Mijn verdieping en terugkeer.

Mijn bekeringsdagboek #6.

"Wa aleykom selam!" Zei ik terwijl ik haar een knuffel gaf.

Mijn zus zuchtte van opluchting omdat we erg veel stress hadden.

Terwijl ik haar even aankeek zag ik hoe lief ze er al uit ziet! Mooie bruine huid, lange bruine jilbab en een zachte stem. Ze is van Somalische afkomst.

Terwijl mijn zus een praatje nam en mij nog alles uitlegde , rolde ik met mijn ogen en zei nog gedag.

Ik voelde nog steeds de zenuwen toen ik met haar liep.

We begonnen een goed gesprek toen we uit Rotterdam Centraal liepen. We moesten wachten op de tram. (Ze heet Fafah trouwens want ik ga haar naam noemen)

Dit is niet het hele gesprek want herriner me niet zoveel helaas.

"Leuk dat je meegaat. Wat maakt de Islam voor jou bijzonder?" Vroeg Farah.

"Alles gewoon!" Zei ik met een glimlach.

"Het is gewoon een goede uitweg voor mij hamdulilah." Zei ik vol zenuwen terwijl we gingen oversteken.

We hadden meteen een goede praatje en het ging vooral over het zeggen van de shahada en mijn moeder aangezien zij het erg moeilijk had met mijn bekering.

Helaas heb ik dit later pas kunnen schrijven dus herriner me steeds weinig ervan. Maar geloof me, het was een goed gesprek.

We waren dus in de bus later en we gingen veel kletsen en vooral hoe bijzonder bekeren is. Ook vroeg ze of ik toestemming had van mijn moeder.

Ik bleef stil en mijn gedachtes kwamen maar bij die brief. Ik zuchtte en legde uit dat het erg moeilijk was, vooral de situatie.

Ik moest echt mijn tranen inhouden en dat lukte op dat moment. Hamdulilah. Ik ben blij om sterk te zijn en nieuwe stappen te zetten. Ik hoor de halte en zie dat Farah meteen opstaat. Natuurlijk volg ik haar als een mier.

Ik stapte uit en zie de moskee in de verte. Zenuwen liepen door mijn lichaam. Gewoon tintels. Ik begon een kleurtje te krijgen en loop naast Farah.

Nog nooit heb ik zo een goed gevoel gehad.

Terwijl we liepen keek ik Farah aan. Wat een zenuwen die ik had.
Later waren we bij de moskee terwijl ik vol ronde ogen keek.

We gingen even stoppen om Imane te bellen en hoorde Farah lachen en giechelen.

Ik had meteen stress omdat ik geen hoofddoek mee had en enzovoort.

"Ik durf niet. Heb ook geen hijab!" Zei ik bang.

Farah keek me teleurstellend maar ook weer grappig aan.

"We gaan naa de vrouweningang. Alleen vrouwen kunnen binnen. Ik haal hijab daar voor je." Zei ze blij.

Ze motiveerde me mee te gaan en we liepen naar de moskee.

Vol zenuwen zag ik de deur. De deur van vreugde en een nieuw begin..