His Unmarked Territory (Nederlandse vertaling)

02 - ' Niet zo perfecte vreemdeling'

Copyricht Lauren Tricksey

Stem, reageer en lees vooral verder....

Hoofdstuk Twee

Niet zo perfecte vreemdeling' 

De rest van de week ging onverrassend snel voorbij - onverrassend omdat ik wist dat het was omdat ik vandaag vreesde - maandag. Mijn eerste dag op mijn nieuwe high school, Caliver High.

Toen ik naar mijn wekker keek, las hij 7:30. Ik was te laat aan het komen, Ik kan niet geloven dat ik te laat aan het komen ben op mijn eerste dag!

Met veel haast trok ik snel de nauwkeurig geplande outfit aan die ik klaar had gelegd op de stoel naast mijn bed. Terwijl ik diep adem haalde keek ik in de spiegel. Ik glimlachte toen ik terugkeek naar mijn reflectie - blij dat ik best wel succesvol de Amerikaanse look had gecreëerd die ik meisjes gisteren had zien dragen in het winkelcentrum. Ah...Niet dat ik erbij zou kunnen horen. Wie hield ik voor de gek?! Mijn accent alleen zou me al scheiden van de rest van mijn leeftijdsgenoten.

Mijn glimlach verliet het gezicht van mijn spiegelbeeld toen ik keek naar mijn vloekende voorkomen - bij vloekend heb ik het over mijn pikzwarte haar wat in natuurlijke krullen viel tot halverwege mijn rug, mijn bleke witte huid en mijn baby blauwe ogen. Die drie kenmerken zouden totaal niet bij elkaar moeten passen en blijkbaar deden ze dat ook niet, maar ik was zo geboren. Ik had een paar keer gedacht om mijn haar kleur te veranderen maar mijn ouders en mijn vrienden zouden me altijd enorm geschokt aankijken.

Maar hoe dan ook, genoeg over mijn uiterlijk... Tijd voor school.

De bushalte was ongeveer een halve mijl van het huis vandaan maar ik had oma verzekerd dat het goed zou zijn. Dus hier was ik, een zeventienjarige, lopend naar de bushalte. Hoe zielig is dit?! Thuis kon ik mijn rijbewijs niet halen omdat mijn ouders geen lessen konden betalen en ik ze zeker niet zelf kon betalen. Ik zuchtte, ik wilde echt graag mijn eigen auto...

Beelden van mijn toekomstige man, met auto, vulden mijn gedachten terwijl ik arriveerde bij de bushalte. Er was niemand aan het wachten dus toen de oranje bus stopte, was ik de enige die instapte. Awkward! Ik kon mijn hart dubbel zo snel voelen gaan toen ik keek naar al de starende gezichten. De enige troost was dat de meeste kinderen aannemelijk jonger waren dan ikzelf. Vijftienjarigen - degenen die niet konden autorijden! (PS: In de VS mag je al vanaf je zestiende zelf autorijden)

Geen van de kinderen zei een woord tegen me gedurende de hele reis, hoewel ze wel doorgingen met staren.

"Zie je iets wat je leuk vindt? Ik namelijk niet." Ik keek de twee jonge tienerjongens die letterlijk omgedraaid waren in hun stoelen om naar me te kijken boos aan. De jongens lachten alleen maar terwijl ze elkaar stompten, één had zelfs het lef om 'yeah' te mompelen.

Kinderen, ik rolde mijn ogen.

Had ik al opgemerkt - IK HEB ECHT EEN EIGEN AUTO NODIG!!!!

We arriveerden eindelijk op Caliver High School. Ik was een beetje opgelucht dat ik niet mijn rooster hoefde uit te zoeken met dank aan mijn oma, die hem gisteren al had opgepikt.

Mijn hart ging opnieuw tekeer toen ik keek naar al de leerlingen die uit hun auto's kwamen, hun vrienden begroetten en... zoenden.

Staand in de bus terwijl ik wachtte op de kinderen om eruit te klimmen, spotte ik de schoolingang. Een plan vormde in mijn hoofd om er een snelle rechte lijn naartoe te maken.

Ik deed nonchalant mijn handen in de zakken van mijn jack - iets wat ik neigde te doen wanneer ik nerveus was, nam diep adem en begon de eerste paar stappen naar de troostende deuren. De manier waarop de leerlingen hun gesprekken zouden stoppen wanneer ik voorbij liep, stond me niet aan. Het gaf me een oncomfortabel gevoel en hoe ik het ook probeerde, ik leek niet sneller te kunnen lopen.