Kostschool met een badboy {voltooid}

Hoofdstuk 5

René
'Oh, dus je wilt het zo spelen?'
Jake kijkt me boos en verleidelijk aan terwijl hij over zijn rode kaak wrijft. Het bloed steeg naar de plaats waar ik zojuist had geslaan en ik zag dat zijn kaak begon te koken. Mijn hand stond in zijn kaak te branden. Al snel krijg ik een schuldgevoel.

'Sorry, dat was niet de bedoeling... moest je maar niet zo dicht zijn gekomen.'
Hij wrijft nog even over zijn kaak.
'Je mag er altijd een kusje opgeven.' Zegt hij met een veel te grote grijns in zijn gezicht.
'Ja tuurlijk en daarna zullen we even naar jouw kamer gaan.'
'Als jij dat wilt.' Op dat moment geeft hij me een knipoog.
'Ken je sarcasme of ben je daar nu ook al te dom voor?'

Als ik zie dat hij weer een stap naar voor wilt zetten om me vast te grijpen zet ik het op een loopje, ik loop de trappen op richting het gebouw, hij stond namelijk voor de uitgang dus kon ik niet echt een andere kant op. Op de trappen hoor ik dat hij me al direct achterna komt. Ik probeer nog sneller te lopen en als ik toekom in het gebouw met de consulatiekamers voor medische onderzoeken, verstop ik me snel in een kleedhokje. Net op tijd, ik hoor voetstappen op de gang.

'René.. Je kan niet vluchten voor mij.'

Ik probeer men adem in te houden om te voorkomen dat hij me hoort ademen.

'Als je wilt onderzocht worden, kan ik je daar altijd bij helpen.'

Tss vuilerd. Ik hoor nog een lachje op de gang die stiller en stiller word tot ik een deur hoor opengaan van een kleedhokje dat ongeveer 20m van mijne is verwijdert, ik hoor de deuren altijd dichter en dichter opengaan en weer toevallen. Ik zit vast! Als ik de deur opslot doe gaat hij nooit weggaan want hij weet dat ik hier zit. Ik begin plots ongelofelijk te beven, ik weet eigenlijk niet waarom, een geweldig knappe jongen is opzoek naar mij omdat hij een kusje wilt van mij, wie zou nu daar bang voor zijn, ik wil me overgeven en uit de deur stappen tot plots ik het geniale idee krijg om de deur aan de kant van de consulatiekamers te openen en zo mijn weg naar buiten te vinden.

Ik trek snel men schoenen uit zodat ik op sokken loop, dat maakt veel minder geluid. Ik open heel zachtjes de deur aan de kant van de consulatiekamers en sluit die dan heel zachtjes terug. Ik zet enkele stappen richting 3 deuren waarop elk een bordje hangt met consulatiekamer. Plots hoor ik de deur van het kleedhokje waar ik net nog in zat opengaan.

'Verdomme, René waar ben je?'

Ik kan hier niet blijven staan, hij zal wel te weten komen dat ik niet zomaar kan verdwijnen. Ik moet een uitweg vinden. Ik open de deur van consultatiekamer 3 en gooi die snel toe. Zonder te hebben nagedacht wat een verschrikkelijk geluid het zou maken! Een harde bonk klinkt als een echo door de lege gangen. Al snel na ik die deur had toegegooid hoor ik enkele voetstappen in de gang opnieuw richting de kleedhokjes. Verdomme René, je had hem juist afgeschud! Als ik me omdraai zie ik een stoel, een bed op wieltjes bedekt met een wit papier en een mini-keuken, enkele kasten en een wasbak dus. Naast die wasbak zie ik een doos staan met injectienaalden op geschreven. Ik kijk snel rond en zie een deur aan de andere kant van de kamer. Daar moet vast wel een uitgang zijn, ik vlucht die richting uit en kom in een andere gang terecht. Ik zie dat de gang aan de ene kant doodloopt en aan de andere kant enkele kamers zijn. Als ik voorbij de kamers loop en in de kamers kijk door de ramen,zie ik in iedere kamer 1 stoel, een tafel en een doos op die tafel staan. Ik ben echt men weg kwijt in dit gigantische gebouw, zou ik niet best terugg... Nee, ik moet een uitweg vinden! Ik sta net voor de laatste kamer met die eenzame stoel, tafel en doos in. De deur staat open, ik stap binnen en zie dat de klaarlichte zonnestralen door de ramen binnenvallen.

BOEM, een deur valt dicht, dat moet Jake wel zijn, snel verstop ik me achter de deur in die kamer. Als ik enkel voetstappen hoor voorbij lopen, hoor ik ook wat gemompel.
'Ik ben der kwijt geraakt, verdomme! Ze heeft waarschijnlijk de uitgang al lang gevonden... Dju he!'

Uitgang? Hier dichtbij? Ik wacht nog even tot ik zeker ben dat de voetstappen verdwenen zijn.

Triiinggggg

De schoolweek is voorbij! Ik stel me recht, ga de kamer uit en volg enkele bordjes met nooduitgang op . Als ik buiten kom herken ik meteen waar ik ben en stap op een vlug tempo naar de kamer van mij en Esmee. Geen jake te bespeuren.