Siedziałam na łóżku i myślałam. Myślałam o Balu Zimowym. Doszłam to wniosku, że 1. będzie ciężko zebrać się w sobie 2. nawet jeśli bym poszła to nie umiem tańczyć 3. nie mam z kim iść (Raven się nie liczy) 4. jestem strasznie głodna.
Z tą myślą zeszłym do kuchni i zrobiłam naleśniki.
- Evan!! - krzyknęłam do brata. - Są naleśniki!!!
Pięć sekund później chłopak stał już przede mną.
- Gdzie?? - i rozglądnął się w poszukiwaniu jedzenia.
- Tu - podałam mu talerz z jego porcją.
- Dzięki! - uśmiechnął się, dał mi buziaka i wrócił do swojego pokoju.
Evan był świetnym starszym bratem. Czasem trochę nadopiekuńczym, ale przez to jeszcze bardziej cennym. Był przystojnym blondynem z niebieskimi oczami. Jego uśmiech powalał masę dziewczyn, ale on sam nie zdawał sobie z tego sprawy. Kochałam go za wszystko, nawet za jego zamiłowanie do demolowania kuchni w poszukiwaniu żarcia.
Po zjedzeniu sporej porcji naleśników ruszyłam do pracy w jednej z najbardziej lubianych i równocześnie najbardziej znienawidzonych kawiarni na świecie. Chodzi tu oczywiście o Starbucksa. Dziś mogłam wyjść wcześniej, bo Ann (szefowa) chciała protestować sama nowe ekspresy i nie chciała mieć świadków zbrodni.
Szłam ulicą myśląc o...
A zresztą to już nudne! Musiałam skupić się na czymś innym. Zaczęłam patrzeć na wolno opadające, pożółkłe liście i gałęzie drzew falujące za sprawą wrześniowego wiatru. Wysoko, na ciemniejącym już niebie latały pojedyncze ptaki. Dopiero teraz zrozumiałam, że dziś jest zdecydowanie zimniej, niż tydzień temu.
Z dala zobaczyłam jaśniejący szyld Starbucksa, a kiedy wchodziłam do jego środka oblała mnie przyjemna fala ciepła. Powinnam zacząć nosić czapkę.
- Cześć słonko! - przywitała mnie miło Ann.
- Hej. - odpowiedziałam i poszłam założyć firmową koszulkę.
Kiedy wróciłam miałam już całkiem sporą listę kaw do zrobienia. Zabrałam się za pracę.
27 kaw i 4 ciastka później miałam przerwę.
Czy ktoś zdaje sobie sprawę z tego, że mając taką przyjaciółkę, jak Raven po kilku godzinach nie sprawdzania telefonu ma się totalnie zawaloną skrzynkę pocztową?! Przez resztę czasu odpisywałam na wiadomości i jadłam muffinkę z czekoladą.
- Wiesz co? - zaczęła Ann.
- Nie, nie wiem. - odpowiedziałam z uśmiechem.
- Możesz na dzisiaj już skończyć...
- Na prawdę?? Wiesz, że nie musisz...
- Wiem, ale już postanowiłam.
- Dzięki. - prawie wyśpiewałam.
- Nie ma sprawy, ale jak rozwalę nowy ekspres to nikomu nie mów.
- Ma się rozumieć szefie. - dodałam wychodząc z budynku. - Do zobaczenia!
- No idź już wreszcie.
***
Rozległ się dzwonek i dostałam kolejnego sms'a od Raven.
Rav: Co robisz??
Ja: To co zwykle - nic.
Rav: Tak też myślałam
Ja: Szczere
Rav: Wiem
Ja: O co chodzi?
Rav: O bal
Tak myślałam. Raven zawsze myśli najpierw o mnie, potem o sobie. Ale co miałam jej napisać?
"Wiesz co? Chyba wolałabym się połamać" W sumie opcja warta przemyślenia, tyle, że nie miałam ochoty opuszczać lekcji. Pan Herr zostałby wpakowany do pudła za podpuszczanie uczniów, a ja dalej byłabym się tak śmiesznej sprawy. Musiałam podjąć odpowiednie kroki. Dosłownie.
Ja: Zapiszę się na zajęcia taneczne.
Rav: Dobry pomysł!! Gratuluje!
Ja: Boję się
Rav: Wiem, ale to ci dobrze zrobi
Ja: Mam nadzieję
Na tym skończyła się nasza konwersacja i zostawiła mi sporą dziurę na myśli. Znowu.
Dlaczego życie nastolatki jest takie przewidywalne? Robimy coś - żałujemy - myślimy (i to całkiem dużo).
Bardzo nudny schemat.
- Lucy!! Do spaniaaaa! - dało się słyszeć krzyk mamy. - Bo jutro nie wstaniesz!!
Spojrzałam na zegarek. Była 23.56. Chyba nie zdawała sobie sprawy z tego, że od dziesięciu lat szłam spać superpóźno, na pewno później niż o północy. I, że przy okazji obudziła mojego brata i całe miasto.
- Dobrzee! - odkrzyknęłam i poszłam spać.
-----------------------
Rany, mam nadzieję, że post się wam spodobał! :D
Już niedługo pojawi się kolejny.
~ Anet.
