Μεσα απο της σταγόνες που έτρεχαν απτά μάτια μας ένοιωσα ένα κόμπο στο στομάχι αλλά πριν προλάβω να καταλάβω τι είναι ένοιωσα τα χείλη της μιχαελας να ακουμπούν βίαια στα δικά μου.
- Τι κάνεις ? Δε πρέπει!
- Ποιος το λέει αυτό ?
Λέει και ξανά πλησιάζει. Κι αυτη τη φορά τραβιεμαι
- Μη σταμάτα!
- Γιατί, δε θέλεις, πες στο μου και θα σταματήσω.
Δε της απάντησα και όταν ξανά προσπάθεισε αφέθηκα στο φιλί.
Ήταν πρωτόγνωρη εμπειρία με συναισθήματα που δεν ήξερα ότι μπορώ να νοιωσω.
Μα τι λέω φιλιεμαι με την καλύτερη μου φίλη και μαρεσει ?
Μετά από ώρα ξεκόλλαω τα στόματα μας και την κοιτάω.
- Σου άρεσε ?
- Ναι! απανταω αυθόρμητα και με το χέρι μου κλείνω το στόμα μου αφού κατάλαβα τι είχα πει.
- Κι εμένα, βασικά ξέρεις πόσο καιρό θέλω να το κάνω ?
- Πόσο ?
- Από τότε που σε γνώρισα, γαμω το κεφάλι σου!
Δε μπορώ παρά να γελάσω.
- Μιχαελα δεν ήξερα ότι είσαι..
- Δεν είμαι. Πρόλαβε να πει
- Και τότε πως, γιατί.
- Μόνο με σένα μου βγενει , το καταβενεις αυτό.
Η λέξεις που διαλέγει μου πέφτουν βαριές, δε ξέρω πως να αντιδράσω και το καλύτερο μπορώ να σκεφτώ είναι να σηκωθώ να φύγω γρήγορα χωρίς να πω τίποτα.
Με το που κλείνει τη πόρτα αισθάνομαι απαίσια που φέρθηκα έτσι.
Χτυπάω ξανά και μόλις μου ανοίγει ακουμπάω γρήγορα τα χείλη της. Φιλιομασταν σαν μα μην υπάρχει αύριο, στην εξωπορτα έξω στο δρόμο, δε με νοιάζει ποιος θα μας δει η τι θα πει με νοιάζει αυτό που νοιώθω εκείνη τη στιγμή.
