Για όλα φταίει η βροχή ✓

27. Μία σειρά περιστατικών

Μια εβδομάδα είχε περάσει από τότε που ο Μάρκος είπε στον πατέρα του για την αυτοκτονία της Μυρτώς. Και οι δύο ήταν χάλια, αλλά ο καθένας είχε κάποιον να τον παρηγορεί, ο κύριος Μιχάλης την κυρία Νάσια κι ο Μάρκος την Ειρήνη. Η κηδεία έγινε και όλοι είχαν πάει. Κάποιοι από τους ήρωες μας την ήξεραν αρκετά καλά την Μυρτώ όντας φίλοι του Μάρκου αρκετό καιρό κι άλλοι δεν την ήξεραν καθόλου, αλλά πήγαν για να συμπαρασταθούν στον φίλο τους. Ο Κώστας κι η Ελπίδα ήταν κι αυτοί σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση, καθώς μόλις είχαν συνηθίσει στην ιδέα του να ενωθούν οι δύο οικογένειες και είχαν συμπαθήσει από την αρχή την Μυρτώ γιατί έκανε τη ζωή του Μάρκου δύσκολη με τα σχόλιά της.

Όλοι είχαν τελειώσει με την εξεταστική και είχε ανακοινωθεί η βαθμολογία από αρκετά μαθήματα. Παρόλα αυτά οι φίλοι μας δεν χωρίστηκαν για καλοκαίρι, αλλά έμειναν στην Θεξάλη και πήγαιναν πολύ συχνά στη θάλασσα.

~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~

«Μία από αυτές τις μέρες θα πρέπει να κατέβω στο σπίτι. Οι δικοί μου φωνάζουν που έχουν να με δουν τόσο καιρό», είπε η Ειρήνη στον Μάρκο, ενώ πήγαιναν στην παραλία.

«Και θα με αφήσεις μόνο μου μαζί τους; Είσαι άκαρδη.», είπε ο Μάρκος κι έκανε πως κρατάει την καρδιά του σε ένδειξη ότι τον πλήγωσε.

«Ναι, το ξέρω. Άκαρδη και σατανική. Αλλά θα ξανανέβω σε καμιά εβδομάδα. Έτσι κι αλλιώς δεν θα αντέξω για πολύ μαζί τους και το ξέρω. Απλά θέλουν να μαλώσουμε και να βγάλουν τα νεύρα τους από μέσα τους», είπε η Ειρήνη με ένα τόνο αδιαφορίας την φωνή της.

«Σοβαρολογείς; Θέλουν να κατέβεις για να μαλώσετε;»

«Ναι. Πού είναι το περίεργο;», ρώτησε απορημένη η Ειρήνη.

«Παντού! Ποιος γονιός καλεί το παιδί του στο σπίτι για να μαλώσουν;»

«Έλα, ρε Μάρκο, τι το ψάχνεις; Αφού σου έχω μιλήσει για την κατάσταση με την οικογένειά μου.»

«Δεν είναι έτσι οι οικογένειες. Οι οικογένειες είναι να στηρίζουν ο ένας τον άλλον, όπως κάνω με τον πατέρα μου ή ακόμα και με τους φίλους μου κι εσένα.»

«Εντάξει, κατάλαβα. Είχα μία τέτοια οικογένεια και την έχασα πολύ μικρή και τώρα έχω μπλέξει με αυτή. Αλλά δεν κατηγορώ κανέναν. Το κράτος τους ανάγκασε να με πάρουν για λίγο μέχρι να αποφασιστεί σε ποιο ίδρυμα θα πάω. Όταν έφυγα από το σπίτι τους, ήρθαν στο ίδρυμα και με υιοθέτησαν, παρά τις οικονομικές δυσκολίες τους, γιατί το κράτος τους παρείχε χρήματα για να συντηρούν το 'ορφανό'. Τους καταλαβαίνω.»