Aklıma geldi birden ne güzel saçların vardı senin.
Rüzgarlı havada yürürken arkandan gelirdim hep kokunu alabilmek için.
Bu yüzden tutamadım çoğu zaman elini.
Başını omzuma yaslayınca yüzümü okşardı saçların bir anne eli değermişçesine.
En çokta bunu özlüyorum.
Saçlarının arasında bulurdum huzuru.
Sen dizlerimde uyuyakalırken ben vazgeçerdim dünyadan.
Ben tokalarını kıskandım senin.
Ben hep avuçlarımda tutmaya razıydım bütün ömrüm boyunca.
Şimdilerde ise saçının tek bir teline bile ihtiyacım var.
Gittiğin yolları koklar oldum ardından.
Rüzgar getirir diye kokunu pencerem her zaman açık.
Bir umut yollardayım yine,senin kokuna hasret...
''Bir sonraki bahar diyorum uyanır mıyım senin kokunla ?''
