. Nu was ik toch echt aan gekomen bij de deur aan het eind van de gang. Wat zat er nou achter. Dit was de eningste deur die dicht was. Voor Zichtig open ik de deur en ik zag een studio het zag er echt vet uit. Bam! Daar zat hij dan de jongen van wie ik hou. Hij hoorde mij niet omdat hij koptelefoon op had. Blij keekt hij niet. Ik twijfelde zelfs of hij huilde. Dat was nooit mijn bedoeling geweest. Weer te diep in gedachten verzonken had ik niet door dat martijn mij had gezien. Hij keek verdrietig, teleurgesteld maar voor al boos. " ga weg roos, laat me met rust." "Martijn misschien moeten we even hier over pratten."vroeg ik hoop vol. " ik praat wel als ik daar zin in heb en nu opdonderen." Zei hij kwaad. Ook ik werd nu boos " doe is ff normaal oke dat je boos bent maar je kan normaal tegen mij praten." Zei ik boos en liep toen weg. Ik ga wel naar beneden. Nog voor dat ik op de bank zat was ik niet meer boos. Pff laat hem maar ff afkoelen.