Yarı Yol(tamamlandi)

1.Bölüm Fakirlik

19 yaşinda gereğinden fazla büyümüş,bir kiz çoçuğuydum.Hayatı umursamaz, hiç bir şeye önem vermeyen.Ne için bile yaşadiğini bilmeyen...Aslinda çoğu arkadaşim şimdi okulu bitirmiş üniversitede okuyordu. Bense hâlâ dershanede okuyordum.Çünki sınavı geçememişdim.Aslinda ilk okulu çok iyi bitirmişdim.Zaten ne olduysa ilk okuldan sonra olmuşdu.O gün hiç bir zaman unutmadim.Hayatimin mahf olduğu gün. Kapi çaldi Hanife teyzedir diye kapiyi açtim.Babamdı.Mesai saati bitmemişdi ama evdeydi. İçtiği her hareketinden belliydi.
Ha geldi lanet olasıca.
İçimden demişdim.Her kiz çoçuğu gibi babamı dünyalar kadar sevmiyordum.Çünki ondan çok diksiniyordum.Memur maaşinin 1\4 içkiye harciyordu.Ama bu gün daha önceden zikkimini içmiş eve gelmiş.Az geçmeden anladim ki,işden çikmiş.
Çok güzel . İyrenç babaya alkiş.
İki kuruş ekmek paramizda babam yüzünden kayb etmişdik. Şimdiyse annem kurabiye pişirip bana satdirarken para kazaniyoduk. Geriye kalan 2 kardeşime değilde.En küçükleri olan bana!Kendimi dışlanmış hiss ediyordum.O zaman ben büyümüşdüm.Anlamişdim!Geceleri sessizce ağlamak ,hiç kimseye haykirarak ağlamak istediğini bildirmemekdi büyümek.Büyümek aslinda hayatda yalniz olduğunu öğrenmekdi.. 1 hafta geçmişdi.O gün aslında annemden kalem almasini isteyecekdim.İstedimde. Azarlandim.5 gün olmuşdu artik okul arkadaşımın kalemini kullaniyordum.Artik yüzüne bile bakmaya çekiniyordum. Okula iki gün gitmedim. Dersleri gittikce aksatmaya başlamişdim.Zaman geldi 1-2 ay kalemim yok diye okula gitmedim.Böylece derslerden geri kaldim.
Dersaneden çikmiş eve gidiyordum.Arkadaş denilen kavram yoktu hayatimda.Tüm arkadaşlarim okul yillarimda kalmişdi.O yüzden yalniz eve gidiyordum. Telefonum çaldi.
Köpek ariyor.
Babamdi.Külüstür telefonumu çikarinca her kes elime bakiyordu.
O güzel 1990 lardan kalmiş telefonuma. Açdim:
"Hayvan kizi hayvan"
Ne kadar söversen söv kendini. Demek istedim.Cesaretim yoktu.
"Ne baba"
" Dersaneden çiktinsa.Koşarak gel eve"

Baş üstüne komutan.
"Geliyorum"
Kapatdim telefonu.İçime rahatlik çökmüşdü. Telefondan kurtulduğum,çantama koyduğum için.Birden eşşek gibi kimse arabasiyla yanimdan geçti
"Ay ben senin ...Zengin züppe"
Hırsımı lüks arabasi olan adamdan çikarirken rahatladim.
Ama geriye döndü. Arkasindan sövdüğumü duymuşdu.
Ay benim bahtima.
Arabasinin camini açdi. Gözündeki güneş gözlüğünü çikardi.Alttan alttan kötü kötü bakti.
"İlk önce zenginim ama züppe değilim.İkinciside bu kadar küfürlü ağıza nasil sahip ola biliyorsun?!"
Utancimdan yere girmişdim.
Ne yapmaliydim.
Her zaman bana emir veren iç sesim. Bu defasinda bana soru soruyordu. Ohh ne ala memleket ya.
"Üzür dilerim"
Kizarmiştim.Belkide bunu anladiği için bana bir söz demeyib qaza basib gitti.İyikide gitti ya. İçimde şükür ede ede eve gidiyordum.
****
Kapiyi halsizcesine dövdüm. Kapiyi açan annemdi.
"Baban seni bekliyor"
Şeytan görsün yüzünü.
"Şebnem yarin dersaneye gitmeyeceksin."
"Neden"
"Paramiz yok"
"Ne zaman olduki."
"Adam gibi de okumuyorsun zaten"
"Neden acaba?!"
"Benmi suçluyum. Hayvan gibi çalişiyorum seni okutmak için bumu yanlişim?!"
" Benim 8 yaşim olduğunda sen işi biraktin .Ne zaman çaliştin bee!!''
Bu kelimeler bitdikde yüzümdeki iğrenç eli fark ettim.Bena tokat atmişdi.Sol yanimda bir şeyler kirilmişdi. Belki de adam gibi babalik yapsaydi bu tokat beni acitmazdi! Ağlamadim aşşalik herifin yaninda.Sadece gözlerim doldu. Geceler 3 kişinin uyudugu fare yuvasindan da küçük olan odaya girdim.Kendi yatağim bile olmayan odaya. Kardeşim Zehranin yatağina yüzü üste yattim.Hıçkıra - hıçkıra ağlamaya başladim