''Önünde iki yol var, birincisi en az yirmi yıl gideceğin yerde yani cezaevinde yaşamak,ikincisi kocanın gerçek katillerini bulup hayatına devam etmek.Karar senin,ben gidiyorum''
İlk kez birisi katil olmadığımı düşünüyordu.
''Kocamı öldürmediğimi ne...
Bora ve Defne ardı ardına evden çıkalı saatler olmuştu ve sessizliğimin 412.gününü vücuduma işliyordum.Sol koluma şöyle bir baktığımda kafamda tasarladığım dövme bitmek üzereydi.412 gün önce başlamıştım bu dövmeye, her gün belli bir kısmını işlemiştim.Peki bundan sonra ne yapacaktım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Dövme bittiğinde kelimeleri dudaklarımdan çıkarmaya karar vermiştim.Peki bunun için hazır mıydım? Tekrar konuşmaya hazır mıydım?
Hayır değilim, hayatımın geri kalanını konuşmadan geçirmek her şeyi daha kolaylaştıracaktı.En doğrusu sessiz dünyama sessiz sessiz devam etmek.
Yakında okul kayıtları başlayacaktı ve eskiye dair hiç kimse olmayacaktı hayatımda.Yeni okul yeni şehir yeni insanlar.
Sessizlik; en güzeli sessizlikti, kimse soru sormayacak kimse merak ettiği soruların cevabını benden alamayacaktı.Benim siktir boktan olan hayatımı kimse öğrenmeyecekti. Zamanla da sessiz dünyamla beni başbaşa bırakacaktı.Üniversiyete hemen gitmek ne kadar doğru bir karardı bilmiyorum ama o bu şehirde daha fazla kalamazdım.
Bu şehirden nefret ediyordum.
Son 412 günüm bu şehirde berbat geçmişti.Sonra Abim yani Bora yoktu.Şimdi her şeyin düzeleceğini söylüyor.Nasıl düzelteceğinden bahsetmiyor ama ona güveniyorum.
Bora eğer bir söz verdiyse mutlaka tutmuştur.
Defne neden burada, neden abim onunla gizli gizli bir şeyler konuşuyor bilmiyorum ama Defne'ye kanım ısınmıştı.Herkes gibi acıyarak ya da sorgulayarak bakmamıştı bana.Sadece anlayış göstermiş ve konuşmam için zorlamamıştı.
Bora ile aralarında bir şey olmaması şaşırtıcı doğrusu, uzun zamandır aynı çatı altında yaşamalarına rağmen en ufak bir yakınlıklarını görmedim.Aslında ikisininde kaçamak bakışlarını yakaladığım oluyordu.Sanki aralarında büyük bir engel varmış gibi.
Bir gölge aralarına giriyor gibi.
Kapının açılma sesini duyduğum gibi kolumu kapatıp ortalığı acele ile toparladım.Koltuktaki pozisyonumu da ayarlayıp gelen kişiye doğru baktım.Gelen Defne'ydi ve dudağından kan akıyordu.Dudağından akan kan beyaz tişörtüne damlamıştı.Öfke dolu gözleri odada gezindikten sonra pantolonunun arkasından silah çıkarıp bağırmaya başladı.
''Bora neredesin?''
Korku dolu gözlerle ona baktıktan sonra kafamı sağa sola salladım.
''Demek evde yok.Samira lütfen odana git ve oradan çıkma''
O konuşmasını bitirir bitirmez kapı sert bir şekilde açıldı ve abim elindeki silahla odaya girdi.Aynı anda ikisi de birbirine silah tutuyordu.Ve aynı anda yüksek sesle konuştular.
