My Enemy, My Destiny

Chapter 11: A one BIPOLAR Flight

Kompleto na kaming lahat. At dahil okay na rin at the same time, nagdesisyon kami na huwag na lamang muna pag-usapan ang mga nangyari noong nakaraang araw. Baka raw mawala na ang saysay ng salitang “bakasyon” sa probinsya nila. At! Dahil nga BAKASYON na namin, peer bonding—hindi pressure. Friends hang-out—hindi hangover ang tanging iisipin namin. Walang problema, walang sagabal, walang Tristan, wala lahat. Teka nga... Nabanggit ko naman ulit pangalan niya ano? Bwahaha. Nakakamiss rin infairness. Nakakamiss ulit-uliting ipamukha sa kanya ang kanyang pangalang nakakairita ng buhay. >:)(   “Attention all passengers the plane is about to take off. Please fasten up you safety belts and most of all, just sit back, relax and enjoy the rest of the flight.” Narinig namin sa loob. Siyempre sa loob. Alangan namang sa labas. May speaker ba sa labas ng eroplano? Pero pansin ko lang. Sumusunod na ako sa yapak ni Confucius these days ah! Nagigiging philosopher na ako. Mukhang nahawaan na ni Lauren, Rose and the rest of the cats—casts pala. Psh! Pero bahala na nga, maka bipolar na nga lang ngayon. Baka tripolar pa nga eh. O quadropolar kung gusto nyo.   The plane rolled lazily from the gate, building speed with gradual steadiness. The next thing I knew, we finally achieved lift off. Whoo! Rio here I come. I come Rio here. Yeah! Dianne is coming there. There, Dianne is coming. I’m so excited. Excited I’m so. Wahahaha! Haha. Nagpapaka bipolar na naman ako. Iba-iba ugali ano? Minsan pormal, minsan mainitin, minsan may pagka abnormalin, araw-araw mabait. Hay! Buhay nga naman. Ba’t ba ilang layers ang pinatong sa mukha ko kaya naging ganito kakapal?   Anyways, tumayo ako para silipin ang ibang mga seats sa likuran. Yung iba, nakikinig lang sa mga earphones nila, yung iba, nakataklob na pero hindi natutulog. Hay. Makausap na nga lang si Lauren. At least may katabi ako dito. Hahayaan ko muna sarili ko magpakadaldal. Ngayong bakasyon lang naman eh. Baka bumalik na naman ako sa old self ko pag natapos na to. Hindi ko na siya tiningnan, si Lauren, instead, panay lang ang tingin ko sa view sa ibaba. Kailanman hindi talaga ako magsasawang sumakay sa eroplano, bukod sa nasa himpapawid ka, ang ganda pa ng view sa ibaba. I don’t want it to disappear. Promise, mag rerecycle na ako para mother nature pa rin ang kapaligiran. ^_^ “Lauren, excited ka ba? Kasi ako excited na talaga. Paano ba kasi, wala na lahat ng pressure ko sa school. Sa wakas, graduate na rin ano? After all those years ng pagpapakahirap kasama yung mokong na yun, natapos na rin. Biruin mo? For four years natiis ko siya?...”   Napaisip agad ako sa mga nagawa ko.     I threw him a book one time noong hindi siya nakinig sa mga sinabi ko. I yelled at him noong napikon ako. Kinalaban ko siya noong hindi ko na nakaya yung deadma attitude niya. And during sa game namin sa volleyball, pag serve ko ng bola, tsaktong siya talaga yung natamaan at na principal’s office pa ako dahil daw sa injury na natamo niya. Eh bukol lang naman yun eh! At may konting pasa buhat nung pagkabangga ng ulo niya sa may poste pagtama ng bola sa mukha niya. Hindi ako may kasalanan nun ah! Sadyang minalas lang talaga siya. He’s at the wrong place at the wrong time. Umiyak kaya halos lahat ng girls sa campus nun dahil nagasgasan ko raw ang napakagandang, mala anghel  na mukha ng beybeh Tristan nila. Tsk! Landi.  Pero that time, hindi na nila ako kinalaban. Months later after nung binully ako noong mga estudyante na yun pag first day, I finally earned their respect not due to my state in life o kung gaano ka powerful yung dad ko but I earned their respect because I showed them I deserved it. I showed them who I really was. And dahil doon, medyo takot na nga yung mga boys sa akin. Medyo lang naman. Mwahahaha. Pero bakit siya hindi pa rin nasisindakan sa akin? Hmmm. Well, that’ll only leave me clueless.   “...O—kay. Well not technically na natiis ko siya noong past few years pero pareho lang din naman yun. Humihinga pa naman siya ngayon di ba? Buti hindi ko siya napatay kaya okay na yun. Atsaka...”   “ZZZZZZZzzzzzzzzzzzz”   Napatigil ako bigla. Ba’t may humihilik malapit sa akin? Tumingin ako sa likod tapos nakita ko naman yung iba na nakikinig ng music at hindi pa tulog. Teka nga... Dahan-dahan kong ginalaw yung ulo ko papunta sa katabi ko.     Ay pusang anak ng eroplano! Teka may eroplano bang nanganak ng pusa? Psh! Di bale na!  Ganun? Nagsasalita ako, tapos deadma lang pala yung lahat? Yung tanging kinakausap ko, tinulugan ako? Yung iba nga eh hindi pa inaantok eh siya tulog agad? Mga fifteen minutes palang yung biyahe ah! At ngayon pa! This very moment in time kung kailan ko pa naisipang dumaldal more than that kina Missy at Rose. Baaaaakiiiiiiit!!!! *thunder and lightning* *gloomy aura*   “ZZZZZZZZzzzzzzzzzzz.” Aba humilik na naman at nagsmile pa yung babae. Mukhang nasasarapan sa tulog ah. At tingnan mo? Tinakpan pa niya tenga niya ng headphones? Paano siya nakinig sa akin kanina? Rawr! Lauren! Ihuhulog kita sa eroplano ngayon!   “Manong pwede pakibukas ng pinto ng eroplano?” sabi ko noong makarating na ako sa pilot’s ward. “Ho? Pero señorita hindi pa tayo nakakalanding. Nasa himpapawid pa tayo.” “Ah basta manong! May ihuhulog lang ako. Sige na! Buksan mo na dali!” “S-señorita.” “Manong, gusto mo masesante? O ikaw ang mahulog ko sa eroplano?!” “E-eto na po.” Pinindot niya yung switch pampabukas at dali-dali naman akong bumalik sa upuan ko. Nagsigawan na yung iba paglabas ko kaya naman nagising si Lauren. Hinagit ko ang kwelyo ng blouse niya para tumayo then I dragged her all the way to the emergency exit door. “D-dianne. Anong—?” Before siya makatapos sa pagsasalita tinulak ko siya para mahulog sa eroplano. “Aaaaaahhhh!” sigaw pa niya from the distance. At ako naman nakatayo lang doon sa may pintuan, nanonood sa kanya at tumatawa. “Hahahahahahaha. Mwahahahaha. Bwahahahahahahahahah!!!!”       Pero siyempre, joke lang yun. Nagpapaka feeling bad guy lang ako. For experience lang kumbaga  kahit hindi naman talaga. Hindi ko yun magagawa sa best friend ko no? kahit ako pa ang una niyang patayin. Pero seryoso. Paano kaya kung isabit ko siya sa cable ride at doon na siya matulog? Bwahahahahahehehehehihihi...hay! ayan tuloy! Kung ano ano na lang ang pumapasok sa isipan ko. Makatulog nga lang din!     Narrator: A few minutes later...       Kanina pa ako pa change, change ng sides ba’t di pa rin natutulog kaluluwa ko? Pwede bang ma rest in peace na ako? Este tulog! Pwede bang matulog na ko? I’m drowsy but I can’t sleep. Ano ba naman yeen! Try ko ulit.         Epal na Narrator na naman:  Many minutes later...     “Wala pa rin eh!” bulong ko habang naglilikot sa kinauupuan ko. Tiningnan ko si Lauren. Nakakainggit tuloy. Nakita ko namang nakabukas yung bag niya na maliit sa tabi ko at bumulagta naman yung wallet na pinaglagyan niya ng picture ni Tristan noon. Sa di malamang dahilan, kinuha ko ito. Yung wallet.     Paano kaya kung sukahan ko ito ngayon ano? Perfect time ‘to! Byahe pa naman. Wahihihihi. Binuksan ko yung wallet ni Lauren and yes, I’m not mistaken. Nandoon nga yung picture ni Tristan, pangalawa sa picture ng self niya. Kinuha ko ito at titingnan na sana...   “Señoritas, quieres te?” (Miss, would you like some tea?) Dahil sa pagkabigla ko, dali dali kong tinago yung picture sa likuran ko at saktong sakto ring nagising si Lauren. Tiningnan ko yung stewardess. “Uhm. Si. Por favor.” (Yes Please) Phew! What a close peacock! Nginitian niya ako tapos nilagyan ng tea yung tea cup na nasa stroller niya. “Gracias”(Thank you) I said as soon as I received it. Binigyan din naman niya si Lauren ng isang tea tutal gising na naman ito. Matapos kong maubos yung inumin, tinanong ulit ako ng stewardess. “quieras mas?” (do you want some more?) “No gracias.” (no, thank you) I replied. “De acuerdo” (ok) Tapos umalis na siya. Naiwan naman akong nakatingin si Lauren sa akin. “Uy! Lauren in love ka ba sa akin? Hahahaha” sabi ko sa kanya at instead na tatawa din siya, she just gave me a straight-faced look.   Aaaawkwaaaard...   Ano ba? Tinulugan mo ako tapos nung mag joke ako, hindi ka tumawa. Huhuhu. Tinotorture mo kaluluwa ko Lauren.   “Dianne. Tapatin mo nga ako. Ba’t hawak hawak mo wallet ko?” sabi niya habang nakatingin sa wallet na still, hindi ko alam kung bakit, I really don’t know why and truly unaware, hawak hawak ko pa rin hanggang ngayon. Aba hindi ko pala nabitawan kanina ah. I suddenly looked down. “K-kasi. A-ano. Uhm.”   Shaks! Pag nalaman nitong may kinuha ako dito, hindi na talaga ako tatantanan nito. Till the day my life is through, this I promise you este! she will tease me all my life hanggang mamatay ako. Sabi ko na nga bang hindi na sana ako nakialam eh!    “Ano ginagawa mo sa wallet ko?” seryoso niyang tanong na para bang nasa scene of the crime kami. Mamaya ko na lang kaya itong isauli pag natulog na siya ulit. Mahirap nang magsabi ng totoo ngayon. *Palusot mode*   “Uhm. N-nagnanakaw?” utal kong sabi.   Maniwala ka please. Maniwala ka please. Maniwala ka please. Maniwala ka please. Maniwala ka please. Maniwala ka please.     Hindi na siya sumagot kaya naman sumilip ako sa kanya.   “Hay! Naku Dianne. Isauli mo na nga yan at matulog na tayo.” Tinakluban na naman niya yung sarili niya ng kumot.   Give up na siya? Siya give up na? At Hindi siya galit? Galit hindi siya? She’s not mad? Mad she’s not? Phew. That was close! Close that was! Yehey! *ang “yehey” pag binaliktad “yehey” pa rin* Isinauli ko na yung wallet niya at nagtaklob na rin ng kumot... Hoping na sana makakatulog na ako ngayon sa tea na binigay sa akin ng stewardess kanina.         Narrator na sumisingit: An hour later...   “ZZZZzzzzzz”     N: An hour later...   “ZZZzzzzzzzzzzzz”   N: Sabing an hour later eh!...   “ZZZZZZZzzzzzzzzzzzzzzzzzzzz”   Ay? Tinulugan yung narrator? Bastos na batang ‘to ah! Tama bang sa akin niya binato yung pantutulog na ginawa ng kaibigan niya sa kanya kanina? Psh! Huy! Yuhoo! Gising ba?   “ZZZZZZZZZZZZzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzz”   Psh! Makaalis na nga. Nag guest na nga lang ako dito eh, tutulogan pa. Haizt!   (A/N: May ibang nilalang galing bikini bottom ang napunta sa story ko. O ayan na. Napaalis na. Kala ko naman bakit sumugod si spongebob sa bahay namin kanina. Nawala pala ng saglit yung tagasabi ng “A few minutes later” sa storya niya. O ayan na spongebob! Binalik ko na! Sayo na si “A few minutes later” mo. Tantanan mo na ako. >_<)   ***

Sorry po talaga sa hindi pag edit.. :) Pramisssss... edit ko po ito next time. Sorry din po sa mahabang delay. Busy eh! :)