His Unmarked Territory (Nederlandse vertaling)

10 - 'Vicky'

Copyright © 2011 Lauren Tricksey

Hoofdstuk Tien

'Vicky'

Sky's POV

Het was woensdag morgen en ik was zojuist ontslagen uit het ziekenhuis en ik was in een aardig depressieve bui. Ondanks dat ik me 100% beter voelde, dat de zon scheen, dat ik naar school ging om mijn vrienden weer te zien en dat ik door mijn tijd in het ziekenhuis weer bij was met mijn huiswerk, was er ondanks dit alles nog dat ene ding wat mijn mood ruïneerde, namelijk het feit dat ik vier dagen niks van Klaus had gehoord. Vier hele freaking dagen! Geen telefoontje, geen ziekenhuisbezoek en geen beterschapskaart. Niet eens een sms! Urg! Ging hij me nu gewoon negeren? - Ja Sky, dat is waarom hij nog niet met je heeft gepraat... herinnerde mijn onderbewustzijn mij behulpzaam. ALSOF IK DAT VERGETEN WAS!

'Maar waarom?' was de vraag die door mijn hoofd ging, waarom was hij me aan het negeren? Het was niet zo dat hij me was vergeten. Ik was zijn mate verdorie! URG! Geweldige freaking mate is hij!

"Sky, gaat alles goed?" June had besloten met me mee te lopen, aangezien ze allemaal - nou ja met een grote uitzondering dan, me behandelden alsof ik gehandicapt was. Ze dachten waarschijnlijk dat ik flauw zou vallen op weg naar school of zoiets.

"Er...natuurlijk." mompelde ik.

"Is er iets aan de hand?"

"Nee niets, het gaat prima," probeerde ik haar te verzekeren, maar de waarheid was dat ik niet 'prima' was; Ik wilde Klaus zo graag zien. Hoe langer ik hem niet zag hoe groter de behoefte aan hem werd.

"Je weet dat je met me kunt praten als je wilt?" ging ze door. Had ik nou, of had ik nou niet, zojuist gezegd dat het prima gaat! Aw, ik was in een slechte bui en ik wist het. Het was niet June's fout; zij probeerde alleen maar te helpen. Ik kon haar moeilijk uitleggen dat 'prima' alleen zou gebeuren als ik met Klaus kon praten, hoewel dat momenteel onmogelijk leek. Hij wilde me niet eens zien.

"Wes heeft een soort van zich versproken over het feit dat hij je eindelijk heeft verteld over zijn gevoelens," mompelde ze.

"O ja?" Ik zuchtte. Het was onontkoombaar dat de roedel er op de een of andere manier achter zou komen. Ik hoopte alleen dat ik succesvoller zou zijn dan Wesley in mijn blokkade behouden zodat ze het niet zouden weten van Klaus. Tot nu toe was het me gelukt, niemand wist van mijn huidige lastige situatie.

"Is dat waar je je zorgen om maakt?" vroeg ze lief; ze wilde me niet dwingen om iets te zeggen.

"Nee, dat is het niet." verzekerde ik haar met een lichte grimas op mijn gezicht. Ik wilde haar kunnen vertellen over de Klaus situatie, maar ik wilde haar niet het gedoe geven van haar blokkade ophouden want ik kon echt, echt niet hebben dat Wesley het zou ontdekken.

"Nou als je erover wilt praten ben ik er voor je." Ze glimlachte terwijl we de school bereikten.

Ik had een vreselijk gevoel van deja vu, toen ik keek naar al de starende gezichten. Het is mijn eerste dag all over again, dacht ik. Hoewel het deze keer anders was, slechts de helft van de school staarde naar me - alle wolven, welke ik me realiseerde allemaal deel uit maakten van Klaus' roedel en dus of getuigen waren geweest van de confrontatie tussen mij, Nick, Klaus en Wesley, of er van hadden gehoord. Ik voelde mijzelf in elkaar krimpen onder hun verafschuwende blikken. Kon ik dan niks goed doen! Ik stond op het punt om me naar hun om te draaien en ze te vertellen om zich met hun eigen zaken te bemoeien, toen ik me twee dingen tegelijk realiseerde. Het eerste, en het onbelangrijkste vergeleken met het tweede, was de realisatie dat als al deze mensen met afschuw naar me keken, dat waarschijnlijk betekende dat ze niets wisten over het feit dat ik ergens in de verre verre toekomst hun Alfa vrouwtje zou zijn. Ik zeg 'verre verre'want dat brengt me bij het tweede ding.