Wonderland Effect

9. Λίμνη των Αναμνήσεων

Η Άλης άνοιξε τα μάτια της και άρχισε να βήχει. Προσπάθησε να κουνήσει τα χέρια της και να σηκωθεί για να μειώσει τον βήχα της αλλά τα χέρια της, όπως και το υπόλοιπο σώμα της τα ένιωθε ξένα πάνω της. Δεν μπορούσε να τα κουνήσει.

Ανοιγόκλεισε μερικές φορές τα μάτια της για να φύγει η θολούρα και η ζαλάδα που ένιωθε και τότε μόνο ανακάλυψε πόσο πολύ πονούσε το κεφάλι της. Δεν μπόρεσε παρά να αναρωτηθεί τι της είχε συμβεί.

Όταν η όρασή της επιτέλους καθάρισε συνειδητοποίησε πως δεν ήταν ξαπλωμένη στο κρεβάτι της στο σπίτι της αλλά στο σκληρό κρεβάτι ενός νοσοκομείου.

Μα πώς είχε βρεθεί εκεί; Τι είχε συμβεί; Δεν μπορούσε να θυμηθεί τίποτα, και κάθε φορά που προσπαθούσε το κεφάλι της την σούβλιζε έντονα.

Επιτέλους κατάφερε να κουνήσει τα άκρα της και έφερε το χέρι της αδύναμα στο πίσω μέρος του κεφαλιού της όπου αισθανόταν τον περισσότερο πόνο. Έπιασε κάτι τραχύ και σκληρό. Έναν επίδεσμο. Στο χέρι της είχε μια πεταλούδα που κατέληγε με ένα σωληνάκι σε μία μισοάδεια σακούλα ορό.

Τι της είχε συμβεί; Είχε με κάποιον τρόπο χτυπήσει στο κεφάλι της; Γι' αυτό δεν θυμόταν τι είχε συμβεί; Το τελευταίο πράγμα που θυμόταν ήταν να προσπαθεί να ανοίξει την πόρτα του σπιτιού της. Δεν θυμόταν τι έκανε πριν ή μετά.

Ανασήκωσε αργά την πλάτη του κρεβατιού της ώστε να είναι καθιστά και κοίταξε γύρω της. Στο δωμάτιο ήταν άλλος ένας ένοικος απροσδιορίστου φύλου καθώς ήταν σκεπασμένος μέχρι το σαγόνι με κουβέρτες και το πρόσωπό του ήταν καλυμμένο με επιδέσμους. Ύστερα έστρεψε το κεφάλι της προς την άλλη μεριά του δωματίου και τότε ήταν που τον είδε.

Ήταν ο Ντιν, ο σέξυ αστυνομικός, και φίλος της, που καθόταν σε μία καρέκλα στο προσκέφαλό της και λαγοκοιμόταν με το στόμα ανοιχτό. Κάτω από τα μάτια του είχε μαύρους κύκλους και ήταν χλωμός, ενώ η στολή της δουλειάς του ήταν λεκιασμένη με αίμα στα σηκωμένα μανίκια και τα πατζάκια του παντελονιού.

<<Ντιν!>> είπε βραχνά η κοπέλα και αυτός πετάχτηκε όρθιος, σκουπίζοντας ένα ρυάκι σάλια, που είχε σχηματιστεί στο μάγουλό του, με την αντιστροφή της παλάμης του.

<<Παρόν!>> αναφώνησε ανήσυχα, το χέρι του πήγε στην ζώνη του, έτοιμος να αρπάξει το όπλο του και να επιτεθεί. Όταν όμως είδε ποιος ήταν απέναντί του χαλάρωσε.

<<Άλις, δόξα τον θεό, ξύπνησες. Πως νιώθεις.>> την ρώτησε.

<<Σαν να πέρασε τρακτερ από το κεφάλι μου.>> πέταξε αυτή. <<Τι κάνεις εσύ εδώ, και το πιο σημαντικό : τι κάνω εγώ εδώ;>>