"Anne.Anne.Anne. Uyan hadi acıktım ben."diye başımda öten minik kuşuma,"5 dakika daha."diyerek uykuma devam edecektim ki kafama yastık yememle kalkmam gerektiğini anladım. "Her sabah bu eziyet neden prenses?"dedim yatağımdan kalkarken." Uyanmıyorsun ve ben acıktım." "Ama dün çok çalıştım ve uykum fazlaydı." "Her sabah mı?"diyerek kaşlarını kaldırdı. Bu yaşta bu zekilik ve olgunluk kimden geliyor? Tabi ki benden. Dolabı açtım ve kahvaltılık şeyler çıkardım. Masaya zeytini koyarken,"Anne sana bir soru soracağım. Biliyorum hep soruyorum ama sormaktan bıkmıyorum. Yani sen cevaplamaktan bıksan bile-" "Bak bunu önceden de konuştuk sorma tamam mı prensesim." "Anne?"demesiyle tekrar gözlerim minik kızımı buldu. "Efendim?" "Babam nerede?"diyerek hergün sorduğu soruyu tekrar sorarak yeniden başımdan aşağıya kaynar sular dökülmesine neden oldu ve her zamanki gibi aynı cevabı verdim."Baban deniz kızlarını bulmaya gitti Birce."diyerek göz yaşlarımı tutmaya çalıştım. "Yalan söylüyorsun!"diyerek mutfağa giren Çağatayla bakışlarımı ona çevirdim.Koşarak yukarıya çıktık."Çağatay!"diyerek bende arkasından koştum.Odasına girdi bende girecekken kapıyı kapattı ve kilitledi. "Çağatay.."dedim. "Yalan söylüyorsun.Gerçeği neden söylemiyorsun ki. Bu yalan yüzünden umutlanıyordum.Ama iyki de yalan olduğunu anlamışım.Beş senedir aynı yalanı söylüyorsun.Yalan olmasaydı babam bir kez olsa arardı."dedi. Aradı da..ama ben numaramı değiştirince bana ulaşamadı.Arada sırada eski hattımı takınca çok kez aradığını görüyordum. "Çağatay,aç kapıyı konuşalım tamam mı?" "Ben yalan dinlemek istemiyorum." "Hayır yalanları değil,gerçekleri söyleyeceğim sana." bir kaç saniye sonra kapıyı usulca açarak aralıktan,"Gerçekten mi?"diye sordu bir umutla. "Gerçekten.."dedim burukça gülümseyerek.Kapıyı tamamen açtı ve yatağına gidip oturdu ve kafasını eğerek yere bakmaya başladı.Bende yere çömelip ellerimi bağdaş kuran dizlerine koydum. "Bak şimdi.."
#Geçmiş Zaman#
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bahçede çimlerin üzerinde oturarak Aras'ın gelmesinş bekliyordum. "Aras!"diye seslendim. "Geliyorum sabırsız."dedi.Gülerek,"İki saat oldu bırakta sabırsız olayım."dedim. Biraz daha bekledim.Gelmeyince dayanamayarak yerden şişen karnım yüzünden zorda olsa kalktım.
Günden güne büyüyordu karnımdaki yakışıklı. Bahçe kapısından içeriye girerek,salona yürüdüm."Aras-" sözlerim karşımdaki görüntü yüzünden yarım kaldı..Bu gerçek değil dimi?Yok ya gerçek olmaz bu görüntü.Gözlerim dolmaya başladı.Tutamadım ve sol gözümdeki düşmek için çabalayan damlaya izin verdim ve usulca düştü. "Aras.."dedim duyabileceği şekilde.Dudaklarına yapışan Yeşim'i hızlıca ittirerek bana döndü. "Bu..." "Hayır Ada gerçek değil inan bana lütfen." "Ben sana güvendim Aras.Ama sen bu güveni boşa çıkardın." "Hayır çıkarmadım yanlış anlıyorsun şuan Ada beni dinle lütfen." "Dinleyecek birşey yok.Herşey ortada değil mi zaten. Sen..Yeşimle..."daha fazla konuşmama dilim varmadı ve arabanın anahtarlarını alarak evden hışımla çıktım. Aras arkamdan gelecekti ki,Yeşim onu engelledi.İyi ki de gelmedi.Arabaya binerek hızlıca oradan ayrıldım ve Batuların evine gittim.
