✔See You Again L.H.✔

18. LUKE?!

POV Cato
Ik was op weg naar mijn werk. Luke zou de kinderen brengen, maar hij was er niet, dus deed Kelly het voor me. Ik was laat, omdat ik ook nog eens in de file stond. Er was een ongeluk gebeurd volgens mij. Toen ik op school kwam, zag ik dat ik er toch als een van de eerste was. "Er was een ongeluk gebeurd op de snelweg" zei ik en plofte naast Davy neer.

"Ik hoorde het op de radio. Zullen we vanavond wat leuks gaan doen?" Vroeg hij en sloeg een arm om me heen. "Ja, is leuk. Wat moet ik aan?" Vroeg ik. "Iets leuks" zei hij en drukte een kusje op mijn lippen. "Ik moet naar mijn klasje, mijne hebben geen uitval gekregen het eerste uur" lachte hij. "Mijne wel" zei ik en stak mijn tong uit naar hem. "Doedoei" zei hij vrolijk.

"Mevrouw, waarom hadden wij uitval het eerste?" Vroeg Esmee. "Er was een ongeluk gebeurd op de snelweg naar deze school, de fietsers hadden geen last ervan" legde ik uit. "Ik heb gehoord dat de bestuurder dronken was" zei Michel, die helemaal achterin zat. "Hoe weet jij dat nou weer?" Vroeg Harry die naast hem zat. "Mn vader werkt bij de politie, ze zijn er al sinds middernacht mee bezig" zei Michel.

"Het was een jongeman, rond de 25 jaar" zei hij nadat hij zijn vader had gebeld. "Hij mag niet veel vertellen". "Dat is precies waarom je niet mag drinken als je nog moet rijden" zei ik. "Maar laten we beginnen. Onregelmatige werkwoorden" begon ik.

"Oke, voor de volgende les, leren bladzijde 1 van het stencil" zei ik en liet de klas gaan. Luke reageerde maar niet op zijn Whatsapp. Hij kreeg het niet eens binnen. "Baby, ga je mee?" Vroeg Davy. "Ehh, ja" zei ik en liep achter hem aan. "Gaat het wel?" Vroeg Davy lief. "Ja, prima" zei ik. Hij pakte mijn hand vast en keek me recht aan.

Mijn telefoon ging af. Michael? Hij weet toch dat ik moet werken. Ik pakte op. "Hey Mikey" zei ik vrolijk. "Waarom zo vrolijk?" Vroeg hij en klonk alsof hij gehuild had. "Gewoon, maar wat is er met jou? Gaat het wel?" Vroeg ik. "Heb je het nieuws niet gehoord?" Vroeg Michael. "Ik weet niet waar je het over hebt" zei ik. "Er is een ongeluk gebeurd op de snelweg" zei hij. "Wist ik wel al" zei ik. "Dag Michael". Ik hing op.

Twee minuten later werd ik weer gebeld. Melissa. "Cato, Luke is betrokken bij dat ongeluk. Hij ligt op sterven en de kans is groot dat hij het niet gaat halen" zei Melissa meteen. Ik hoorde gehuil op de achtergrond. "W-wat?" Vroeg ik. "Luke gaat zeer waarschijnlijk dood" zei Melissa. Ik hing zonder iets te zeggen op.

Ik voelde alles om me heen draaien. Ik zag vlekken, vage witte vlekken. En toen opeens zag ik mezelf. Op het moment dat ik de liefde van mijn leven ontmoette. Flashbacks flitsten voorbij. Onze eerste kus, de keer dat hij me vroeg, onze eerste keer, onze ontmoeting. Ongeveer alles wat ik met Luke heb meegemaakt.

"Cato, gaat het?" Vroeg Davy en schudde aan mijn arm. "Je weet wie Luke is" zei ik. "Ja, je ex" zei hij met een glimlach. Zo vind ik hem niet leuk. Ik kan Luke geen ex noemen, daar is hij te speciaal voor. "Hij is betrokken bij dat ongeluk waardoor het verkeer vast stond" zei ik en beet op mijn lip. "Wat maakt jou dat uit? Jullie zijn uit elkaar" zei hij.

"Ik kan Luke geen ex noemen, hij is te belangrijk voor me, en hij is verdomme de vader van mijn kinderen" zei ik en ik voelde tranen in mn ogen. "Davy, Luke's overlevingskans is klein, hij kan doodgaan" zei ik en hield het niet meer. "Ik ga me melden, dit kan ik niet volhouden tot het einde van de dag" zei ik en liet Davy alleen achter.

"Ik voel me echt niet goed, Luke is betrokken bij een ongeluk en zijn overlevingskansen zijn heel klein. Hij is de vader van mijn kinderen" zei ik. "Ga lekker naar huis, iemand neemt je lessen wel over. Heel veel sterkte" zei Angelique die bij de receptie werkte. "Mevrouw waar gaat  u heen?" Vroeg Esmee. "Naar huis, wil jij de klas doorgeven wat er aan de hand is?" Vroeg ik. Ze knikte. Ik vertelde het verhaal opnieuw. "Sterkte van ons allemaal" zei ze en liep weg.

Ik ging de juffen van de kinderen even inlichten. Ze schrokken beide en beloofden de rest van de dag zo normaal mogelijk te doen. Ik reed met een brok in mijn keel naar het ziekenhuis. Ik parkeerde en liep naar binnen. "Kamer 96" zei de receptioniste tegen een bekende stem. "ASHTON!" Riep ik. "Ashton en Bryana draaiden om.

Ashton gaf me een stevige knuffel. "Kom maar, je gaat gewoon met ons mee" zei hij. Ik ben zo bang. Bang hoe hij eruit zal zien. Bang dat ik hem kwijtraak. Bang dat hij doodgaat. Ashton zag het en trok me langzaam mee aan zijn hand. Ik hield hem stevig vast. We liepen traag richting de kamer. Toen we uiteindelijk voor kamer 96 stonden, liepen de tranen over mijn wangen. "Het komt wel weer goed" zei Ashton. Ik snikte in zijn shirt.

Toen ik de kamer binnenkwam, schrok ik heel erg. Luke was krijtwit, zo wit als de lakens. Hij was aangesloten op duizende machines. Zijn ogen waren gesloten, en ik zag zijn borst langzaam op en neer bewegen. Hij ademde rustig. "Hij was dronken de weg opgegaan" zei zijn dokter.

Ik pakte voorzichtig zijn hand vast en kneep er zachtjes in. "Luke, het doet me pijn dat je hier ligt. Ik hoop echt niet dat dit komt door mij. Kan je snel weer beter worden? De kinderen weten nog van niks, maar ik weet het 100% zeker dat je heel veel om je geven. Wordt wakker alsjeblieft, voor je kinderen. Doe het voor hun. Ik verdien jou niet meer, ik heb het verpest" zei ik en huilde op zijn borst. "De kans dat hij je hoort is groot, Cato" zei Ashton. "Mooie woorden" zei Bryana en gaf me een knuffel.

"Ik hoop dat je me hoort, en me het ooit vergeeft. Wordt wakker, Lukey. Ik heb je nodig" zei ik nog een keer.

A/N
Awww, poor baby. Ik ga straks nog eentje schrijven. Ik kan niet beloven dat alles goedkomt :(