Fleva ~ Alles Komt Altijd Goed!

Hoofdstuk 4

Wolfs
Als ik binnen kom, zie ik dat Eva aan het eten is. Ze ziet er nog steeds niet heel goed uit, maar wel beter dan gisteren. Toch blijf ik haar prachtig vinden. 'Heey Eef', zeg ik wanneer ze mij aankijkt. 'Hoi'. 'Gaat het met je'? 'Gaat wel redelijk, verveel me alleen kapot hier'. Er verschijnt een klein lachje op mijn gezicht. Typisch Eva. 'De dokter zei dat hij mij iets moet vertellen en dat jij daar bij wil wezen', zegt Eva. 'Uhh... ja dat klopt. Ik heb gisteren de uitslag gehoord, nadat ze klaar waren met de testjes bij jou en ik wil er voor je zijn als je het nieuws hoort'. Ik zie dat Eva schrik. 'Maar het komt goed, het komt altijd goed Eva'. Al snel is ze weer wat ontspannen. 'Ja weet ik, ik weet het'.

Na een tijdje komt de dokter binnen. 'Ik zie dat u er ook bent', zegt de dokter terwijl hij mij aankijkt. 'Dan kunnen we mevrouw van Dongen dus het nieuws vertellen'? Vraagt de dokter voor de zekerheid. 'Uhh... ja wat mij betreft wel'. 'Oke, nou dan zou ik even kort uitleggen hoe het met u gaat. Ik heb van u collega gehoord dat u niet weet dat u zwanger was van een tweeling'? Vraag de dokter aan Eva.

Eva
'Uhh... nee, maar wacht! Wat'. Vraagt Eva met grote ogen. 'Ja, dat klopt, doordat u z'n harde klap heeft gehad op u buik heeft u 1 kind verloren'. De dokter probeert het zo goed mogelijk te zeggen, maar ik moet dit even verwerken. 'Maar u andere kind leeft nog wel, daar gaat het helaas niet helemaal goed mee. Dat komt ook omdat u zich niet zo best voelt en omdat u een week buiten bewust zijn was'. Praat de dokter veder. Ik zeg niks. Omdat ik niet weet wat ik moet zeggen, maar vooral omdat ik het even moet laten verzinken. 'Maar.... hoe..... ik snap het niet'. 'Ik begrijp u mevrouw u kunt zich dit beter even later verwerken. Als u nog vragen heeft kunt u het aan mij vragen. En natuurlijk ook aan u collega'. 'Ja, bedankt', zegt Wolfs. Hij probeert ervoor te zorgen dat hij weggaat en wij even alleen zijn. 'Uhh... ja, ik laat jullie even met rust'.

Wolfs pakt mijn hand weer vast. Ik kijk alleen maar naar de grond en zeg niks. De tranen staan in mijn ogen, maar ik wil niet huilen. 'Eef, gaat het wel met je', probeert Wolfs me te kalmeren. Ik kijk hem uiteindelijk aan en schud mijn hoofd. Wolfs had de hele tijd mijn hand al vast en geeft er nu een kusje op. 'Ik snap je Eef, het is ook niet allemaal gemakkelijk'. 'Maar.... 2 kinderen'? 'Ja ik snap er ook niks van, bij de echo zag je maar 1 baby. Maar gelukkig heb je nog wel 1 kind in je buik'. 'Wolfs! Ik heb een baby verloren', zeg ik met tranen in mijn ogen. 'Maar je moet echt rustig aan doen Eef, je andere baby moet wel rustig kunnen groeien. Dat gaat niet lukken zo'. 'Ja Wolfs. Lief, leuk en aardig allemaal, maar ik heb gewoon mijn kind verloren', zeg ik inmiddels huilend. Wolfs komt naar me toe en geeft een lange kus op mijn voorhoofd en een knuffel. 'Ik ga je helpen Eef, samen, we komen hier samen doorheen. 'Wolfs, ik heb me nog nooit zo verdrietig en opgelucht tegelijkertijd gevoelt', zeg ik terwijl ik met mijn hand over mijn buik streel en er na kijk.