Kostschool met een badboy {voltooid}

Hoofdstuk 22

'Hier is ze niet.' Dit is een best wel bekende stem, ik kan er niet direct een naam op plakken maar ik heb deze stem al eerder gehoord. De deur sluit weer. Ik blijf nog even zitten tot zeker ben dat ze weg zijn. Voorzichtig stel ik me recht en ik keer opnieuw met een lichte pas richting de gele deur. Als ik aan de klink voel voel ik geen enkel stukje stof. Ik duw de deurklink omlaag en zet een lichte druk uit tegen de deur. Hij opent niet. Ik duw wat harder tegen de deur. Opnieuw krijg ik het niet open.

Omdat ik zo nieuwsgierig ben ga ik gehurkt zitten en kijk ik door het deurgat. Enkele flesjes en bokalen staan op een wit aanrecht. De muren zijn ook geel. Het kleine kamertje heeft 2 ramen, ze zijn beiden bedekt met een wit gordijn. Als ik de andere kant kijk zie ik een pak met mappen en dossiers liggen op een bruine tafel. Enkele kartonnen dozen staan op elkaar gestapeld en vervolgens is er nog een deur in het kamertje dat volgens mij naar het volgende lokaal leidt. Zou ik? Dit zijn mijn zaken helemaal niet. Toch besluit ik om snel een kijkje te nemen.

Op mijn tippen sluip ik door de gang naar het lokaal hiernaast. Ow, die deur krijg ik dus ook niet open. Ik stap terug naar de trappen. Een beetje teleurgesteld, ik ben erg nieuwsgierig en als ik iets niet weet wil ik het altijd per direct weten. Net voor ik de trappen wil afdalen zie ik een schaduw op het einde van de linkergang, left where nothing's right. De quote vliegt weer door men hoofd. Verstand op nul en een kijkje nemen? Tja,chat kan er mis gaan.

Ik stap richting de schaduw die ik zo net in het verste lokaal van de gang zag verdwijnen. Zonder er bij na te denken in wat voor grote problemen ik kan geraken stap ik het lokaal binnen. Een jongen kijkt me een beetje schuldig aan. Hij heeft chocoladebruin haar en kastanje bruine ogen. Ik schat hem zo een 16 jaar oud. Zijn huid glanst als een parel en daarop is geen enkele puist te bespeuren. Hij draagt zijn das net wat losser en zijn broek net wat lager. Ik zou durven zeggen dat hij een badboy-uiterlijk heeft.

'Wie ben jij en waarom volg je mij?'
' sorry ik... Ik kan het uitleggen.' Zijn hand gaat een beetje akward door zijn haar.
' ga je gang, ik luister.'
'Nou .. Ja, ik Uh.. Ken je .. Misschien Thomas?'
Ik knik langzaam en wacht op verdere uitleg.
'Hij komt hier al enkele maanden, hij is zelf zo ver geraakt om de sleutel van het chemie-lokaal te bemachtigen, ik hou hem al even in de gaten, ik wil gewoon weten wat hij doet en ja... Toen ik zag dat jij daar liep dacht ik dat je wel de sleutel zou hebben want ja, je bent een vriendin toch?'
Ik kijk hem nadenkend aan. Het moment dat Thomas me vertelde dat hij met chemieproefjes een versuffingsmengsel had gemaakt vliegt door men hoofd.
'René' ik steek mijn hand vriendelijk uit.
'Caleb.' Een glimlach vormt zich rond zijn mondhoeken.
'Weet jij misschien wat hij daar allemaal doet?' Ik ben natuurlijk weer mijn nieuwsgierige ik.
' nee, sorry, ik heb hem alleen binnen en buiten zien gaan, misschien met mengsels in zijn zakken ofso maar niet dat ik het echt heb gezien.'
Ik kijk een beetje teleurgesteld neer, dit kon mijn bewijs zijn voor Esmee.

'Ik moet waarschijnlijk maar eens terug gaan naar mijn vriendin.'
Caleb knikt en volgt me door de gangen.
'Hoe komt het dat je in een coma lag?'
'Hoe weet jij dat?'
'Heel de school had het er over.'
'Oh.' Ik vertraag even mijn stappen maar volg dan snel terug Caleb die me voorloopt.
'Ik heb mijn theorieën.' Zou ik hem zeggen dat tho... Nee, dat risico pak ik niet.
Voor de rest bleef het stil.

Als we aan de uitgang zijn geef ik hem nog een vriendelijke lach.
'Tot later Caleb.'
'Doei.' Hij zwaait nog even snel.

***

'Heey Esmee.' Ik lig al ongeveer zo een 20 tal minuten op mijn bed in een tijdschrift te lezen en Esmee is zojuist binnengewandeld.
'Heey , René.'
'Ik moet je wat vertellen.' Ik leg mijn tijdschrift aan de kant en ga rechtop zitten in mijn bed. Esmee loopt verder onze kamer in en sluit de deur. Ze kijkt me een beetje bedenkelijk aan.
'Het gaat over Thomas.' Ik moet zo voorzichtig mogelijk proberen zijn.
'Wat is er over hem?'
'Je mag dit echt niet zeggen aan niemand. Pinky-promise het me!' Ik steek mijn pink in de lucht en Esmee volgt mijn voorbeeld.
'Jaja, zeg nou maar.'

Ik bijt even op mijn lip en twijfel of ik het nu zou zeggen, ik heb de afgelopen 20 minuten alleen maar nagedacht hoe ik het op de beste manier kan zeggen dat haar vriend mij in een coma heeft gebracht en vervolgens heeft gezegd dat ik niet meer met Jake mag omgaan en laten we niet vergeten dat hij me heeft betast en daarna in elkaar geslagen.

'Thomas heeft mij in die coma van 2 weken geleden gebracht.' Ik zeg de zin aan 1 stuk met 1 hap adem en zucht vervolgens diep.
Esmee haar ogen worden groot.
'Wat voor een vriendin noem je jezelf?! Je bent gewoon jaloers op de goede relatie tussen mij en Thomas en je kan er niet tegen dat Jake van het ene meisje naar het andere gaat!' Haar woedende ogen kijken me diep aan.
'Wat hoe bedoel je van Jake?' Ik ben verward.
'Wat, wist je dat... Nee, ik bedoel niks.. Niks..' Ze kijkt naar de grond en vermijdt oogcontact met me.