Moordvrouw : wat gebeurde er na de explosie ? (seizoen 5)

Slot

Fenna richtte haar ogen terug naar de grond. "Ik wil het niet over Evert hebben." zei ze verdrietig. De gedachte hem achter te laten deed haar meer pijn dan ze wou toegeven. Mark bracht zijn hand onder haar kin en verplichtte haar om weer in zijn ogen te kijken. "Fenna, ik wil je gewoon vertellen wat Evert nu doormaakt."
Fenna voelde tranen in haar ogen branden maar liet Mark verder spreken.
"Evert heeft nooit veel geluk gehad in de liefde. Zijn werk is alles en zelfs Noor kwam tijdens hun huwelijk op de tweede plaats. Geen wonder dat ze het afdroop. Toen jij in zijn leven kwam, voelde hij zich eerst bedreigd door jouw enthousiasme en eigenwijsheid op het werk maar stilaan is hij je gaan bewonderen."
"En intussen zijn we de beste vrienden." haakte Fenna in, "end of story !"
"Denk je dat echt, Fenna ?" Mark legde zijn handen op haar schouders en bleef haar indringend aankijken.
Fenna deed dan weer haar best om zijn onderzoekende blik af te weren.
Mark ging verder :"hij is van een norse, chagrijnige en stoere vent naar een liefdevolle, vrolijke man geëvolueerd en dat allemaal dankzij jouw aanwezigheid in zijn leven."
"Bram is zijn beste vriend, die zal hem wel opvangen." loog Fenna nu. Ze begreep wat Mark haar probeerde duidelijk te maken maar daarom moest ze het nog niet met hem eens zijn.
Mark negeerde haar opmerking. Hij wist als de beste dat ze koppig kon zijn. "besef je dan echt niet dat Evert van je houdt, Fenna ?" Hij zag dat Fenna moeilijk slikte en ging snel verder. "Jij bent het grootste lichtpunt in zijn leven. Als je nu verdwijnt, zal hij nooit nog van iemand zoveel kunnen houden en hij zal uiteindelijk eindigen als een eenzame, verbitterde man."
"Zeg dat niet, Mark", bracht Fenna moeilijk uit.
"Fenna, zijn leven staat en valt met jou." benadrukte Mark nogmaals. "Je zal nu een beslissing moeten nemen, je tijd geraakt stilaan op."
Fenna zag het landschap rond haar vervagen. Alles werd mistig en ze ervaarde moeilijkheden om te ademen. "Wat gebeurt er, Mark ? huilde ze in paniek terwijl ze met haar hand haar hals vastgreep, "ik kan niet meer ademen, ik stik."
"Het is tijd, mijn lieve Fenna", hoorde ze Marks' stem nog zeggen voor hij ook door de toenemende mist opgeslorpt werd.
Ineens begreep Fenna de betekenis van zijn woorden. "Wacht... ik wil niet dood, ik wil terug. Waar is iedereen, hoe moet ik terug keren ?"
Er kwam geen antwoord meer. Alles werd donker. Ze voelde iemand in haar hand knijpen en kneep in haar paniek zo hard als ze kon terug. Toen hoorde ze een kreet : "haar hand trok samen, ze leeft, dokter, ze leeft !"
------------------
Wat was er in tussentijd in het ziekenhuis gebeurd ?

Na alweer een slapeloze nacht had Evert zich van de tafel naar de zetel en terug naar zijn bed gesleept. Zijn gedachten waren steeds bij Fenna, hij besefte zich meer dan ooit dat hij van haar hield. En nu moest hij afscheid nemen van die ene persoon... "Dit kan het einde niet zijn", dacht hij met zijn hoofd tussen zijn handen. Was het leven maar zo simpel als in de Disney tekenfilms waar de prinses uiteindelijk wakker gekust wordt door haar prins. Hij schopte tegen één van de rondslingerende poppen van Nienke. De meisjes waren intussen al een volledige week bij Noor gebleven.
Hij dacht ze gisteren op te pikken maar het lot had daar anders over beslist en Noor had zelf voorgesteld om de meisjes bij haar te houden, tenminste tot alles voorbij was.
Evert keek naar de klok. Het was intussen al half zes 's avonds geworden. Hij stond moedeloos op en maakte zich klaar om voor een tweede keer die dag naar het ziekenhuis te gaan. Tijdens het bezoekuur van 14u was hij ook even bij Fenna langs geweest maar Pieter had daar ook gezeten en Evert was van pure miserie terug naar huis vertrokken. Achteraf bleek dat Pieter toen al afscheid kwam nemen. Hij was nooit een held in zulke situaties geweest, hij had Fenna een laatste kus op de wang gegeven, een kruisje op haar voorhoofd gemaakt en haar nog verteld hoezeer het hem allemaal speet. Achteraf was hij met betraande ogen terug naar het politiekantoor vertrokken.
Evert werd rond kwart voor zes thuis opgepikt door Bram en Liselotte. Bram had hem overtuigd om die avond niet zelf te rijden en Evert had zijn voorstel dankbaar aanvaard.
De dokter wachtte hun al op toen ze op de intensive care unit toekwamen.
Hij viel meteen met de deur in huis :"als jullie het goed vinden, zouden we nu willen starten met het afkoppelen van de machines."
Meer dan wat geknik van Everts' hoofd kwam er niet.
De dokter zuchtte en zei toen :"ik wil jullie wel verwittigen, als mevrouw Kremers' hart niet spontaan begint te slaan, nemen we haar lichaam dadelijk mee naar het OK." Hij hoefde het niet verder uit te leggen. De drie rechercheurs begrepen dat hij het weer over haar organen had. Bram doorbrak de gespannen stilte : "Fenna zou het zelf ook zo gewild hebben."
Evert zweeg, met een radeloos gezicht nam hij naast Fenna plaats en nam haar hand in de zijne toen de dokter de eerste handelingen ondernam om de hart- en longmachine af te zetten. De hartslag op de monitor, die net nog 60 aanwees, zakte nu verder en verder naar beneden. Ook haar borstkas stopte met bewegen. Evert kneep wanhopig in haar hand en toen ineens voelde hij haar hand terugknijpen. Evert riep het uit :"haar hand trok samen, ze leeft, dokter, ze leeft !"
De dokter observeerde dadelijk de parameters op de schermen. Alle waarden zakten nog steeds. "Het zou een spierkramp kunnen zijn, meneer" was de dokter van mening, "haar lichaam geraakt stilaan zonder zuurstof."
Zijn woorden waren nog niet koud of iedereen kon zien hoe Fenna plots diep inademde. Meteen gingen alle waarden op de monitors terug naar boven. Haar hartslag ging omhoog en haar borstkas begon terug regelmatig op en neer te bewegen. Liselotte en Bram keken elkaar lachend aan en omhelsden mekaar in volle euforie. Evert was buiten zichzelf van vreugde en kneep nog harder in Fenna's hand tot hij plots een zwakke kreun hoorde :"auw"
Evert sprong op :"Fenna, je bent wakker !" riep hij vol exstase.
Fenna voelde hoe ze al haar krachten nodig had om haar ogen open te krijgen en uiteindelijk lukte het haar om ze tot kleine spleetjes te forceren. Ze keek recht in het gezicht van Evert, die haar tegelijk huilend en lachend aankeek. "Evert ?" bracht ze moeizaam uit.
Evert legde liefdevol zijn hand tegen haar wang :"ja schat, ik ben hier bij jou, rustig maar, alles komt goed."
De dokter nam het daarna over en Evert deed een stap achteruit. Hij zocht Bram en Liselotte maar ze waren niet meer in dezelfde ruimte. Hij keek even in de gang en wat hij toen zag, vulde zijn hart met een warm gevoel. Bram hield Liselotte met haar handen boven haar hoofd tegen de muur gedrukt en de twee gingen op in een liefdevolle en tegelijkertijd passionele kus. Ze merkten zelfs niet dat het medisch personeel hun afkeurende blikken toewierp, ze hadden elkaar eindelijk gevonden...
Evert liep terug naar Fenna's bed waar de dokter juist zijn onderzoeken afrondde. "Mevrouw Kremer is een vechter, dit hebben we hier nog niet veel meegemaakt. Vermits alle waarden normaal zijn, mag ze vanavond nog naar een normale kamer."
Evert liep dadelijk naar Fenna toe om haar het goede nieuws te vertellen, de dokter hield hem echter nog even tegen. "Het spreekt voor zich dat mevrouw Kremer nog veel rust nodig heeft, het is dan ook enorm belangrijk dat jullie niet te lang meer blijven deze avond."
"Begrepen, dok" lachte Evert. Niets zou zijn goede humeur nog kapot krijgen, zelfs deze norse dokter niet.

Later op de avond lag Fenna alleen in haar ziekenhuiskamer. Ze was intussen klaarwakker en had overal pijn. De dokter had haar morfine toegediend om de ergste pijnen te verzachten maar ze voelde zich nog steeds geradbraakt. Ze staarde naar het raam en dacht terug aan haar droom, aan Mark, Menno en haar vader. Een traan van gemis rolde uit haar ogen.
Een kuch in de deuropening deed haar omkijken. Evert stond breed grijnzend tegen de deurstijl geleund en leek haar te observeren. Toen hij haar tranen zag, schrok hij :"hey, waarom huil je nu, lieve schat ?"
Fenna veegde snel een traan weg maar zelfs die beweging deed pijn. Ze vertrok haar gezicht in een pijnlijke grimas. In twee tellen stond Evert al naast haar. "Gaat het wel met je ?" vroeg hij bezorgd.
"Veel pijn", fluisterde ze. Evert merkte dat ze nog zwak was en legde zich naast haar op het bed. Met zijn rechterarm omsloot hij voorzichtig haar middel en hij gaf haar een kusje in haar nek. Fenna genoot van zijn aanraking en strengelde haar hand in de zijne. Evert gaf vervolgens nog een kusje op haar oor en fluisterde zachtjes :"ik hou zoveel van jou." Fenna voelde zijn liefde als een warme golf over haar ganse lichaam trekken. Ze spande zich in om, de pijn verbijtend, haar hoofd naar hem te draaien. Ze drukte een zacht kusje op het topje van zijn neus, slikte even en zei toen zachtjes : "lieve Evert, jij bent mijn reden om verder te leven, ik hou ook enorm veel van jou." Daarna draaide ze haar hoofd weer en viel ze uitgeput in slaap.

Even later deed de nachtverpleegster haar eerste inspectieronde. Toen ze Fenna's kamer betrad, betrapte ze het verliefde koppeltje, dat vredig in lepeltjeshouding lag te slapen. Ze glimlachte bij het liefdevolle tafereeltje, ze zagen er allebei zo gelukkig uit. En hoewel ze wist dat dit volgens de regels van het ziekenhuis strikt verboden was, kon ze het niet over haar hart krijgen deze twee mensen van elkaar te scheiden. Ze trok stilletjes de deur toe en vervolgde haar ronde.