Kostschool met een badboy {voltooid}

Hoofdstuk 43

'Jake?!'
'Wees stil.'
'Mmm.' Mompel ik zachtjes.
'Waarom? Thomas op 14u.' Fluistert hij in men oor.

Mijn ogen worden groot net zoals mijn ongeloof. Voorzichtig laat Jake zijn hand voor mijn mond zakken. Door mijn hoofd te draaien kijk ik even snel achter de hoek en zoals Jake zei, zie ik de rug van Thomas staan aan het bankje waar ik net zat. Ik kijk snel terug naar Jake die al de hele tijd mijn bewegingen aan het volgen is. En voel mijn hart dat sneller begint te bonzen, mijn hoofd dat licht wordt en mijn handen die beginnen te zweten. Kippenvel ontstaat opnieuw op mijn armen alhoewel het een prachtige dag is voel ik me helemaal koud en koel. Mijn maag draait even om maar komt al snel weer recht. Angst gaat door me heen die snel verandert in woede. Hij is de persoon die me had opgesloten en me had gepijnigd, hij mag niet zomaar vrij rondlopen. Jake merkt mijn snellere hartkloppingen op en mijn ongewone bevingen.

'Hij zal je niet opnieuw hebben. Ik beloof het.' Zijn stem is diep en gelukt met wraak. Alsof hij de zelfde woede voelt die ik nu voel. Zijn woorden maken me een beetje minder angstig maar nogsteeds klopt mijn hart sneller dan normaal. Jake zijn blik word erg bezorgt en begint me aan te staren.
'Wat is er gebeurt? Waarom ben je zo bang geworden van hem?' Fluistert hij. Ik schud mijn hoofd als antwoord.
'Ik wil hier weg..' Fluister ik terug.

Jake pakt men hand en begint haastig te stappen op het voetpad. Ik word meegetrokken door de sterke hand die me begeleid, moest ik alleen lopen zou ik allang gestopt zijn uit angst. Jake zijn blik gaat even over zijn schouder en de volgende woorden komen uit zijn mond.
'Shit, Thomas loopt achter ons.'
'Jake?' Antwoord ik met een bevende stem.
'Ik raak je niet nog eens kwijt.' Mompelt een zelfzekere stem tegen zichzelf.
'Deze straat loopt dood...' Mompel ik tegen hem.
'Fack , dit meen je niet.'
Ik slik even en bijt lichtjes op mijn lip uit spanning.

'Blijf staan en geef haar aan mij.' Horen we een koele stem achter ons zeggen.
'Thomas.' Mijn stem is hoog en vol angst. Jake draait zich zelfzeker om en kijkt Thomas in de ogen aan. Ik volg zijn beweging maar zonder het kijken. Wanneer ik doorheb dat Thomas met een geweer naar Jake gericht staat ga ik voor Jake staan.

'Schatje, hij hoeft te sterven jij niet.' Thomas zijn stem is diep en wraakzuchtig.
'Je mag hem niet doden!' Gil ik.
'Hoezo niet, hij zorgt enkel voor problemen.'
'Fuck of Thomas..' Hoor ik Jake zeggen. Een klikje gaat over in het geweer van Thomas om aan te geven dat hij zal schieten.
'Nee niet schieten! Pak mij ! Niet hem ! Pak me mee naar je gebouw, maak een Enora van me of wat dan ook maar durf hem niet aan te raken!' Mijn stem kraakt en tranen verschijnen in mijn ogen.
'Nee, ik ben liever dood dan dat jij daar je hele leven ongelukkig opgesloten zit.' Jake zijn hand gaat over mijn rug. Ik draai me om en kijk zijn blauwe ogen aan.
'Jake, stop, ik...Ik je niet kwijt.'
'Je gaat enkel ongelukkig zijn... Ik wil dat je gelukkig bent , ik weet dat je dat niet bent door mij maar je zal ten minste veel gelukkiger zijn vrij dan opgesloten.'
Zonder te zien wat er gebeurt wordt er een schot gelost. Mijn overtuiging gaat naar een schot op Jake en al snel draai ik me om. Maar tot mijn verbazing zie ik hem met een geweer in zijn hand gericht op Thomas. Wanneer ik me terug omdraai zie ik Thomas dood liggen op de grond.

'Jake ..' Mijn mond valt open van verbazing en ondertussen voel ik me ook opgelucht.
'Wegwezen.' Zegt hij kort en pakt terug mijn hand.

***
'Jake, je hebt Thomas vermoord...' We staan voor ons hotel in de winkelstraat. Jake zijn blauwe ogen staren naar de grond, alsof hij me niet durft aan te kijken.

'René, je moet het enkel zeggen, als je ongelukkig van me wordt zal ik verdwijnen uit je leven en zal ik je nooit meer lastig vallen. Ik begrijp dat je me niet meer wilt zien om wat ik heb gedaan maar hij volgt je nu al van toen je vrij was uit dat gebouw.'
'Hoe weet jij dat?'
'Ik ben altijd bij jou...'
Mijn ogen tranen. Hij moet de dood van een persoon zijn hele leven op zijn geweten dragen.
'Jake, je hebt iemand vermoord...' Zucht ik.
'Ik wou zeker zijn dat je niets meer kon overkomen... Het spijt me ik zal je gerust laten.'

Zijn diepzee blauwe ogen kijken me aan, ze schitteren door de tranen die hij juist heeft weggeknippert en de zon die in zijn ogen schijnt. Hij drukt nog een kus op mijn voorhoofd en draait zich vervolgens om. Hij staart naar de grond en zijn schouders hangen laag.

Jake zal zomaar verdwijnen uit mijn leven. Op de zelfde manier hoe hij er is ingekomen. Alleen had ik toen geen besef wie hij was en wat hij met me deed. Nu wel