Mijn verdieping en terugkeer.

Mijn bekeringsdagboek. #5.

Ik loop maar het station en wacht totdat de randstad komt. Nog even wachten, zes minuten. Zucht ik. Ik kijk om me heen en zie het lichte lucht om mij heen. Even strijden en ik kan de shahadah zeggen!

Terwijl de randstad voorbij komt kijk ik naar mijn wijde jurk die waait.
6 minuten later pak ik mijn OV wanr zie de deuren gaan open.

Ik checkte in en moest ongeveer 5/6 haltes totdat ik bij Leidscheveen ben. Hamdulilah. Het ging erg vlot want dacht alleen maar aan 1 ding: Shahadah zeggen, Shahadah zeggen. Ik dacht er alleen maar aan en merkte niet dat ik bij halte leidscheveen was. Ik schrok wakker, pakte mijn tas en checkte snel uit.

Ik stapte uit en het was best rustig.

Ik ging op het bankje zitten en slaakte een zucht van geluk. Eindelijk.

Ik lach even en zie dat mijn zus me belt.

"Ja, ik ben nu Leidscheveen." Zei ik zenuwachtig.

"Over hoeveel minuten komt de metro?" Vroeg mijn zus.

Ik liep na teveel blunders naar de overkant om te kijken waanneer die kwam.

"Over ... minuten komt die zus." Zei ik met trillende benen.

Mijn zus gaf aan dat ze dus eraan zou komen en hangde op.

Ik werd steeds zenuwachtiger toen ik de metro zag.

Het bleek niet de eerste te zijn.

Pff.

Maar wel te tweede.

Ik begon te shaken en te shaken, like wow. Niet normaal!

Totdat ik mijn zus zag en alvast ging inchecken.

"Oke, we gaan." Zei ze gestresst.

Ik knik en stap later in. Op naar Rotterdam Centraal.

In de metro onderweg van Leidscheveen naar Rotterdam Centraal.

Later wilde ik even in contact komen met Imane ( Schrijfster300 ) en wat bleek is dus dat we door omstadigheden later gingen afspreken. Natuurlijk geen probleem want wilde liever eerder zijn dan later.

Ik kreeg ook een appje / telefoontje van Imane dat een andere zuster me zou ophalen en dat ik haar weer zou zien in de Moskee!

Het leverde veel stress op toen ik later bij Rotterdam centraal was. We moesten nog even wachten dus besloten de tijd te doden en te gaan rond lopen.

Ik hoorde terwijl we gingen lopen mijn zus ovee me praten via de telefoon.

".. Ik accepteer het en ben trots op haar!"

Dat maakte mijn hartje blij!

Terwijl wij dus rond liepen dacht ik aan mijn moeder, hoe zou ze dit vinden? Ik bekeren? SubhanAllah! Niet stressen Lugena.

Later besloten we terug te gaan en bij Starbucks te wachten op de zuster die mij zou ophalen.

Ik kreeg paar telefoontjes van de zuster die me zou ophalen maar dit telefoontje was bijzonder.

We praatte erg zachtjes vol zenuwen en opeens liep iemand recht naar me toe: Dat was der. In prachtig gewaad.

Ik gaf haar een knuffel.

"Selam aleykom!"

#6 komt zo snel mogelijk In Sha Allah! 😊