Kostschool met een badboy {voltooid}

Hoofdstuk 27

'Het gaat wel.' Ik kijk hem terug aan en focus me op zijn plan.
'Het moet snel , we gaan naar het pantenon zoeken de sleutel in de kamer van Thomas en openen het kamertje in het bio-lokaal. Niemand loopt buiten rond... En niemand is in het pantenon.' Zijn fluistertoon is moeilijk verstaanbaar onder de luide beats van de muziek maar toch versta ik het en geef hem een knik als antwoord. Als ik nog eens kijk in de richting van Jake stort mijn wereld in. Olivia hangt aan zijn lippen, letterlijk. Ze kussen met vuur en vlam en voor hun staat heel de zaal in brand. Thomas staat een 3tal meter veder dan Jake en geeft me een lachende blik. Ik voel het bloed naar mijn kaken stijgen en de woede overheerst in mijn lichaam.
'Ik ben zo terug Caleb.' De woorden sissen uit mijn mond en met een geërgerde pas stap ik richting Jake.

'Waar ben je mee bezig?!' Jake kijkt op, zijn gezicht is lijkbleek en het zweet druipt lichtjes van zijn voorhoofd. Olivia daarintegen geeft me een dodende blik en hangt nogsteeds aan Jake.
'René ik ... Uh .. ' Zijn gezicht is verward en zijn blik zoekt iemand.
'Wat? Je kan je niet meer redden Jake, je bent en zal altijd een badboy blijven...' Tranen springen in mijn ogen. Ik wacht nog op een antwoord maar het enige wat ik zie gebeuren is een Jake die een glas op de grond gooit en Olivia van zich afduwt.
'Jij!' Zijn vinger wijst naar wijst naar Thomas. Thomas draait zich om en in plaats van een onschuldig gezicht, verschijnt een gewaagd gezicht met een grijns op.
'Oh hallo.' Hij maakt met zijn hand een soort zwaai en het lijkt of de helft van zijn drankje dat in zijn glas zat de grond op vliegt.
'Watefuk jong, wat heb je in mijn glas gedaan.' Jake stelt zich recht en loopt richting Thomas.
'Moet ik die domme grijns van je gezicht slaan of haal je hem er zelf wel af?' Jake zijn spieren spannen op en zijn lichaam staat klaar om iemand een goed lesje te leren. Het enige wat ik doe is toekijken en wachten tot deze hele nachtmerrie over is.

Thomas zijn grijns verdwijnt en gaat over naar een serieuze blik.
'Wat? Ik deed niks?' Zijn handen gaan onschuldig omhoog en weer vliegt er wat drank uit zijn glas.
'Nee hoor... ' jake zijn handen vormen vuisten en ...
'Stop! Jake stop, niet doen.' Ik sta tussen de jongens in. Een veranderde blik van Jake kaatst me toe en als ik de andere kant kijk zie ik een grijnzende blik.
'Denk maar niet dat ik dit doe voor jou.' Sis ik naar Thomas. Als Jake hem nu zou slaan zouden er pas echt nare en erge dingen gebeuren. Mijn hand glijdt over Jake zijn arm en ik grijp zijn vuist vast dat zich lichtjes lost tot een normaal hand.
'Jake, je gaat de situatie erger maken, koel af of ga nog eens Olivia zoenen ofso...' Fluister ik. De tranen spatten op in mijn ogen. Het beeld van Olivia aan zijn lippen kwetst me, alsof iemand een staak in mijn hart steekt en de splinters door mijn aders zwemmen.
'Nu..' Voeg ik er nog met een iets wat kwadere blik aan toe. Mijn hand lost de zijne.
'René je begrijpt het niet, Thomas...' Zijn blik gaat terug naar Thomas die zich ondertussen heeft omgedraaid om verder te praten met de mensen uit zijn groepje.
'Ik moet je uitleg niet horen, je hebt gedaan wat je hebt gedaan... Tijd kan je niet terug draaien...' De tranen staan op het puntje om uit mijn ogen te lopen. Ik knipper dubbel zo snel als normaal om de tranen binnen te houden maar het wordt moeilijk. Jake had mijn hart vast en liet het zo vallen door Olivia. Waarom verwondert me dit niet zo hard als ik dacht. Zijn blik gaat even door de zaal en eindigt in mijn ogen. Een zucht ontsnapt uit zijn mond en een gevoelloze Jake stapt de zaal uit.

'Wat was dat allemaal?' Ik sta ondertussen terug bij Caleb die het spektakel vaag zag gebeuren.
'Niks om je zorgen over te maken, zijn we weg?' Ik ontvang een knik als antwoord en samen stappen we de zaal uit. De gangen zijn stil. Het maanlicht schijnt door de ramen die we voorbij wandelen en een kille wind gaat door mijn haren. We komen buiten aan, net naast de deur staan enkele bankjes. Een schaduw stelt zich recht en draait zich om.

'Caleb, mijn beste vriend. -sarcasme-.' De akelige toon van Jake zit vol haat.
'Jake ...' Een rustige zucht verlaat daarbij de mond van Caleb.
'Ga je nu eindelijk eens zeggen wie je broer is, of blijf je liegen tegen haar?'
'Broer?' Onderbreek ik jake, mijn ogen dwalen naar Caleb en terug naar Jake.
'Uh .. Neej .. Jake.' Caleb zijn ogen worden kwaadaardig en een akelige rilling gaat over me heen door zijn uitstraling.

Jake grijpt men arm en trekt zich naar zich toe.
'Ik zal het makkelijk maken voor je mop, Caleb hier is de lieve Broer van Thomas.' Jake brengt me zachtjes achter zich, alsof hij me wil beschermen voor hem. Zijn spottende toon maakt Caleb nog woester en de ademhaling van beide jongens versnelt.
'Ja, maar ik zou René nooit wat doen...' Caleb zijn ogen worden donker en het begint me op te vallen dat zijn stem ook dieper wordt.
'Dat zeg je, ik ken iedereen hier en al zeker jij en je broer. Jullie zullen oprotten van deze school, het zal de laatste keer geweest zijn dat je iemand hebt ontvoerd.' Na dat Jake deze zin vol uitdaging heeft uitgesproken ontsnapt er een vuist van Caleb naar het gezicht van Jake en een harde klap wordt geslaan.
'Jake!!' Ik schrik en spring een meter naar achter. Jake kijkt woest op maar voor hij nog een beweging kan maken krijgt hij een harde stamp in zijn buik.
'Caleb stop !!' Ik gil met een half kapotte stem die ongelofelijk bibbert.

Ontvoerd, ontvoer, ontvoerd, ze gaan mij ontvoeren!