Vlinders vinden de weg naar je buik

Hopeloos

Daar zat hij dan. Alleen. In een donkere ruimte. Hij had geen idee hoe laat het was en hoe lang hij hier al gezeten had. Het laatste dat hij zich kon herinneren was dat hij in een busje zat, en daar twee nachten in geslapen heeft. Zijn hoofd stond op ontploffen en zijn oriëntatie was hij volledig kwijt. Het enige wat hij kon doen is voor zich uit staren en nadenken. –Wat doe ik hier? Waarom ik? Wat is er gebeurd? Waar ben ik?- Hij probeerde zijn kalmte te bewaren, maar zijn naam was nog steeds Alex. Hij stond recht en probeerde een deur te vinden...hij zag niets. Hij zocht naar zijn gsm in zijn broekzak, maar tevergeefs. De hele kamer was zwart en het enige glimpje licht dat te zien was, scheen recht op een oude stoel. –Nice, een stoel dat heb ik dan toch.- dacht hij. Hij kon geen kant op en besloot dan maar terug te gaan zitten. Zijn gedachten dwaalden af...naar school, naar zijn vrienden, maar vooral naar Finn. –Wat moet hij nu wel niet denken? Dat ik hem heb afgewezen? Dat ik hem heb laten vallen?- hij kon het even zelf niet meer aan. "Aaaaargh" riep hij terwijl hij om zich heen probeerde te schoppen. –Stop, Alex. Hier los je niets mee op. Je vrienden zullen wel snel doorhebben dat er iets mis is.-.Normaal was Alex geen zacht ei, maar deze keer was het anders. Al snel was het de angst die hem controleerde en hem het zwijgen oplegde. Hopeloos keek hij voor zich uit.

"We zijn er." Mila had Finn meegenomen naar de kelder. "Uhm, oké. Ik ben hier al geweest hoor, Mila. Ik denk niet dat dit Alex kan terugbrengen." Mila keek hem bezorgd aan. Hij was echt kapot van dit alles. "Dit is nog niet alles, ik zei toch dat ik je iets wou laten zien?" Finn begreep er niets meer van en dat merkte Mila ook al snel. "Wacht en luister." Mila ging aan haar microfoon staan en wachtte. Opeens kreeg Finn een raar gevoel, alsof er nog mensen waren. "W..wat is dit?" De microfoon trok Mila dichter en ze begon te zingen.

Kom en leg je neer, heel dicht bij mij,
tot het vroege ochtendlicht.
Alles wat ik wil, is je tijd
Help mij om de nachten door te komen.

Het maakt mij niet uit wie juist of fout is,
Ik probeer het niet eens te begrijpen.
Laat de duivel morgen verdergaan,
Nu heb ik jullie nodig, laat me nu niet staan.

Gisteren is dood en gedaan,
morgen is nog een lange weg.
Ik ben bang en ongelukkig.

Help mij om de nachten door te komen.

Mila zong het zo breekbaar en teer, dat zelfs Finn in tranen uitbarste. Mila sloeg haar ogen neer, dit voorspelt niet veel goeds.Dit zouden ze verder moeten onderzoeken. –Dus Alex is ontvoerd en zit alleen in een donkere, kille ruimte?- Haar negatievegedachten wisselden elkaar af. "Wat was dat? Heb jij dat zelf geschreven?" Finn wist nog steeds niet wat er aan de hand was en keek Mila verbaasd aan. "Neen..Finn..." Mila wist niet goed hoe ze het moest aanpakken, straks zou hij haar niet geloven. "Ja?" Hij keek haar wanhopig aan. "Dat geluid van daarnet, dat waren geesten." Finn wist niet wat hij hoorde. Was dat nu een grap? "En dat moet ik geloven? Ik ben misschien niet van de slimste, Mila. Maar je kan me ook niet voor de gek houden." Het floepte eruit, nog voor hij zelf besefte wat hij zei. Mila keek hem aan. Begrijpend en niet-begrijpend tegelijk. Ze had het moeten weten, dit was te vroeg. Finn had spijt, maar hij durfde niets meer zeggen. Hij had even tijd nodig om alles op een rijtje te zetten en stormde de kelder uit. Mila bleef achter en staarde naar de piano. Ze zette zich achter zijn piano en begon te spelen. Een traan rolde over haar wangen. Ze miste hem ook. Meer dan dat ze ooit zou durven toegeven. Op dat moment kwam Jonas binnen. "Hey, gaat het?"Jonas zette zich meteen naast haar en keek haar bezorgd aan. "ik... wat is dit toch allemaal Jonas?" Hij besefte dat dit haar weer deed terugdenken aan tijden die ze liever zou vergeten, zijn verdwijing. "Ssst. We gaan er alles aan doen om hem hier terug bij ons te hebben." Hij gaf haar een kus op haar voorhoofd en trok haar tegen zich aan. Ze hadden elkaar, en samen gingen ze hun beste vriend weer terughalen.

Ondertussen was ook Charlie het noorden kwijt. Ze staarde al een aantal minuten naar Alex' kluisje. Ze had zijn locker versierd, omdat ze vond dat het te leeg was...alleen had hij dus de kans nog niet gehad om dat te zien. Ze miste haar enthousiaste maatje, met wie moest ze nu fantaseren over haar feeërieke werelden? Ze werd uit haar gedachten gehaald door een hand op haar schouder. Ze draaide zich om en zag Jimmy staan. Hij keek haar aan en al snel zag ze dat ook hij gehuild had. "Jimmy...wat is er?" ze probeerde zijn tranen weg te vegen met haar hand. Daardoor krulden zijn mondhoeken een beetje omhoog. "Ik...Charlie... Finn, er is iets met Finn."

Na 6(!) maanden is er eindelijk nog eens een nieuw deeltje. Ik weet nog steeds niet goed welke kant ik op wil, maar vind het wel fijn om een verhaal te schrijven van hoofdstuk tot hoofdstuk. Ik hoop dat jullie dat ook vinden.

Reactie = lief.