Derin Bir Nefes

*2*

Yine gecenin en karanlık zamanında terli bir şekilde kabusumdan uyandım. Kalbim delicesine atarken her şey sadece bir kabus olduğu için şükrettim. Çünkü içten içe biliyordum ki eğer bu olayı gerçekten bir daha yaşarsam benim için çok geç olacaktı,hayatıma devam etmek için.

Sessizce ayaklarımı yataktan aşağı sarkıttım,yatağımın dibinde duran terliklerimi ayağıma geçirip odamdaki banyoya doğru yürüdüm. Işığı açtığımda akan terler yüzünden beyaz ışık altında parlayan yüzümü gördüm. Usulca yüzümü süzdüm ve bir anda gözlerimde ki o hiç gitmeyen telaş ve korkuyu gördüm. O gece yaşadığım duygular hiç bir zaman beni terketmemişti,hala biri bana dokununca irkiliyor,sessizce arkamdan yaklaşınca bir an da ağlamaya başlıyodum. Arkadaşlarımın hiçbirine söylemedim,söyleyemedim. Cesaretim yoktu. Kendime bile anlatamıyordum,onlara asla anlatamazdım. Alçak bir adamın masumiyetimi,güvenimi,inancımı,hayat sevincimi elimden çekip aldığını onlara anlatamazdım. Acıklı ve endişeli bakan gözleri istemiyorum,dayanmam. O yüzden anlatmadım,anlatamam. Gizem bir sorun olduğunu biliyordu,o her zaman bilirdi ama anlatmaya asla zorlamazdı. İşte bu yüzden en yakın arkadaşımdı. Yargılamazdı,acımazdı sadece severdi aynı bir kardeş gibi. Bu yüzden o geceden sonra ağladığımda hep o yanımda olmuştu,sorgusuz sualsiz. Deyim yerinde ise her düştüğümde elimden kaldırıp beni hayat döndüren o olmuştu. Can yoldaşım,kardeşim,en yakınım.

Suyu en soğuğa getirdim ve avucuma alıp yüzüme çarpmaya başladım. Sonunda kendime geldiğimi hissedene kadar bunu yapmaya devam ettim. Yüzümü havluya silip tekrar sessizce yatağıma oturdum. Yatağımın başucunda duran siyah deri kaplı defterimi ve kalemimi elime aldım. Yatağımın hemen sağ üst köşesinde asılı duran lambamı açıp defterime yazmaya başladım.

Beni bu anda koparabilen ve kafamı toplamamı sağlayan tek şey buydu. Yazmak. Saatlerce hiç ara vermeden binlerce kelimelik kurgular,denemeler yazmak beni bu dünyadan alıp götürebilen tek mucizeydi. Beni yaşatan mucizelerden biri. Kendimi sesli ifade edemezsem de kelimeler hep yardım ederdi bana. Hep yanımda olurlardı. Hep arkamı kollar ve yoluma devam etmemi sağlarlardı. Onlar sen ne istersen o olurlardı. Aklından ne geçerse o,engel olmadan,kaygı olmadan yapabileceğim en güzel şeydi yazmak. Ne olursa olsun bırakmayacağımı bildiğim bir kaç şeyden biriydi.

Yaklaşık 2 saat boyunca durmadan yazdıktan sonra gözlerimin ve ellerimi artık ağrıdığını hissediyordum. Devam etmek istiyordum ama gözlerim yavaşça kapanmaya başlamıştı bile. Defteri ve kalemi komodinime bıraktım,ışığı kapattım ve bu gecenin sadece bir kabusla bitmesi için sessizce dua ettim.