Vlinders vinden de weg naar je buik

Moedig?

'Komaan, Charlie je kan dit' dacht ze in zichzelf. 'Neen, ik kan dit niet.' volgde nadien. Ze zat in de knoop met zichzelf. Met verliefdheid is ze nooit goed kunnen omgaan. Ze was er nooit echt klaar voor. Maar de gevoelens die ze kreeg wanneer ze Jimmy zag waren geen tekens van vriendschap meer.

Iedere ochtend werd ze met tegenzin wakker, in haar dromen was Jimmy haar vriendje. Daar stond hij naast haar zij. Daar zat hij naast haar, met haar in zijn armen. Het deed pijn om wakker te worden. De werkelijkheid was niet hetzelfde. Misschien was het ook wel haar eigen schuld. Ze bleef maar doorpraten tegen zichzelf. Ze wou moedig zijn, maar dat durfde ze niet. Ze liep de wc's in en nam haar telefoon.

"Hey, waarom bel je?" Charlie zwijgt. "Charlie?" Charlie kon haar tranen niet bedwingen. Ze had het nog nooit zo moeilijk gehad. Haar gevoelens zaten zo diep dat ze hem zelfs jaloers probeerde maken. 'Waarom doe ik dat?' vroeg ze zich af. "Hey, wat is er? Waar ben je?" Mila klonk bezorgd. "Sorry, Mila. Kun je even komen alsjeblieft? Ik ben in de toiletten" Charlie probeerde te kalmeren. "Ik kom er zo snel mogelijk aan" Mila liep zonder een woord te zeggen richting Charlie. "Wat is er nu?" Mila legde haar hand op Charlie's arm. "Ik weet het niet meer, Mila. Dat gevoel maakt mij echt gek." Ze wist niet wat haar overkwam. "Welk gevoel?" "Dat maakt me juist zo gek, ik weet niet hoe ik het moet beschrijven, Mila." Mila keek haar recht in haar ogen aan. "Ik denk dat ik het begrijp, gaat het over Jimmy?" Charlie knikte verlegen.

Ondertussen hadden Jimmy en Finn het over de bloemetjes en de bijtjes. "Ik heb het echt nog aan niemand durven zeggen maar als jij zegt dat het zo hard opvalt dan moet ik het wel toegeven." Jimmy werd zo rood als een tomaat. "Je ogen glinsteren van zodra je haar ziet en je wordt instant gelukkig als je bij haar staat. Je moet echt blind zijn om dat niet te zien." Jimmy lachtte verlegen. "Jimmy, ik zie ook hoe zij naar jou kijkt. Ga er gewoon voor." Hij keek naar de grond en fluisterde "Ik ben bang om haar te verliezen" Finn legde zijn arm rond Jimmy's schouder. "Hey, dat doe je heus niet. Jullie tortelbevers kunnen niet zonder elkaar hé. Maar op vlak van liefde zijn jullie zo blind als een mol. Af en toe moet je risico's pakken en gewoon je hart volgen. Dan kom je er wel." Jimmy luisterde aandachtig. "Dankje man, ik zal er aan denken. Hoe komt het eigenlijk dat je zo veel ervaring hebt?" Jimmy's nieuwsgierigheid kwam naar boven. Over Charlie zal hij wel later nadenken. Het is toch onmogelijk om aan iets anders te denken, nu had hij even afleiding nodig. "Heb je even?"

"Ik...ik ben gewoon zo bang om hem te verliezen." "Je gaat hem niet verliezen Charlie, als je jezelf zo gaat blijven afsluiten van hem ga je hem veel sneller verliezen dan wanneer je de waarheid zegt." Charlie wist dat ze gelijk had. "Weet je wat ik voorstel? Misschien moet je alle emoties eens van je afschrijven. Dat helpt echt." Mila sprak uit ervaring. Ze had al een hele doos vol met brieven voor Jonas. Eigenlijk was ze niet de juiste persoon om Charlie advies te geven. Ze was zelf niet moedig genoeg om met Jonas over haar gevoelens te praten. Misschien moest ze maar eens iets met die brieven gaan doen. "Je hebt weer gelijk, Mila. Dat is misschien geen slecht idee." Charlie veegde haar tranen weg. Mila gaf haar een halve glimlach. Samen kwamen ze er wel uit. Mila's gedachten dwaalden weer af. 'Zou ik mijn brieven aan Jonas geven?' Misschien beter niet. Of toch wel?

Alex stond alleen in de gang, verzonken in gedachten. Hij was zo blij met zijn vrienden. Nu waren ze eindelijk compleet. Op die paar dagen tijd was Finn echt een deel van de groep geworden. Hij vroeg zich alleen af of en hoe ze hem over de geesten gingen vertellen. 'Waar is iedereen eigenlijk?' Hij wist dat Jonas een inhaalles had maar hij had geen idee waar de rest uithing. Hij liep naar boven en zag Jimmy en Finn in de theaterzaal. Hij wou meteen enthousiast binnenvallen maar toen nam zijn nieuwsgierigheid het over, hij luisterde gewoon. "...en dus heb ik mijn hart gevolgd en iedereen accepteert nu dat ik op jongens val." Alex keek even raar op. Hem maakte het helemaal niet uit, dat had hij van zijn ouders meegekregen. "Liefde kan minstens even mooi zijn tussen twee jongens of twee meisjes" zeiden ze altijd. Eigenlijk had hij daar nog nooit zelf over nagedacht. Ondanks die woorden van zijn ouders vroeg iedereen nog steeds wanneer hij een vriendinnetje zou krijgen... 'maar waarom? Waarom vragen ze niet of ik al een vriendin of vriend heb?' Alex zat diep in gedachten verzonken.
Die kleine zin van Finn deed hem nadenken. Over hoe ouderwets de wereld soms kan denken, maar ook over zichzelf.