Mijn verdieping en terugkeer.

Mijn bekeringsdagboek. #7.

Ik liep naar de deur van de prachtige moskee genaamd : Moskee Esselam.

Ik voelde een emotie door mijn lichaam gaan en we liepen meteen naar boven. Ik voelde de geur en liefde meteen die ik ook had toen ik voor het eerst hier was, zo raar subhanAllah.

We zagen meteen veel zusters aangezien het die dag Jummah was. Wat elke vrijdag is trouwens.

Ik wilde altijd welleens op een vrijdag bekeren. Dat leek me zo bijzonder en had daar een goed gevoel bij.

Maar goed, we liepen meteen naar de wc nadat Farah een hoofddoek had meegenomen en we onze schoenen uit deden, we hadden het ook over haar ghimaar want het stond haar prachtig! Heel lief dat ze me meteen hielp.

"Selam aleykom." Zeiden paar zusters vol blijheid.

Ik blooste terwijl ik even in de spiegel keek. Ik zag mezelf en voelde een traan stromen.

"Wacht even, zal even een abaya pakken." Zei Farah terwijl ze wegliep.

Ik bleef maar staren naar mezelf. Ik werd erg emotioneel als ik weer dacht aan het verleden en de stap die ik zou maken:

B.. E.. K.. E.. R.. E.. N..

Bekeren. Gewoon bekeren. Na 2 jaar moeten strijden de stap nemen.

Terwijl mijn gedachtes daar waren kwam Farah met de abaya en nieuwe hoofddoek. Ik deed de abaya aan met moeite en daarna wikkelde Farah de hijab. Ik kreeg tranen en veel emoties.

Later keek ik mezelf aan.

"Lugena. In abaya en hoofddoek." Zei ik in mijn hoofd. Ik stotterde en wist niks te zeggen.

"Het staat je mooi." Zei ze.

Terwijl we dus klaar waren en ik nog steeds verbaast was liepen we de wc uit en liepen naar het gebedsruimte.

En wow.. dat was meteen zo vol! SubhanAllah! Ik keek met grote ogen hoevel zusters er waren.

Donker, blank, getint. Allemaal in 1 gebedsruimte. Ik keek verlegen om me heen toen iedereen me aankeek. Ik keek on me heen en meteen merkte zusters dat dit nieuw was.

We gingen zitten in een hoekje en begonnen meteen erover wat er zou gaan gebeuren.

"Ik ga rakhat extra bidden, zou je mee willen doen?" Vroeg Farah.

Ik vond het zo eng dus besloot maar te blijven zitten. Een hele erge spijt drong tot me door.

Ik had gewoon zoveel zenuwen, stel je voor dat ze me allemaal zouden aankijken. Een hele lieve baby keek me aan en maakte van de schattigste geluiden. Haar oogjes glimmen in het licht en ze had witte wangetjes. Erg lief nogmaals.

Later vertelde Farah wat er zou gaan gebeuren.

De Imam zal gaan reciteren in het Arabisch en dan in het Nederlands vertalen. Dat konden wij via een beeldscherm zien. Ook zal er daarna gebeden worden.

Terwijl wij dus gingen wachten en alle zusters aankeken hadden we een emotioneel gesprek waarvan ik me weinig herriner.

Ik herriner me wel dat ik moest huilen toen ik aan mijn verleden dacht. Farah trooste me even en later werd er in het Arabisch gereciteerd of verteld. Later kwam er een Nederlandse vertaling en het ging vooral over goede daden, ramadan en extra vasten. Erg interessant was het.

Toen het afgelopen was en wij weer een gesprek hadden, zaggen wij zuster Imane ( ook bekend als schrijfster300 ) in een prachtige ghimaar. Ik zwaaide even en ze lachte van blijschap. We hadden elkaar echt gemist.

Ik hoorde later de adhan en alle zusters namen plaats op een gebedskleed. Zo vol was het. SubhanAllah!

Dus we gingen bidden en raakte in de stress opeens? Waarom? Ik begon te huilen en te huilen en te huilen. Te snikken van emoties.

Op dat moment huilde de baby ook en keek me vol bewondering aan, subhanAllah. Het was erg emotioneel toen ik klaar was want zo had ik me nooit gevoeld in zo een moskee. ( 2e keer want dit gebeurde ook vorig jaar ) Later toen het gebed klaar was stormde alle zusters naar de uitgang. Nog nooit was het zo krap en vol.

Meteen zag ik Imane met een bekeerde zuster praten, niet wetend dat dat een getuige zal zijn. We deden onze schoenen aan en had meteen stress. Gaan we nog wel terug naar de moskee?

Ik liep met een groepje zusters naar buiten onderweg naar de Dirk. Ik had meteen stress want zouden we nog terug gaan? Hamdulilah van wel.