Vlinders vinden de weg naar je buik

De Brief

Ze zat alleen op een bankje in het park en gooide het zesde papier de vuilbak in. Nu ze even een moment alleen had doordat ze de enige met een tussenuur was, kon ze haar gevoel eindelijk onder woorden proberen brengen. 'Dit kan ik echt niet' dacht ze. Ze had zichzelf zo ver gekregen dat ze al haar gevoelens ging proberen beschrijven. 'Waarom vond ik dit zelfs een goed idee? Dit is zo niet-Mila' Ze wist niet wat er met haar aan de hand was. Sinds Jonas is ze veranderd. Ze schermt zich minder af en vertrouwt mensen sneller. Ze nam een nieuw papier en probeerde verder te schrijven.

Jonas,

Soms voel ik me verloren en eenzaam,

maar als jij er bent en ik kan je ruiken,

voelen,aanraken, dan pas voel ik me veilig.

Je stem stelt me gerust en geeft me vertrouwen en moed om door te gaan.

Je laat me voelen dat ik een rol heb in deze wereld, in jouw wereld.

Jij begrijpt me, altijd. Zelfs wanneer ik mezelf niet begrijp.

Sorry voor het melig gedoe, maar het is de waarheid.

Jij zorgt voor licht in mijn leven.

Eigenlijk wel raar, ik ben aan het schrijven.

Als je dit ooit zou lezen dan zeg ik je dit: "Stop met lachen, ik weet dat je dit nooit van me zou verwachten, maar die vlinders doen iets met een mens"

Dus... hier zit ik nu en probeer je te vertellen,

hoe ik me voel en wat ik voel.

Alleen kan ik het niet onder woorden brengen.

Dit lijkt echt helemaal nergens op, het spijt me.

Liefs,

Jouw Mila

'Wow dat kwam opeens snel uit mijn pen' besluite ze. Het deed haar goed, ze voelde zich opgelucht. Dit is iets wat ze normaal nooit zou doen, ze dacht ook dat ze dit niet kon. Maar ze voelde zich er beter door. Gelukkig zou Jonas dit nooit echt lezen, hij zou haar vierkant uitlachen. Ze vouwde het briefje op en stak het in haar tas, school zou zo weer beginnen.

Jimmy zat naast Jonas in de les. Hij dacht na over wat Finn hem had gezegd. 'Is dat nu een geheim of helemaal niet?' dacht hij in zichzelf. Na twee minuten daarover denken dwaalden zijn gedachten terug naar Charlie. Hij had diezelfde ochtend een knuffel van Charlie gekregen, ze kon hem zelfs met zoiets kleins laten zweven. "Aarde aan Jimmy" Jonas had het gevoel dat hij al minuten tegen de muur stond te praten. Jimmy schoot wakker. "De les is al gedaan hoor, je kan je droom nu in real life gaan bekijken!" Jimmy voelde zich betrapt. "Maar jij ook hoor" Jonas bloosde. "Wanneer ga je haar nu eindelijk eens mee uit vragen?" vroeg Jonas zich af. "Wat? Ik Charlie mee uit vragen? Dat durf ik helemaal niet hoor!" Jimmy werd al zenuwachtig van de gedachte zelf. "Waarom niet?" "Wat als ze me afwijst en uitlacht?" Jonas keek zijn vriend even scheef aan. "Meen je dit nu? Het enige dat Charlie gaat kunnen zeggen is 'Ja'.." Jimmy twijfelde "Maar... hoe pak ik dat aan?" Jimmy kreeg schrik. "Laat dat maar aan mij over" zei Jonas en hij vertrok meteen naar buiten.

Charlie & Alex zaten ondertussen samen in theater. Alex voelde zich schuldig. "Ik moet echt tegen Finn zeggen wat ik gehoord heb' dacht hij in zichzelf. Hij wist met zijn doen geen blijf. "Alex zit even stil" Zelfs Charlie werd er gek van. Finn kwam naast hen zitten. Alex voelde zich zeer ongemakkelijk. "Oh, Alex ik moest je nog iets vragen. We hebben een ticket over voor het concert in de Lotto Arena vanavond en ik dacht... Alex is daar fan van dus ik vraag hem mee?" Alex vergat even zijn gedachten en stemde meteen toe. "Ja, super graag! Wow dit is echt zot, bedankt man!" Hij staarde gelukkig voor zich uit. Tot hij tot het besef kwam dat hij alleen met Finn op stap ging. 'Ok, nu ga ik echt niet kunnen zwijgen over wat ik gehoord heb.' Hij voelde de zenuwen in zijn buik. Nu ja, waren het zenuwen omdat hij moest vertellen wat hij had gehoord of waren het zenuwen omdat hij alleen met Finn op stap ging? Hij wist het zelf niet.

Jonas ging ervoor zorgen dat Charlie geen nee kon zeggen tegen zijn beste vriend. Hij kocht roze slagroom en roos briefpapier met eenhoorns. Hij liep haastig langs het park terug naar school, de les zou bijna gaan beginnen. Hij zette zich vlug neer op een bankje en nam het briefpapier en een pen om te kunnen schrijven.

Hey Charlie,

Zou je het zien zitten om met me op een picknick te gaan?

Hier is alvast je lievelingsdessert.

X

Jimmy

Jonas lachtte zelf met zijn briefje, dit is dus echt hoe Jimmy zelf een briefje zou schrijven. Jimmy's droge, angstige zelf. Hij wou net richting school vertrekken toen hij wat verder een rood papiertje zag liggen. Nieuwsgierig als hij is raapte hij het briefje op en vouwde het open. Wat hij las, sloeg hem met verstomming.

Mila rende naar school. Ze zat met haar gedachten nog steeds bij haar brief voor Jonas. 'Had ik hem niet beter in de vuilbak gegooid? Dat zou veel veiliger geweest zijn.' Ze zag Jimmy en ging naast hem zitten, ook haar tas zette ze naast haar neer. Het was toen dat ze zag dat haar tas open stond. 'Oh neen' dacht ze in zichzelf. Ze doorzocht haar tas om te zien of alles er nog in zat. Ze vond alles terug, behalve dat ene ding dat ze nooit wou kwijt geraken. Dit was niet goed. Zonder iets tegen Jimmy te zeggen liep ze terug de schoolpoort uit richting het park. 'Ik moet het daar wel verloren zijn' Toen ze bijna aan het bankje aankwam zag ze Jonas in de verte staan. Hij had iets vast. Ze sluipte dichterbij tot ze zag wat het was. Hij was haar brief aan het lezen. HAAR BRIEF. Ze zakte door de grond van schaamte en wou het liefst van alles en iedereen verdwijnen. Ze zag hem lachen. 'Hij is me dus echt aan het uitlachen' dacht ze. Ze bleef hem aanstaren. Tot ze hem opeens zij hoofd in zijn armen zag leggen. Hij huilde. Ze wou niets liever dan naar hem toe gaan, maar ze durfde niet. Voor een van de eerste keren in haar leven was ze bang. Mila Santiago was bang.

De brief is gebaseerd op een bestaande. Bedankt om mijn verhaal te lezen, dit was een zeer lastig hoofdstuk.

Laat zeker een reactie achter!