Derin Bir Nefes

*1*

Sessizce yerime otururken burnumun yanmasını ve görüşümün bulanıklaşmasını umursamadım. Masamın üstünde duran sudan bir yudum aldım ve tam karşımda ayakta duran geceleri en kötü kabuslarımın baş kahramanı olan adama bir bakış attım. Hala ondan çekiniyor,hala içten içe korkuyordum. Yanımda oturan arkadaşımın bana dokunduğu ve seslendiğini işittim "hey, noldu derin?". Hafifçe omuzlarımı bir şey yok anlamına gelicek şekilde silktim.Gözlerimi masama indirdim ve o yaşadığım anın tekrardan aklıma girmesine izin verdim.

Yaz akşamıydı,serindi. Üstümde kısa bir şort,düz salaş bir tshirt ve hırkayla sahile doğru yürüyordum. Arkamda biri olduğunu hissettim,omzumun üstünden arkama doğru bir bakış attım. Benden yaşça daha büyük bir adam bana doğru hızlı adımlarla yürüyordu. Arkadaşlarımı görebiliyordum yaklaşık 300 metre ötede sahilde oturuyorlardı,adımlarımı hızlandırdım. Sahilin en karanlık kısmından geçerken bir anda bir el kolumu sıkıca kavradı ve beni çalılıklara doğru çekti. El her kimin eliyse o kadar çok sıkıyordu ki iz bıraktığından emindim. Kolumu çekmeye ve diğer yöne doğru koşmaya çalıştım ama umutsuzca çırpınıyordum,elimden gelen hiç bir şey yoktu. Beni tutan kişi çok güçlüydü. Beni savurarak kendine doğru döndürdü, yüz yüze geldiğimizde kim olduğunu anlamıştım. Daha önce de görmüştüm onu karşı evde oturuyordu sanırım. O an onun kim olduğunu tam çözemedim ama o an içime bir his doğmuştu ben o yüzü karanlıkta bile olsak hiç unutmayacaktım.

Sınıfta adımın yankılandığını duyup kendime geldim,bana sesleniyordu.O. Bana sesleniyordu. Dilim tutuldu bi anda,elim ayağım taş kesildi. Ne dediğini duymadığım yanımda oturan Gizem'e döndüm."Ne dedi,duyamadım." "Yoklama alıyor sadece." Sessizce "Burda." demeye çalıştım. Aklımdan hiç silinmeyen o kaba ve erkeksi sesiyle "Kim olduğunu göreyim bi ayağa kalk."dedi. O an içimde bir şeylerin koptuğunu ve artık o sınıfta bulunmamak istediğimi anlamıştım. Ayağa kalkmadım ve cevap vermedim.Sinirlenerek ayağa kalktı ve gözlerini direk gözlerime dikti. İşte o an onun gözlerindeki içimi sızlatan parlamayı gördüm. Ben olduğuma inanamıyordu büyük ihtimalle. 5 dakika boyunca hiç bir şey söylemedi sadece bana baktı ve aklından o olayı geçirdiğini biliyordum. İşte o an gözlerinde hiç bir pişmanlık belirtisi görmedim,hafifçe nefes alamadığımı ve duvarların üstüme geldiğini hissettim an, hiç bir şey söylemeden hızlıca sınıftan çıktım. Arkamdan Gizemin "Astımı var hocam ondan çıkmıştır." dediğini duyabiliyordum. Hızlıca koridorlardan geçtim ve kendimi bahçeye attım. Gözlerimden damlayan yaşları ve sanki bir film karesi gibi beynimde sürekli canlanan o geceyi umursamamaya çalışarak derin derin nefes aldım. Unuttuğumu sanmıştım,üstünden zaman geçtiği için artık sineye çektiğimi ama sessiz ve derinden her şey tekrar geri geliyordu. Yaşadığım o bütün duygular,kafamdaki sesler,panik ataklar her şey teker teker geri geliyor gibi hissediyordum. O an içimde sadece korku vardı. Ya her şey en baştan bir daha olursa.