Hayat aslında genelde böyle.
Neredeyse bütün ömür yalan sevinçlerin peşinden koşarak geçer.
Belki de böyle sevdim seni.
Yalan olduğunu bile bile geçirdik onca zamanı.
Sokak lambalarını sayardık yürürken.
Hep bir sokak lambası altında bekledim ben seni.
İlk bir sokak lambası altında ıslandım mesela seni özlerken.
Çoğu dileğimizi orada tuttuk seninle.
İlk kavgamız da ilk sarılmamız da orada oldu.
Zamanla geçip gitti bunlarda sen yine kaldın bende.
Geçiyorum her şeyden de senden vazgeçmek mümkün değil gibi.
Şimdi bir sokak lambasının altında yazıyorum sana.
Şarkıda da söylediği gibi,
Son kalan umudum sokak lambasında...
''Daha kaç ışık sönecek yüzümüze kaç umut tüketeceğiz ?''
