Walang Iba

Fall For You... </3

Pagod na pagod na ko. Naikot ko na yung buong school pero hindi ko pa din siya nakikita. Mukhang galit ata saken si Icen kaya siguro nagtatago na lang siya para wala ng away. Gaya nung ginawa niya nung last time kaming mag away. Hindi na lang siya kumibo kahit gaano pa kasakit yung mga salitang binitiwan ko. Kung may selfish man dito, ako yun. AKO LANG, WALANG IBA.

Best thing bout tonight's that we're not fighting... Could it be that we have been this way before... I know you don't think that I am trying.... I know you're wearing thin down to the core.... 

Naglalakad ako noon malapit sa auditoruium ng marinig ko yung tumutugtog ng piano at kinakanta yun... Naaliw ako sa ganda ng boses nung kumakanta. Lumingon muna ako sa paligid bago tuluyang pumasok dahil karaniwan ng bawal para sa mga estudyante ang pumasok doon ng walang pahintulot lalo na kung galing kang lower section. 

So hold your breath...

Agad akong napatanga at natigilan ng makita kung sino yung tumutugtog. It was no other than Icen. Sitting gorgeously before the piano as he plays the keys. Right at that moment, I felt my heart skip a beat especially when he threw a look upon me. 

Because tonight will be the night that I will fall for you over again, Don't make me change my mind. For I won't live to see another day I swear it's true....

It's as if he is expecting me to be there. And then I stare at him, I saw sadness in his eyes... He seems like he's not alive at all.... Like he was longing for something that could never ever get... 

Because a girl like you is impossible to find... You're impossible to find....

I felt like time is standing still... I can't speak nor take a step, I can't move even if I saw him walking down the stage towards me.... And then he stop right in front of me and he was just there.... Looking intently at me like he's waiting for me to say something....

"I-Icen... I- I'm sorry about last time... Patawarin mo sana ko... sa lahat ng mga sinabi ko... na hindi naman karapat dapat... I'm sorry...", sabi ko habang titig na titig sa kanya. Ang bilis ng tibok ng puso ko. Pakiramdam ko pwede na yun lumabas at tumakbo anumang oras. Why the hell am I feeling this way?

Pero wala man lang siyang sinabi. Dinampot niya lang yung bag sa tabi ko sabay lakad palayo saken. Medyo natauhan ako sa ginawa niya. Ewan ko ba, basta bigla akong tinoyo nung makita ko siyang naglalakad palayo saken. Maybe I just don't want to lose the sight of him.

"ICEN! San ka pupunta?!", sigaw ko sa kanya at dahil kulong yung auditorium, nagecho yung pagsigaw ko. Agad siyang tumigil at hinarap ako habang nakakunot ang noo. Nabadtrip na naman ang demigod ko at halatang naiirita. 

"It's none of your damn business! Get the hell out of here. Baka may makakita pa sating magkasama, isipin pang may ginagawa tayong masama!"

Oh, there you are Icen. Ang Icen na kaya kong ihandle. 

"Ang angas mo naman! Baka mamaya pinagnanasaan mo din ako eh.", bulong ko sa sarili ko. Agad akong tumakbo palapit sa kanya at pinakita sa kanya yung test results ko.

"Pumasa ko o! And it's all because of you. I'm sorry Icen. Ang tanga tanga ko para sabihin sayo yung mga sinabi ko. You don't deserve those words. Sorry. Bati na tayo please!", pagmamakaawa ko sa kanya. Pero malungkot pa din siya. Hay, anu na ngayon? Mukhang galit talaga siya. >.<

Inabot niya yung result ng exam ko at tinitigan yong mabuti.

"Why are you here?"

"H-ha? S-sorry nga diba? Nagso sorry ako.. That's why I'm here!"

"You passed the exam Cielo. You don't need to apologize. As far as I know, eto naman talaga gusto mong mangyare diba? Now you have it. Ikaw na naman ang nasunod. Here, take this. Iuwi mo yan at ipagmalaki sa magulang mo.", sabi niya sabay balik saken nung papel. Naiiyak ako sa mga sinabi niya... It's as if he's saying good bye to me.

Pagkabalik niya saken, naglakad siya ulit palayo. Ayoko na siyang sundan dahil parang galit talaga siya. Siguro ayaw niya lang ulit ipakita. Siguro hindi talaga siya malungkot sa nangyayari, maybe he's just bored to face someone like me.

Pagdating niya sa pintuan ng auditorium, he shouted something that I never thought he would say. 

"Another thing, forget that we met Cielo. From now on, kunware hindi tayo magkakilala." , and he was gone...

And that's the end of it... Ang tinatago kong tapang ay biglang naglaho kasunod non ay ang sunod sunod na pagpatak ng luha ko. Bakit nangyari pa to ngayon? Now when I'm ready to face the truth that I'm really falling for you... </3