Sakura...
Sasuke gideli iki hafta olmuştu,okullar açılmıştı ve biz hala Yuminin cesedini bulamamıştık. Kafayı yeme noktasına gelmiştim.
Okulun bir günü gidiyorsak iki gün gitmiyor hala arıyorduk. Bu olanlardan sonra yemez içemez bile olmuştuk. Zaten cılız bir kızdım iyice çöktüm. Ino ve diğerleride öyle. Şuan hep beraber bizdeyiz, ne yapacağımızı konuşuyoruz. Aklımıza bin türlü korku filmi senaryosu dönüyordu.
-(Naruto) Peki hiç söylemek istemiyorum ama....
-(Sakura)Ama...?
-Belki de korku kapanı filmindeki yamyamlar gibi Yumi-chanı yemişlerdir!
-(Herkes)0_0
-(Ino)Saçmalama! Korku filmlerinde yaşamıyoruz ahmak!
-Tamam dattebayo kızma, bir öneriydi zaten.
-(Neji) Peki...
-(Tenten) Peki?
-Ya cesedi ortadan kaldırmışlarsa?
-(Sakura) Ne!?!...Ne demek istiyorsun!
-Demek istediğim başları belaya girmesin diye cesedi ortadan kaldırmış olabilirler. Mesela...yakmış veya gömmüş.
-H-hayır.Bu kadarı da olamaz! Bir insan bu kadar da cani olamaz!
-Herşey olabilir Sakura,inan bana. Çok boyutlu düşünmek zorundayız.
Nejiye nasıl baktığımı ben de bilmiyorum. Yalvarırcasına,"birdaha böyle konuşma"dercesine bakıyordum. Olmazdı...onu yakmışlarmıydı gerçekten...hayır düşüncesi bile korkunçtu. Gözlerim yaşarmıştı. Birsüre daha böyle kurgular yaptıktan sonra herkes dağılmıştı.
Kendimi odama kapattım. Nejinin söyledikleri kafamda dönüp duruyordu. Ama kabul etmiyordum. Etmeyecektim! Onu bulacaktık. Sonra da ben mezarının başında ağlayacaktım. Bunu herşeyden çok istiyordum.
Camın kenarına geçtim. Gökyüzü çok net görünüyordu. Bir yıldız kaydı. Belki tutar umuduyla gözlerimi kapayıp bir dilek diledim.
-Lütfen ölmedim deyip karşımıza dikil Yumi...
Gökyüzüne baktığımda bir yıldız daha kaudı. Galiba bu bir dilek daha demek oluyordu.
-Geri dön Sasuke-kun..sana ihtiyacım var...
Yatağa doğru uzandım zar zorda olsa nasıl olduğunu anlamadan uyumuşum.
Ertesi gün...
Birsürü bildirim sesiyle uyandım. En son da telefonum çaldı. Telefonu elime alıp açtım. Inoydu...
-(Sakura)Alo?
-Sakura sen misin?
-Evet...?
-Şey...hemen hastaneye gelmelisin.
-Ne?...neden n'olduki?
-Ş-şeyy....
-Birine birşey mi oldu? Ino doğru düzgün anlatsana!
-Sen sadece gel, gelince anlarsın!
-T-tamam.
Telefonu kapattım. Dediklerinden hiçbirşey anlamamıştım. Sesinden de ne hissettiğini anlamamıştım. Ne üzgündü nede, mutlu. Heyecanlı gibiydi... Bende korkmuştum. N'olur kötü bir şey olmasın...
Hızlıca hazırlanıp hastaneye doğru koştum....
Hastaneye vardığımda Inoya mesaj attım:
ŞİMDİ OKUDUĞUN
TEXTING--SASUSAKU
Fanfiction"Öğrenince bana çok kızacaklardı,ama benim umrumdamıydı? Hayır! Çünkü ben onların birlikte olmasını onlardan çok istiyordum..." Yepyeni bir kitapla karşınızdayım. Kitaba kendi uydurduğum ve çok da sevdiğim bir karakteri de ekledim. Umarım beğenirsin...
