Faded

Prolog

*dwa lata wcześniej*
- Dimitry!!! Przyżekam że jeśli zaraz nie wyjdzisz to wyważę te drzwi!!! - wrzasnęłam na przyjaciela - Zaraz się spóźnimy. Siedzisz tam dłużej niż połowa dzewczyn. Dimitry!!! - byłam już na skraju wytrzymałości
- Lecimy po drugich imiionach Vivian? - zaakcentował moje imie otwierając drzwi łazienki - Spokojnie. Wyszedłem. Mamy czas.
- Mamy pięć minut. -odrzekłam zirytowana - Pani Smith nas zabije. Kolejne spóźnienie. I to wszystko przez ciebie. - mordowałam chłopaka wzrokiem.
Zbiegłam po schodach i zaczęłam zakładać buty
- Przeze mnie?! - w jego głosie słychać było zdziwienie - Jak to przeze mnie?!
- Bo to ty siedziałeś dwie godziny w łazience. Dwie godziny!!! - krzyknęłam wychodząc z domu.
- Bo mi się włosy nie chciały ułożyć - zakluczył drzwi wejściowe
- Typowa kobieta. - prychnęłam
- Typowa?! Wypraszam to sobie. Ja jestem bardzo wyjątkowy.
- Z której strony? - zadrwiłam
- Jesteś chamska.
- Kochasz to. - uśmiechnęłam się zadziornie
Do klasy dotarliśmy 10 minut po dzwonku. Zapukaliśmy do drzwi i weszliśmy do klasy.
- Panna Clifford i pan Braus. Znowu spóźnieni. - powiedziała nawet na nas nie patrząc - Co tym razem się stało?
- Pan Braus nie mógł ułorzyć włosów. - odrzekłam zanim chłopak zdąrzył coś powiedzieć. Klasa wybuchła śmiechem.
- Dobrze to kto pierwszy do odpowiedzi?- skierowała pytanie w naszą stronę.
- To może Matthew. Tyle czasu poświęcił swoim włosom. Gdyby musiał się uczyś zajełoby mu to mniej czasu. - uśmiechnęłam się zadziornie do chłopaka
- Dobrze. Lea siadaj, a ty Matthew rozwiąż ten przykład.
Posłusznie usiadłam na swoim miejscu. Po kilku minutach pani kazała Matthew usiąść i zawołała mnie do tablicy. Dałam radę rozwiązać jeden przykład więc nie postawiła mi jedynki. Do końca lekcji siedzieliśmy cicho. Po dzwonku na przerwę szybko wyszliśmy z klasy.
- Jak dobrze, że to już koniec. - powiedziałam kierując się w stronę sali plastycznej.
- Cieszysz się bo teraz będzie plastyka. - odrzekł posyłając mi uśmiech.
- Jestem ciekawa co pani Black na dziś zaplanowała. - dotarliśmy pod klasę i po chwili zadzwonił dzwonek.
*kilka godzin później*
Wbiegłam szybko do domu powstrzymując łzy. Nie mogę się rozkleić zanim dotrę do pokoju. Wbiegłam po schodach, a następnie weszłam do mojego królestwa trzaskając drzwiami. Zakluczyłam je i upadłam na kolana głośno płacząc. Jak on mógł mi to zrobić?! Jak mógł mnie tak ośmieszyć?! Był moim przyjacielem. Osobą której ufałam.
- Lea? Lea proszę otwórz. - usłyszałam głos brata po drugiej stronie drzwi. - Lea marwię się co się dzieje. Lea. Siostra proszę otwórz. - nie dawał za wygraną. Noe otworzę mu będąc w takim stanie. - Lea Vivian Clifford otwórz te cholerne drzwi bo zaraz je wywarzę. - zaczynały mu puszczać nerwy.
- Nic mi nie jest Michael. Wszystko gra.
- Skoro nie chcesz mówić co się stało to przynajmniej powiedz komu mam obić morde.
- Michael nic mi nie jest. Po prostu źle się czuję.
- Nie kłam. Wiesz, że tego nie lubię. Wyjdź albo ja wejdę do ciebie.
- Czy ty mi grozisz?
- Ostrzegam. To jak?
- Dobra już wychodzę. Daj mi pięć minut. - chłopak westchnął zirytowany
- Pięć minut i ani sekundy dłużej.
Weszłam do łazienki i zmyłam resztki makijażu. Rozczesałam włosy i wyszłam z pokoju. Schodząc na dół zobaczyłam mojego brata siedzącego na kanapie w salonie z dwoma kubkami gorącej czekolady w rękach. Kochany. Weszłam do pomieszczenia i usiadłam obok brata. On podał mi kubek z gorącym napojem i objął mnie ramieniem.
- A teraz mów co się stało. - westchnęłam. Wiedziałam że nie ma sensu się z nim kłócić bo i tak postawi na swoim. Opowiedziałam mu całą hostorię, a na końcu znowu się rozpłakałam.

--------------------------------------------------------
Cześć wszystkim!
Jak widać jestem tu nowa. Chciałabym podziękować wszystkim osobą, które znajdą chwilę na przeczytanie mojego opowiadania.
Jeśli ci się spodoba zostaw gwiazdkę lub komentarz.