Wonderland Effect

6. Κεφάλαιο. Γάτα

  Η Άλις βρέθηκε στον δρόμο χωρίς να το καταλάβει, ζαλισμένη, ρουφώντας από το τσιγάρο που της είχε δώσει ο άνδρας-κάμπια.

 Περιπλανήθηκε για λίγο άσκοπα, κοιτάζοντας ασυναίσθητα γύρω της, αναζητώντας το λευκό κουνέλι, μέχρι που έκανε όλο το τσιγάρο. Δεν το είδε όμως πουθενά και καθώς η νύχτα είχε αρχίσει να πέφτει για τα καλά αποφάσισε να γυρίσει σπίτι της. Δεν άργησε να συνειδητοποιήσει πως είχε χαθεί. Παντού γύρω της υψώνονταν άγνωστα σπίτια και απλώνονταν άγνωστοι δρόμοι.

 Έψαξε στην τσάντα της για το κινητό της, για να πάρει κάποιον να την βοηθήσει και τότε τον είδε.

 Ήταν ένας ψηλός νεαρός. Καθόταν κουλουριασμένος στην κορυφή ενός δέντρου μπροστά της σαν γάτα και την κοίταζε με τα τιρκουάζ γατίσια μάτια του. Αν και από μακριά θα τον περνούσε κανείς για φυσιολογικό άνδρα, από κοντά ήταν φανερό πως μόνο φυσιολογικός δεν ήταν.

 Ήταν ένας γατάνθρωπος, με την μακριά ριγέ γκρίζα ουρά του να κουνιέται ρυθμικά στον αέρα σαν να ήταν έτοιμος να επιτεθεί, τα γκρίζα αυτιά γάτας που ξεφύτρωναν σε κάθε μεριά του κεφαλιού του κατεβασμένα. Είχε γκρίζα μαλλιά με τιρκουάζ αντάβιες που έπεφταν ατημέλητα στο μέτωπο του και φορούσε μία ριγέ μακρυμάνικη μπλούζα, σκούρα γκρι με τιρκουάζ που τελείωνε σε τιρκουάζ γούνα και ένα σκούρο παντελόνι με αρβύλες.

 Το πιο ανατριχιαστικό όμως πάνω του ήταν το σαρδόνιο χαμόγελό του, που έφτανε κυριολεκτικά μέχρι τα αυτιά του, ή τουλάχιστον μέχρι εκεί που θα βρίσκονταν τα αυτιά του αν ήταν ανθρώπινα.

 Το χαμόγελό του είχε κάτι το τρομαχτικό. Κάτι το ανατριχιαστικό. Σε έκανε να θες να τρέξεις μακριά του. Ίσως και να έφταιγαν οι σειρές από γατίσια μυτερά δόντια που χαρακτήριζαν εκείνο το χαμόγελο, ή ίσως και το αφύσικο πλάτος του.

 Η κοπέλα είχε τότε ένα κακό συναίσθημα και σκέφτηκε σοβαρά, για μια στιγμή, να αλλάξει κατεύθυνση και να φύγει μακριά, πολύ μακριά από εκείνον τον άνδρα-γάτα με το τρομαχτικό βλέμμα αλλά είχε χαθεί και δεν υπήρχε ψυχή τριγύρω εκτός από εκείνον οπότε τον πλησίασε. Ίσως μπορούσε να της πει τον δρόμο για το σπίτι της.

 <<Χει, εσύ μικρή, φαίνεται να έχεις χάσει τον δρόμο σου.>> την πρόλαβε ο γάτος μόλις την είδε να πλησιάζει, σαν να είχε διαβάσει το μυαλό της.

 <<Εεμ... ναι. Μήπως θα μπορούσες να με βοηθήσεις να γυρίσω πίσω;>> του είπε αλλά η επιλογή λέξεών της ήταν κακή καθώς ο γάτος μόλις την άκουσε χαμογέλασε ακόμη πιο πλατιά.