Mijn verdieping en terugkeer.

Mijn wens.

Flashback..

14 Mei, 00:00.

Mama geeft mij een knuffel. "Je bent veertien, grote meisje." Zegt ze met een lach. Ik krijg bijna tranen van geluk. Ik groei snel op. Ik voel mijn telefoon trillen van berichtjes en wordt soms zelfs wel gebeld. Door mijn zus en enzovoort. Na duizend keer typen ben ik nog steeds niet klaar! Later besloot ik te gaan slapen want werd best gel van die appjes.

Ik werd later wakker en dacht meteen aan het feit dat ik wou bekeren. Zo graag in moskee Esselam, het moet daar van mezelf. Ik pakte mijn mobiel en kreeg een lief appje van mijn moeder. Ik liep naar beneden en gaf haar een knuffel. Ze is zelf best wel aangekomen, Alhamdullilah! Bedankt voor alle dua's. Ik ging later dus douchen en deed gewoon wijde kleren aan. Het zou niet een verjaardag worden. Gewoon een normale dag. Ik keek mezelf aan en deed mijn ketting aan waar Allah op staat in het Arabisch. Ik kreeg een lach. Ik had al een goede wens in mijn hoofd. Ik maakte nog paar foto's van de natuur op snapchat en liep naar beneden. Ik kreeg felicitaties van mijn broertje en zusje. Wij zouden later naar de winkel gaan om dingen te halen. Na uren wachten op mijn buurvrouw (we zouden samen gaan) realiseerde ik me dat niemand is gekomen. Geen vrienden, geen familieleden. Alsof ik niet belangrijk ben, dacht ik. Op mijn broertjes verjaardag was het overvol. Bij mij gewoon leeg. Ik loop later naar de auto want onze buurvrouw (Ze gaf mijn tien euro, ook lief!) is weer aanwezig. "Komt er iemand nog?" Vraagt ze. Ik kijk boos en knik nee. Het doet best pijn als je veel verwacht maar gewoon onverwachts niks krijgt. Later heb ik veel keuze om dingen uit te kiezen. Ik pak wat chips, spekjes (geen varken, spekjes als marshmallows) chocolade en wat wafels. Ohja, de taart natuurlijk! Heerlijk! We liepen later naar de kassa maar toch werd ik verdrietig. Niemand kwam. Wie weet later. Dacht ik. Ik deed alles bij de kassa en mijn moeder hielp mee. Later vertrokken we naar huis, we waren dus thuis. Ik wachten uren en uren, niemand kwam. Ik was zo teleurgesteld. Ik deed de koelkast boos open en pakte de taart. "Laat maar, we gaan nu wel vieren." Zeg ik boos. Mijn zusje, buurmeisje en moeder komen om mij heen staan. Mama legt een kaarstje. Niemand gekomen. Ik ben nog nooit zo verdrietig geweest. Na een keer zingen vond ik het wel genoeg. Ik deed een wens en kreeg een glimlach. Ik blaaste de kaars uit en we gingen meteen snijden. "De wens was islamitisch, mama." "Goedzo Lugena, komt goed schat." Ik krijg een glimlach en realiseer me dat Allah mij test, door de islamitische wens heb ik meer controle over mezelf want ik weet dat Allah mij bijstaat. Misschien was niemand er, maar Allah wel. Dat is het mooiste kado.

Wat ook het mooiste kado was is dat mijn vader belde. Heb hem een tijd niet gesproken maar het gesprek was erg emotioneel.