Kafamı kaldırdım ve gözlerim gözlerine kitlendi.Ne yapacağımı bilemedim . Göz bebeklerim kalbim gibi pı pır ediyorlardı.
Yiğit.. ? Sen gitmemişmiydin?
Seni bekliyordum. O kendini bir şey sanan kalasın yanında seninle konuşmamı düşünmüyorsun herhalde ?
Hadi gidelim . Nerede oturuyorsun? Bırakayım seni.
"Buraya yakın bir dolmuşluk bir yer."
"Tamam işte nerede ?"
"Hayır gerek yok . Ben giderim."
"Uzatmasak" dedi ve kolumu bir hışımla kendine doğru çekti. Bu da neydi?
Kendimi geriye doğru ittim. Ama bir türlü elinden kurtulamadım.Başımı kaldırdı.
"Dinlesen iyi edersin."
Bana bu kadar yakınlaşıp böyle hareket etmesi beni heyecanlandırdı. Normalde olan ben sanki onun yanında ben değildim.
"Tamam .Ama sende ellerimi bıraksan iyi edersin ."
"Çankaya.."
"Efendim?"
"Çankayada oturuyorum. Sordun ya söylüyorum işte . Hem sen buralarda yenisin. Bir de beni eve bırakmayı düşünüyorsun?"
"Daha bir gün oldu ve sen beni tanımıyorsun. Anladığım kadarda safsın ilk günden birine sahip çıkmaya çalışıyorsun?
"İyilik etmek saflık mı?"
"Hayır saflık güzel bir şey doğru kişiye yaptığın takdirde .. Her zaman böyle misindir?
"Hayır.. Yani Evet .. Yani hayır.."
"Evet mi Hayır mı ? Karar ver."
Ne desem bilemedim saflığın hangi anlamına göre yanıt vermeliydim . Niye yaptığımı kendime tarif edemiyordum ki sana tarif edeyim .
"Bilmiyorum."demekle yetindim.
Güldü ve Otobuse bindik.
Kartlarımızı bastıktan sonra ilerledik.Bir tane bile yer yoktu. Ayakta kaldık . Otobüs şoförü hala yolcu almaya devam ediyordu.Tutunacak bir yer bulmak bile zorlaşmıştı. Birden savsakladım. Yiğit kolumdan kavradı ve beni kendine çekti . "Benden tutun"dedi. Ellerim gömleğinin üzerinde. Yiğitin elleri ise belimdeydi. Belki düşmezdim. Ama çok heyecanlıydım. İlk defa abimden başka bir erkek bana bu kadar yakındı. Otobüs her dönüşünde belimi daha fazla kavrıyordu. Yol bitsin istedim mi bilemiyorum. Bu his ne idi?
En sonunda ineceğim durağa geldik. Otobüsten zor bela indik.
Birlikte yürümeye başladık. Birden gülemeye başladı.
"Gerçekten sen bu taraflarda mı oturuyorsun?"
"Evet..Niye ki? "
"Bende bu tarafta oturuyorum desem inanır mısın?"
"Gerçekten mi?"
"Evet. Aşağı sokakta oturuyorum bende."
Şaşırmıştım. Evimin önüne kadar geldi.
"Hadi git."
"Tamam sen git. Ben gireceğim daireye."dedim .
"Hadii "dedi.
Evin numarasına bastım kapı açıldı . Ve içeriye girdim.
Bu da neydi böyle?Gitmişmiydi ?Asansörü bile beklemeden yukarı çıktım koşar adımlarla . Annem kapıyı açmış bana bakınıyordu. Bir hışımla içeriye girdim . Ve pencereye koştum. Sokağa baktım . Ama kimse yoktu. Gitmiş çoktan.
***
Annem şaşkın bana ne olduğunu sordu.
"Bir şey yok annem . Çok açım bennn"
Annem yemeğimi çoktan hazırlamış. Hemen masaya oturup yemeğimi yedim ve odama kapandım.
Bugünün analizini yapıyordum. Çalışma defterimi önüme aldım.
Karalamaya başladım .
Bir portreydi.Gözlerinin rengi koyuydu .Benim gözlerimden hafif küçüktü ve çekikti.Daha öncede söylemiştim ya gözler.. diye .Gözler benim insanlarda en sevdiğim ve dilden çok kendini anlatan şeyler.. Elleri gözümün önüne geldi . Belimi kavrayan elleri..
Birden odamın kapısı açıldı. Abim gelmiş. Defteri kapatmamla ayağa kalkmam bir oldu.
Abim benim her hareketimden ne yaptığımı anlar .
"Ne vardı defterinde ?"
"Hiçç.. Ders filan işte."
"Dersse niye acele ettin . Bir şey mi saklıyorsun?"
"Hayır abi."
Abim konuşmamdan bir şey sakladığımı anladı. Ve Uzun kollarıyla defterimi almaya çalıştı.Vermemeye çalıştım.Ama beceremedim.
Defter abimin elindeydi . Ve defteri açtı.
"Ne mi oldu. Bir sonraki bölümde öğrenirsiniz."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
