Mijn verdieping en terugkeer.

Zorgen om mijn moeder.

Ik zucht en leg de croissantjes en drinken op de toonbank terwijl Daviën mijn aankijkt. "Je moeder moet echt veel eten. Is echt niet goed wat ze doet." Zegt ze teleurstellend. Ik knik. Ik heb deze twee dagen veel eten gehaald en toch eet maar niet. Ze is mager en je kan haar botten bij haar benen en rug zien. Het enigste wat ze eet is yoghurt en (Nu krijg ik echt tranen.) drinkt wat. Verder niks. Misschien 1 stukje pizza verder niks. Ze is erg afgevallen en ik weet niet wat achter haar schuit. Ze heeft 5 kinderen en heeft geen man die haar meehelpt. Waar was ik dus zusters en broeders, ze eet heel weinig en vandaag ging ik haar confronteren met het feit dat ze meer moet eten. "Het enigste wat je eet is yoghurt mama, eet een broodje met ei ofzo." Mama knikt en deed haar hand voor haar gezicht. Ik weet dat ze haar tranen wilde inhouden. Later besloot ik naar de winkel te gaan en kocht wat ze wilde. Ook pizza, ze at er maar 1. 1 klein stukje. Ze zat 'vol'  Ya Allah. Dit is niet meer normaal. Ik schudde de gedachtes weg en ging even zitten en at pizza. Later besloot ik naar boven te gaan en hoorde iemand snikken en huilen. Mama. "Wat is er mama?" Zei ik zonder mee te huilen. Ik bleef het maar herhalen ik maakte me zorgen. Ik heb mijn moeder niet vaak zien huilen. "Niks dushi." Ze veegde haar tranen af en glimlachte. "Haal snoepjes voor me." Ik knikte en rende naar beneden. Op kersensnoepjes is ze zo dol op! Goed. Ze vertelde al aan veel dat er iets aan de hand was, als ze het gingg vertellen moest ik perse naar boven. Ik maakte me zo een zorgen. Hopelijk zal het niks ergs zijn in sha Allah.

Wat ik hierbij wil zeggen is koop veel dingen voor de dierbaren (die het erg nodig hebben) en geef ze elke dag een goed gevoel. Wie weet zal het te laat zijn. Hou van je moeder. Het paradijs ligt onder haar voeten.