Η ώρα πέρασε και ειμουν αναίσθητη στον καναπέ της μιχαελας, εκείνη με κοιτούσε.
Όταν άνοιξα τα μάτια μου το κεφάλι μου ήταν ασήκωτο.
-Κατάλαβες πώς νοιώθω. Ρωτάει και έχει ένα αυτάρεσκο βλέμμα
- Ναι. Είπα ξερά
- Σου άρεσε?
- Οχι. Προσπαθώ να κοροιδεψω και εκείνη και εμένα
- Σου άρεσε.Ξαναρωταει τονίζοντας την κάθε λέξη
- Ναι γαμωτο! Αναστεναζω
- Το ξερά.
[...]
Μετά από λίγο έφυγα, δεν γύρισα σπίτι δεν ήταν κάνεις εξάλλου.. Πηγα στην αγάπη, δεν είπα τίποτα από ότι έγινε ούτε ότι ξαναμπλεξε η μιχαελα και με πήρε μαζί της..
Το βράδυ κοιμήθηκα εκεί, δηλαδή εκείνη κοιμόταν εγώ σκέφτομουν την καταστροφή που προκάλεσα στον εαυτό μου.
Το πρωί ένοιωθα περίεργα πονουσα παντού, το κεφάλι μου, το σώμα μου.
Δεν περίμενα να ξυπνήσει η αγάπη πήγα κατευθείαν στης μιχαελας. Με το που με είδε κατάλαβε και χωρίς να μιλήσει έφερε τα "σύνεργα"
Ξέρω πως είναι πολύ πολύ μικρά συγγνώμη. Θα κάνω πολλά 💜
