Married (Editing)

Chapter 9: My Family

Blue's POV

Nagising akong lantang-lanta. Itim at puting kwarto ang bumungad sa akin. Nasaan ako?

At....

Ano yung nasa panaginip ko? Images? Sumpa? Impossible.

Ako ang naglagay ng sumpa.

Nang dahil sakin may taong naghihirap at nasasaktan.

Suddenly, a hot liquid escape from my Brown eyes.

Ganun na ba ako kasama kaya pati ibang tao namamatay?

Sa sobrang lalim ng pinag-iisip ko ay hindi ko namalayan na may isang tao na nasa harapan ko.

Agad akong ngumiti sa kanya. Siya. Siya na lang ang nakakapagpapasaya sa akin pero..

Magkaaway kami NGAYON.

"Goodmorning." Bati ko sa kanya.

"What so good on morning?" Malamig na sabi niya.

Unti-unti namang nawala ang ngiti sa labi ko.

"H-ha? A-anong nangyari k-kahapon?" Malungkot na sabi ko sa kanya.

Pinipigilan ko lang tumulo ang nagbabadya kong luha.

Ano na naman ang nagawa kong masama? Ang natatandaan ko lang ay nahimatay ako? May pangil at pula ang mata ko...

Wait!!! PANGIL at PULANG MATA?!

Bigla naman akong napabalikwas ng bangon at pumunta sa full-length mirror ni Louis.
Pero nadapa ako.

"Ouch!" Ahh! Ang sakit.

"Tss!" Sabi niya sabay lumabas siya ng kwarto.

Nakagat ko ang ibabang labi..

"Aww! Ano ba yun?" Dinampi ko ang isang daliri sa labi ko at nang tinignan ko ay nagulat ako.

D-dugo?! B-bakit may d-dugo ako sa labi?

Nang tinignan ko sa salamin ay halos manlambot ako sa nakita ko.

Red eyes, Full-length Fangs and...

A Gray Wings.

Sa ngayon nakatiklop ang mga pakpak ko.

Hindi yung literal na buhay na buhay.

Mas lalo lang ako napahagulgol.

Bakit ngayon pa siya lumabas?

Ayoko munang pumasok baka matakot sila sa akin.

Malamang, makita ba naman nila ang isa sa mga kaklase nila ay isang bampira?

Hindi ba sila matatakot? Pero bakit si Louis? Hindi siya natatakot pero ang cold ng treatment niya sa akin?

Pero ang tanong...

Paano ko matatago ang pangil ko at yung pakpak? Pwede naman akong magdahilan sa red eyes ko.

Sabihin ko na lang na trip kong mag-contact lense.

*sigh*

Nakaka-frustrate pa lang maging ganito ang mukha noh? Parang ang haggard ng mukha ko kaso iba lang.

Parang gusto kong lumabas.

Sana mawala muna yung pakpak at pangil ko.

Pumikit ako at huminga ng malalim.

Nang magmulat ako ay...

Napabagsak naman ang balikat ko. Ganun pa din, walang pinagbago.

Isa pa, ika nga nila TRY AND TRY UNTIL YOU SUCCEED.