Deel7.
•Perspectief Yasmina•
We zijn aangekomen in Syrië. Ik zelf vind het best raar, waarom Syrië? Maar oke Ibrahim blijft altijd stil of veranderd van onderwerp als ik het vraag of hij zegt:" Daar zijn we veilig." Hier zijn we juist niet veilig, je hoor hier en daar allerlei bommen. Hoe leven hier de kinderen wel niet? We lopen naar onze zogenaamde hotel. Ik mis m'n moeder heel erg! Oh mama wat doe je ons aan? Geen vader niks alleen Mina & ik, gelukkig helpt Ibrahim ons & eigenlijk vind ik hem best knap. Maar hij helpt ons alleen, hij zal niets voor me voelen. "Hallo Yasmina?" Opeens word ik weer wakker uit m'n gedachtes.
"Ohh.. Ja?"
"Waar ben je met je gedachtes?" Ik slik een brok weg, ik wil nu gewoon in barsten janken. Ik mis m'n moeder zo erg! & heb niet eens de tijd gehad om het te verwerken. Ik negeer d'r vraag & loop verder. "Ibrahim, blijven we hier voor altijd?"
"Zou kunnen Yas, ligt eraan." "Maar ik beloof het je, we zullen veilig zijn. Ik bescherm jullie." Ik knik & geef 'm een kort glimlach.
JE LEEST
Trust or die
MaceraIntro "Mamaa, nee nog niet" riep ik. Maar wilde ik wel beseffen dat ze dood was? Weg... Gone.. Hoe moeten ik en Mina, mijn zus van 21, verder? Ik ben maar 17.. Dan willen jullie vast meer over mij weten voordat ik verder ga. Ik, Yasmina, ben 17 jaar...
