Fleva ~ Alles Komt Altijd Goed!

Hoofdstuk 2

Wolfs
Ik zit te wachten in de wachtkamer tot de doktoren klaar zijn met Eva. Maar het duurt veelste lang. Dan zie ik Marion in de gang lopen. Ik loop meteen naar haar toe. Een half uurtje geleden net toen Eva naar binnen werd gebracht heb ik Marion maar gebeld. Ik wil hier niet alleen wachten. 'Heey Wolfs', zegt Marion. 'Hoi', zeg ik terug. We gaan zitten in de gang en ik begin het verhaal uit te leggen wat er net is gebeurd, aangezien ze er niks van snapt. Nadat ik klaar ben met praten en voordat Marion antwoord kan geven. Gaan de deuren open van de kamer waar Eva heen werd gebracht. Meteen sta ik op. De 2 vrouwelijke doktoren lopen met Eva's bed en Eva erin naar haar kamer. De mannelijk dokter komt naar mij toe. 'Meneer Wolfs toch'? Vraagt hij aan mij. Waarna ik vervolgens snel knik. 'We hebben dus wat testen gedaan bij mevrouw van Dongen', begint hij te praten. 'Ze is weer helemaal bij bewust zijn. Ze is er alleen wel slecht aan toe, maar met veel rust komt ze er weer boven op'. Ik sla een enorme zucht, zo opgelucht dat ik ben. 'En met de baby', vraag ik onzeker te bang voor het antwoord. 'Ik heb goed en slecht nieuws voor u meneer'. Mijn ogen worden groot bang voor wat hij gaat zeggen. 'Dat mevrouw met veel pijn en bloed hier het ziekenhuis in kwam vorige week. Kwam door de klap op haar buik die ze een tijdje geleden heeft gekregen. Door die klap heeft helaas 1 kindje het niet gered'. Praat de dokter rustig. Dit slaat als een klap in mijn gezicht, arme Eva denk ik. Maar dan realiseer ik me wat de dokter zei: 1 kind? '1 kind'? Vraag ik dan ook. 'Ja, 1 baby heeft het niet overleeft, maar de andere baby leeft nog wel'. 'Wacht! Wat? Ik snap er niks meer van. Ze was dus zwanger van een tweeling'? Vraag ik toch maar even voor de zekerheid. 'Ja, dat klopt'. Nog steeds geschrokken kijk ik de dokter aan. 'Maar hoe gaat het met de baby'? Vraagt Marion maar vast die de hele tijd al naast mij stond. 'Met de baby gaat het niet al te best. Doordat de moeder 1 week buiten bewust zijn was heeft de baby niet genoeg voedsel binnen gekregen. Mevrouw van Dongen zou nu heel veel rust moeten nemen, goed gaan eten, dan komt alles weer goed'. Stelde de dokter ons gerust. Ik knikte maar zeg niks, ik ben nog steeds niet van de schrik bekomen. 'Kan ik naar haar toe'? Vraag ik uiteindelijk toch maar. 'Nee, dat zou niet gaan. Ze slaapt en ze heeft haar rust nu echt nodig. Morgen zullen we het nieuws aan haar melden, als u dat wilt mag u erbij zijn. Maar het is beter als u nu naar huis gaat'. Zegt de dokter. Ik kijk op mijn horloge en zie dat het al weer 10 uur is. 'Ja, is goed. Morgen kom ik weer langs', zei ik na een korte stilte. Ik bedank de dokter nog en samen met Marion loop ik het ziekenhuis uit, op weg naar huis.