Vlinders vinden de weg naar je buik

Mijn hart slaat een maat over

Het gebouw  was oud. Alle verf schilferde van de muren en om de hoek zagen ze juist nog een rattenstaart voorbijkomen. Ze gingen verder.

Daar stond een agent. Helemaal trillend. Jonas keek verder en zag een man weerloos op de grond liggen. De agent liet zijn pistool zakken en keek voor zich uit. Hij had voor de eerste keer een man doodgeschoten. De agent zakte in. Mila, Jonas, Jimmy, Charlie en Alex liepen zonder nadenken gewoon verder. Er waren een aantal agenten die probeerden om hen tegen te houden maar dat hielp niet. Ze keken naar links, daar werd een man opgepakt. Ze keken naar rechts. Daar zat ze. Jonas' mama. Helemaal versuft, helemaal onder de blauwe plekken. Jonas kon het niet geloven. Een agent probeerde haar gerust te stellen. Ze weende het uit van de pijn. Ze zag een wazig beeld van haar zoon. Jonas wou haar geen pijn doen dus bleef op een bepaalde afstand. Haar beeld werd scherper en scherper. "Jonas?" vroeg ze. "Mama!" riep Jonas terwijl hij zich bukte en zijn moeder in zijn armen sloot. 'Ik heb je zo gemist' voegde hij er aan toe. De tranen stroomden van zijn gezicht.

Een voor een werden de mannen opgepakt. De agent die een man had doodgeschoten werd opgevangen en was nog steeds in shock. Tori werd verzorgd in de ambulance. Ze werd dagenlang vastgehouden en moest daar de fysieke gevolgen van dragen. Na een kort ziekenhuisbezoek werd Tori meegenomen naar het politiekantoor om een getuigenis af te leggen. Gelukkig waren er genoeg bewijzen en kon de lijdensweg voor de leden van het Zwarte Oog beginnen. De Ghost Rockers waren opgelucht.

Jonas en zijn moeder gingen meteen terug huiswaarts. De anderen bleven nog even op het strand. "Ik ben zo opgelucht" begon Jimmy. Charlie lag naast hem en genoot van de sterrenhemel maar vooral van het gezelschap. "Ik ook" antwoordde ze. "Hopelijk is het nu gedaan met al dat gedoe, dan kan ik eindelijk eens genieten van al mijn momenten met jou.... Euh jullie." Charlie werd rood door haar verspreking. Gelukkig was het donker en zag niemand het. "Ik hoop het ook Charlie" Jimmy glimlachte naar haar en dat zag ze nog net. "Jimster ,Charles, mag ik iets zeggen?" Alex keek hen allebei aan. "Ja" antwoordden ze in koor. "Als jullie binnenkort nog steeds niet samen zijn dan worden jullie al even erg als Mila en Jonas" Alex werd gek van het heen en weer geloop. Zijn beste vrienden waren allemaal verliefd maar durfden het niet toegeven. Charlie en Jimmy keken elkaar verlegen aan. "Wat wil je daar nu mee zeggen?" Mila hield haar afzijdig maar hoorde wel alles wat gezegd werd. "Mila, je gaat nu niet ontkennen dat jij en Jonas al twee jaar helemaal gek lopen van elkaar maar er nog altijd niets mee gedaan hebben." Mila wist dat hij gelijk had maar zweeg, ze moest al de hele tijd aan Jonas denken. 'Hoe zou het zijn met Tori?' bedacht ze zich. Ze staarde al een uur naar haar gsm maar durfde geen bericht sturen. ' Ze gaan hun tijd samen nodig hebben'. Net voor ze haar gsm wou wegleggen hoorde ze de beltoon die ze had ingesteld voor Jonas. Het was hun liedje. Het liedje dat speelde wanneer ze voor de eerste keer samen dansten. De eerste noot was nog niet ingezet of Mila drukt het groene telefoontje al in.

"Hey Mila" begon Jonas.

"Hey" Mila hield het kort. "Hoe is het met je mama?"

"Het gaat wel, ze is in shock maar ze houdt zich sterk." Mila hoorde dat hij het moeilijk had.

"Straks komen we ook terug naar Antwerpen. Wil je dat ik langs kom?" Jonas glimlachte bij die vraag.

"Heel graag, maar ik belde jou eigenlijk gewoon om je te bedanken en ik kon niet wachten tot vanavond." Jonas zuchtte. "Mila, jij bent degene die mij hier door geholpen heeft, jij bent degene die mij altijd geloofde. Als ik 's morgens opstond met de gedachte dat niets die dag me nog gelukkig kon maken, dan was dat al niet meer zo wanneer ik jou zag. Je kan altijd een glimlach op mijn gezicht toveren" Bij die woorden kreeg zelfs Mila het even moeilijk. "Jonas, niet overdrijven. Ik heb gedaan wat iedereen zou doen."

Jimmy, Alex en Charlie hoorden alles. Bij die laatste zin schudden ze alle drie hun hoofd. Nee, niet iedereen zou hetzelfde doen.

"En toch wil ik je daarvoor bedanken, je bent echt belangrijk voor me. Sorry als ik te sentimenteel wordt maar na die dagen zonder mama heb ik beseft wat echt belangrijk voor me is. En dat is mijn familie, muziek, Alex, Jimmy, Charlie, maar jij nog het meest."

"Jonas, dat is het liefste wat iemand al tegen mij heeft gezegd. Weet je wat, wij vertrekken hier nu en ik laat Alex me bij jou afzetten. Ik laat jullie niet alleen." Mila voelde zich zo goed door Jonas' woorden zodat ze in een klap een pak meer zelfvertrouwen kreeg. "Ok, is goed. Bedankt." lachtte Jonas aan de andere kant van de lijn. "Tot straks" voegde Jonas er aan toe. "Doei" antwoordde Mila en ze legde met een glimlach haar telefoon neer.

"Kom, we gaan naar huis!" riep ze in de richting van de anderen. Jimmy lachte naar Charlie en zij deed hetzelfde. 'Oh boy' dacht Alex nog voor hij instapte aan de bestuurderskant.

Charlie en Jimmy zaten naast elkaar op de achterbank. Charlie was in slaap gevallen op Jimmy's schouder waardoor Jimmy geen enkele beweging durfde maken. 'Dit voelt zo goed' dacht hij nog voor hij zelf in slaap viel. Mila zat naast Alex en keek naar buiten. Hier gaan we dan. Terug naar Antwerpen. Terug naar huis. Terug naar Jonas. Terug naar haar hart.