Vlinders vinden de weg naar je buik

Actie

Daar stond ze dan, alleen. Midden in het park. Ze zag nog steeds hoe emotioneel Jonas reageerde op de brief die hij eigenlijk nooit zou mogen gelezen hebben. 'Moet ik nu naar hem gaan of niet?' ze dacht er diep over na. Opeens dacht ze aan hun laatste single samen 'Volg Je Gevoel'. Ze liet een kleine glimlach ontsnappen. Ze moest naar hem toe.

"Jonas?" ze benaderde hem. Jonas keek verbaasd op en probeerde zo onopvallend mogelijk zijn tranen weg te vegen. "H...Hey Mila". Hij keek terug naar haar brief en dan terug naar haar. "Het spijt me, Jonas. Ik weet dat ik het helemaal verpest heb nu." Er liep terug een traan over Jonas' wang. " Ik weet niet wat er met me aan de hand was ik...Ik moet weg" Nog voor Jonas er iets op kon zeggen liep Mila verder. Mila dacht na. 'Waarom liep ik nu weer weg, ver weg van mijn gevoelens...'. Mila was stoer, of zo werd ze toch door iedereen gezien, maar wanneer ze voor Jonas stond en hem aankeek dan veranderde ze in peperkoek. Ze werd kwetsbaar en ze kreeg steeds meer het gevoel dat hij door haar heen kon zien. Ze moest zelf actie ondernemen, en dat deed ze ook. Na een aantal minuten besloot ze terug te keren.

Jonas bleef sprakeloos op het bankje achter. 'Zou ze mijn tranen gezien hebben?' was maar het kleinste van zijn zorgen. Hij voelde zich slecht en goed tegelijk. Hij was al twee jaar smoorverliefd op haar maar was niet dapper genoeg om dat toe te geven. Hij was bang, bang dat hij haar niets kon bieden. Hij vond zichzelf niet goed genoeg voor haar. 'Waar zou ik haar aan verdiend hebben?' vroeg hij zich af. Hij had haar liefdesverklaring zowat in zijn handen maar toch had hij een gevoel van ongeloof. 'Hoe kan Mila, het mooiste meisje ter wereld, gevoelens hebben voor mij, een doodgewone jongen?' Jonas was altijd onzeker geweest. Hij liet dat niet merken maar toch, hij had het soms zwaar. "Ik kan dit, hier heb ik al zo lang op gewacht. En nu het zo ver is zou ik haar loslaten? Ik dacht het niet." Hij sprak zichzelf wat moed in en vertrok in de richting waar hij Mila voor het laatst had gezien. Dit moest gebeuren.

Jimmy zat op school en wachtte ongeduldig op Jonas. Hij was zenuwachtig en dat was er aan te zien. Zijn beste vriend zou hem helpen om het zijn beste bever maatje eindelijk voor zich te winnen. Toen Jonas na een uur nog steeds nergens te bespeuren was werd hij nog nerveuzer. "Jimster!" Jimmy schrok. "Je hebt precies een spook gezien, oh nee wacht..." Jimmy gaf Alex zijn grootste fake smile. "Wat is er?" "N...niets.". Alex bleef hem aankijken. "Zeker?". Jimmy werd rood. "Ik wist het!" Alex ging nieuwsgierig verder. "Heeft het met Charlie te maken?" Jimmy zei niets maar Alex kon uit zijn handelingen afleiden dat hij juist zat. "Waar wacht jij nu toch op? Jullie twee zijn echt blind. Jullie zijn bevers hé, geen mollen." Jimmy kon een lach niet bedwingen, hij wist dat Alex gelijk had. "Alé hop. Actie!" Jimmy sprong recht en liep weg. Hij had geen idee wat hij zou gaan doen.

Alex bleef achter. Hij zou vanavond naar dat concert gaan met Finn. Hij wordt al zenuwachtig als hij er aan denkt. Hij dacht de laatste tijd niet meer helder na. Hij twijfelde over zichzelf. Finn was een van zijn beste vrienden geworden en hij voelde zich heel goed bij hem. Soms zelfs beter dan bij anderen. Hij bleef op het bankje midden in de gang zitten en dacht na. Alles viel samen. Anders dan hoe hij zijn leven zelf had uitgestippeld maar misschien was deze weg wel zoveel keer mooier. De zenuwen die hij voelde waren niet voor het concert, maar voor de jongen waarmee hij er naar toe ging. Of dat dacht hij toch. Hij viel niet op meisjes, of dat dacht hij toch. Hij was er eigenlijk uit, of dat dacht hij toch. Het denken nam zijn twijfel niet weg. 'Het zal zichzelf wel uitwijzen en misschien is

een beetje advies hier op zijn plaats' dacht hij en ging verder. Op zoek naar Finn, want het concert ging binnen twee uur beginnen.

Mila liep terug het park in. Ze had even kunnen nadenken, maar nu was ze zeker van haar stuk. Ze moet nu actie ondernemen, ze moest en zou alles toegeven en hem in zijn gezicht zeggen hoeveel ze van hem hield. Mila Santiago wist zelf niet hoe het kwam, maar haar hart sloeg een maat over en ging nadien heel snel verder kloppen. Jonas had haar ontdooit, ze was niet meer de Mila Santiago waar iedereen schrik van had, ze was Mila Santiago, een meisje met een groot hart. Maar dat hart wist niet meer van ophouden, het sloeg en sloeg en sloeg. Tot ze Jonas zag aanrennen, dan stopte het even.

"Jonas, het spijt me zo dat ik wegliep. Maar nu stop ik ermee, ik wil niet meer weglopen van mijn gevoelens. Alles wat in die brief stond is waar. Ik begrijp het als jij niet hetzelfde voelt maar ik moet het echt kwijt. Jij maakt van mij een mooier mens, een gelukkiger meisje. En ik...ik..."

Jonas keek haar aan. Hij luisterde naar iedere letter die uit haar mond glipte. Hij kon niet stoppen met naar haar lippen te staren. Hoe graag ze haar woorden ook hoorde en hoe lief hij dat ook vond, hij kon zich niet meer houden. Nog voor ze haar laatste zin kon uitspreken nam Jonas haar hand vast en gaf haar een zachte kus op haar lippen. Ze schrok toen ze zijn zachte lippen op de hare voelde maar genoot. De kus was kort. "S...Sorry, het was sterker dan mezelf" Jonas bloosde. Mila glimlachtte en gaf hem met haar armen om zijn schouders een tweede, langere kus. Er vloog een vlinder voorbij, hij voelde zich alleen. Alle andere vlinders hadden een verblijfplaats gevonden, in de buik van Jonas en Mila.

Op dat moment waren Finn en Alex door het park op weg naar het concert. Finn en Alex liepen naast elkaar en praatten over de bloemetjes en de bijtjes. Finn hoorde gelach en besloot om even verder te lopen. Toen hij van achter de bomen twee schimmen zag staan duurde het niet lang voor hij doorhad wat er gaande was. Hij glimlachtte. Ookal kende hij die twee nog niet zo lang, hij zag meteen dat zij iets speciaals hadden. Hij draaide zich snel om om Alex te waarschuwen. Alex was weer aan het dromen zoals altijd waardoor hij niet gezien had dat Finn zich omdraaide. "Alex je raad nooit..." Ze botsten tegen elkaar. "Aw...sorry Finn". Ze keken allebei op en stonden bijna neus aan neus. Het gevoel dat Alex door zich heen kreeg had hij nog nooit eerder gehad. Het leek erop dat de overgebleven eenzame vlinder ook een verblijfplaats gevonden had. Deze keer in Alex' buik.