His Unmarked Territory (Nederlandse vertaling)

01 - 'Alles wat een weerwolf nodig heeft'

Hey iedereen,

Ik ben blij om dit boek van xxRandomxThoughtsxx te mogen vertalen. Het was het tweede boek wat ik ooit op Wattpad las, en is nog steeds een van mijn favorieten. Ik wil nogmaals benadrukken dat dit dus niet mijn werk is. Het origineel is in het Engels en is van xxRandomxThoughtsxx. Voor de volledige copyright statement moet je naar het origineel wat je kunt vinden op haar profiel. Ik heb dit verhaal alleen (met toestemming) vertaald.

Dit is het tweede boek wat ik ga vertalen. Ik heb er zin in!

Ik werk momenteel ook aan 'The Alpha wants me', je kunt dat vinden op mijn profiel♥.

Anyway,

Veel plezier met lezen ☻

HIS UNMARKED TERRITORY

Hoofdstuk Één

'Alles wat een weerwolf nodig heeft'

Ik was zo hard aan het rennen als mijn vier poten toestonden. Ik vloog door het bos en vergat mijn zorgen terwijl de koude lucht mijn zwarte vacht raakte. Ik sprintte door het bos als een kogel geschoten met een geweer en in mijn bewustzijn wist ik dat ik droomde. Ik wist dat ik wakker zou moeten worden maar ik kon het niet. In plaats daarvan bleef ik in de scène van het groene Engelse woud. De zelfde scène die me achtervolgde in elke droom die ik had. Mijn wolf was niet op de hoogte van wat er op het punt stond om te gebeuren. Ik was te diep in gedachten zodat ik niet reageerde op het feit dat mijn ouders op het punt stonden om aangevallen te worden. Ik hoorde in de verte de huil van een wolf, het was mijn moeder. Ik duwde mijn poten in de grond en kwam tot een abrupte stop en toen rende ik; maar ik was niet snel genoeg. Ik kon niets meer doen toen ik naar de aanvallers toe racete, wetend dat ik daar niet op tijd zou komen. Alles wat ik kon doen was kijken terwijl een stuk of tien wolven op mijn ouders inbeuken, kijken hoe ze tegenstribbelen onder hun verschillende grepen terwijl zij in hun vlees scheurden.

"Skylar! Skylar!" Mijn ogen vlogen open om mijn oma te zien, ze glimlachte verdrietig naar me. "We zijn er bijna."

"O, oké," gaapte ik en ik merkte op dat dat wat eerst het landschap van Noord Dakota was, was nu gewoon een effen zwarte kleur buiten mijn autoraam.

"Hoe laat is het?" vroeg ik, terwijl ik licht verrast was. Ik moest best een tijdje geslapen hebben.

"Het is al best laat, 21:15 om precies te zijn. We zouden thuis moeten zijn in 10 minuten."

"Cool." Ik glimlachte naar haar; Ik wist dat het niet makkelijk voor haar kon zijn. Zij was degene overgebleven om te zorgen voor haar dode dochters kind, wie zij tot een paar uur geleden nog nooit had ontmoet.

"Zo, je kunt maar beter meteen naar bed gaan, je moet wel moe zijn na al het reizen wat je achter de rug hebt."

"Ja, ik denk dat ik dat zal doen." Ik zuchtte en probeerde nog een gaap tegen te houden die probeerde te ontsnappen. Het was nogal awkward in de auto aangezien oma niet echt wist wat ze tegen me moest zeggen. Ze moest nog iets zeggen over mijn ouders ' heengaan'.

Ik zag niet veel van het huis maar zag genoeg om te weten dat het perfect was. Het was omringd met mijlen aan bos - alles wat een weerwolf nodig heeft. Ik glimlachte terwijl ik naar het huis keek. Natuurlijk dacht oma dat het was omdat ik het huis leuk vond maar in werkelijkheid was het het idee van het ontdekken morgen die ik leuk vond.