His Unmarked Territory (Nederlandse vertaling)

03 - 'June en slechte openingszinnen'

Copyright: Lauren Tricksey

Hoofdstuk drie

 'June en slechte openingszinnen'

Skylar's POV

Ik sprak niet meer met Wesley gedurende de rest van de les. Ik kan niet geloven dat ik op mijn kop heb gekregen op mijn eerste dag! Ik was altijd braaf, ik had nog nooit op mijn kop gekregen op mijn oude school in Engeland. Ik was het ingetogen stille meisje dat achterin zat en gewoon overal in mee ging. Ik was nooit iemand die op zijn kop kreeg voor rotzooien - zeker niet op mijn eerste dag!

Zodra de bel ging verzamelde ik mijn spullen en stond daar eigenlijk voor een seconde niet zeker of Wesley me naar mijn volgende les zou brengen of dat hij dat had gezegd om van meneer Bailey af te komen.

"Waar is je volgende les?" Hij glimlachte en ik merkte dat Chase nu achter hem stond - opnieuw mij aanstarend.

"Scheikunde, met um... mevrouw Ramsey," las ik van het kleine stukje papier met mijn rooster erop geschreven.

"Oké, het is op de weg naar gym dus ik zal je brengen," zei hij terwijl hij afwezig mijn hand pakte en me door de rest van de gangen leidde.

"Um, Wes?" vroeg ik terwijl ik alle rare blikken en boze blikken probeerde te negeren die ik kreeg.

"Wat?" vroeg hij met één wenkbrauw opgetild.

"Um, hand, laat los." Ik keek nadrukkelijk omlaag naar onze verstrengelde handen.

"O sorry," lachte hij toen hij me los liet. Ik schudde mijn hoofd licht geamuseerd maar liet het verder gaan.

We waren pas een paar minuten aan het lopen toen een jongen voor me stond, mijn pad zo volledig blokkerend. Hij negeerde Wesley volledig toen hij mij aansprak.

"Hey beautiful."

"Um hey," mompelde ik terwijl in zijn smaragd groene ogen keek, welke er een soort van beestachtig uitzagen in combinatie met zijn gebruinde huid en rommelig bruin haar.

"Ik ben Levi." Hij grijnsde breed.

"Ik probeer naar de les te komen," wierp ik terug.

"Ik ben naakt onder deze kleren." Hij grijsde suggestief. Ik kon zien dat meisjes zelden nee tegen hem zeiden. Jongens krijgen dat soort zelfvertrouwen niet zonder reden.

"Bewijs het," zei ik verleidelijk. Had ik al opgemerkt dat ik een hekel had aan dit type jongens? "... aan iemand die het daadwerkelijk wat kan schelen." Ik grijnsde, pakte Wesley's hand en liep weg, Levi met een open mond achterlatend. Ja, iemand was het absoluut niet gewend om te worden AFGEWEZEN!

Wesley liep me tot aan de deur van het scheikundelokaal, wat mij veel walgende blikken van de kijkende meisjes in het klaslokaal opleverde. Geweldig, ik betwijfelde dat ik veel meisjesvrienden ging maken aangezien ze me allemaal al leken te haten!

"Ik zie je later." Hij glimlachte en deed toen iets wat me schokte, hij boog voorover en kuste me licht op mijn wang voordat hij weg draaide en terugliep in de richting waar we vandaan waren gekomen.

Oké dat was raar.

Ik liep de klas in terwijl ik hopeloos probeerde alle blikken te negeren en zocht opnieuw naar een vrije plek. Ik kan toch niet serieus zo interessant zijn kom op zeg! Ik bedoel, deze school weet echt hoe het een meisje welkom moet laten voelen. Not.

Ik spotte een vrije plek achterin de klas naast een meisje met krullend bruin haar en warme kastanje kleurige ogen. Ze was best wel mooi maar niet op de standaard manier. Iemand naar wie ik betwijfelde dat Nick en Levi, en misschien Chase, zouden gaan voor een quickie. Maar absoluut iemand die een jongen mee zou nemen naar huis om zijn ouders te onder de indruk te krijgen.

Ze glimlachte zowaar naar me toen ik de plek naast haar nam.

"Hey," fluisterde ze verlegen.

"Hey," glimlachte ik terug naar haar. "Mijn naam is Sky. Ik ben nieuw hier."

"Weet ik," zei ze schouderophalend.

"Oh." Ik drukte mijn lippen samen, oké wat nu?

"Nee sorry, zo bedoelde ik het niet. Ik bedoel dat zo ongeveer de hele school het over je heeft," zei ze snel.

"O geweldig," mompelde ik. "Kun je me vertellen wanneer dat gaat stoppen?" vroeg ik en ze giechelde.

"Vind je het niet leuk om het middelpunt van de aandacht te zijn?" vroeg ze verrast.

"NEE," ik staarde haar aan met wijde ogen, "natuurlijk niet het is vreselijk."

"O ik dacht gewoon..." Ze schudde haar hoofd licht en bloosde toen uit schaamte.

"Wat?" drong ik aan.

"Je ziet er gewoon uit alsof..."

"Wat, je denkt dat alleen vanwege mijn uiterlijk, ik dol ben op jongens hun pervy opmerkingen elke paar seconden?" vroeg ik ongelovig.

"Uhm, soort van?" mompelde en ik schudde mijn hoofd.

"Nou, ik ben niet zo," zei ik en ik trok een gezicht.

"Sorry dat was heel bitchy, uhm ik ben June en denk je dat we die laatste minuut misschien kunnen vergeten en opnieuw kunnen beginnen?" vroeg ze en ze glimlachte met een schuldig gezicht.

"Ja, tuurlijk," zei ik schouderophalend. Zo gek als het misschien lijkt, ik was gewend aan meisjes die zich zo gedroegen. Hoewel de meeste van hen geen sorry zeiden en het goed probeerden te maken, zoals June deed.

"Mooi." Ze glimlachte. "Dus, waar in Engeland kom je vandaan?" Ze vroeg het alsof ze daadwerkelijk geïnteresseerd was in mijn antwoord.

"Uhm, een plaats genaamd Kent, ken je het?" vroeg ik en ze schudde haar hoofd licht.

"Nee, maar mijn tante en neefjes en nichtjes wonen ion Liverpool, ken je dat?"

"Ja, dat ken ik," verzekerde ik haar. Liverpool is een van Engeland's belangrijkste steden.

"Ben je er wel eens geweest?"

"Nee," gaf ze verlegen toe.

"Nou dit is mijn eerste keer hier."

"Echt waar? Waarom ben je dan hier?"

"Mijn oma woont hier."

"Waarom leef je met je oma?" Ze fronste. Ik keek naar haar en ik zuchtte.

"Mijn ouders zijn een paar maanden geleden overleden," mompelde ik.

"Oh, het spijt me! O nu voel ik me nog veel erger," mompelde ze.

"Maak je er geen zorgen om," verzekerde ik haar.

"Zou je het leuk vinden om  een keer iets te doen? Ik kan je alle coole plaatsen in de stad laten zien als je wilt?" vroeg ze terwijl ze met haar haar speelde.

"Klinkt geweldig, prima."

"We kunnen morgen na school gaan als je wilt?"

"Prima." Ik glimlachte. Het leek erop dat ik zojuist mijn eerste meisjes-vriend had gemaakt!

---------

Stem en reageer, zeg wat je vindt!