✔See You Again L.H.✔

30. Hospital

POV Luke
Toen ik de volgende ochtend wakker werd, lag Caat naast me. "Hey. We moeten gaan" zei ik en maakte haar wakker. Ze werd gapend wakker. "Ik wil niet" zei ze en draaide zich om. "Nee mevrouwtje" zei ik en ging op haar liggen. "Nee, niet nu. Ik ben moe" zei ze. "Schatje, je moet wakker worden" zei ik en kietelde haar.

"Ugh, ik heb geen zin" zei ze toen ze naast me in de auto zat. "He zeurpietje. Ik heb ook geen zin" zei ik. Ze mokte naast me. "Ik wil van die pijn in mn zak af, ja" zei ik. Ze stopte al en keek uit het raam. "We zijn er" zei ik en we stapten beide uit. "Ugh. Een soa test. De rillingen lopen me al over de rug" zei ze. Ik sloeg een arm om haar heen. "Dan weten we wat er met ons is" zei ik. We liepen het gebouw in, naar de gegeven afdeling.

"Meneer en Mevrouw Hemmings. Gaat u zitten" zei de dokter. Het was een vrouw. Maar Luke keek niet naar haar. Hij staarde mij aan. Hij pakte mijn hand stevig vast. "We willen een testje doen om te zien of u een SOA heeft" zei de dokter. Ik kneep in zijn hand. Hij hield me stevig vast.

POV Luke
Ik moest op de tafel zitten zonder broek aan. Cato had net haar testje gehad. Ze had tranen over haar wangen lopen. Ik wilde niet dat ze pijn had. Ze zat nu te wachten aan de andere kant van het scherm. "Meneer, boxer uit alsjeblieft" zei de vrouw. Ik ging niet graag naakt voor een vrouw. Maar nu moest het. Ik deed heel snel mijn boxer uit en keek omhoog. "Ik bijt niet" zei ze lachend.

Ik glimlachte. Opeens voelde ik een koude hand gevolgd door pijn. Ik beet op mijn lip. Het was erg oncomfortabel. Ze zag het. "Nog heel even doorzetten" zei ze. Ik beet hard op mijn lip. "Nog 1 testje" zei ze en kwam aan met een groot wattenstaafje. "Hell no" zei ik en beschermde junior. "Meneer ik moet" zei ze. "Dat pas niet" zei ik. "Jawel" zei ze dringend. Ik schudde hard nee. "Ik wil niet" zei ik. "Het moet, anders kunnen we je niet helpen" zei ze. Ik voelde de tranen branden. Ik wilde geen ergere pijn voelen. Cato kwam kijken. Ze had me gehoord. "Baby, zal ik je vasthouden?". Ik knikte. Cato kwam achter me zitten. Ze sloeg haar armen om me heen en pakte mijn hand.

"Het is zo voorbij" fluisterde ze geruststellend in mijn oor. Ik hield mijn adem in. De koude hand kwam terug. Ik kneep hard in Cato's hand. Er ging een branderige pijn door mij heen. Ik piepte van de pijn. Cato kuste zachtjes in mijn haar. Ze pakte mijn polsen. Ik begon te bewegen. Mijn gezicht betrok van de pijn. Ik begon te schreeuwen en schoppen van de pijn. "Rustig, rustig!" zei Cato zachtjes in mijn oor. Ze kuste zachtjes verder.

Toen het klaar was, hielp Cato me met mijn boxer en broek aan te trekken. Ik stond met veel moeite op. "Gaat het?" Vroeg ze. Ik begon zachtjes te huilen. Het deed echt heel erg pijn. Ze knuffelde me zachtjes. "Het komt goed, baby" zei ze een wreef over mijn rug. Ik ging rustig naast haar zitten. "Ik bel jullie morgen met de uitslag. Veel sterkte" zei ze, vooral tegen mij. Ik stond moeizaam op. "Ik leid je wel" zei Cato lief.

Na ongeveer een half uur zaten we in de auto. "Ik rijd wel" zei Cato. Ik ging dankbaar langs haar zitten. Ze startte de auto en reed naar huis. Ze legde me in boxer in bed en gaf me een washandje met ijsblokjes erin. Het verkoelde zo fijn. Ik zuchtte van opluchting.

Ze kwam na een tijdje bij me kijken. "Gaat het weer een beetje?". Ik knikte. Ze wreef over mijn haar. "Je haar ziet er vreselijk uit" lachte ze. Ik lachte ook. "Mag ik het doen?". Ik knikte en liet haar weer achter me zitten. Ze begon te friemelen aan mijn haar en kamde er door heen. Ik sloot mijn ogen. "Klaar!" zei ze.

Ik keek naar de foto. "Wow". Cato gaf me een kus. "Wat ben je toch knap" zei ze. Ik grinnikte. "Gaat t met je?". "Ja hoor". Ik bewoog het ijs een beetje terug. "Doet het nog pijn?" vroeg ze. Ik knikte. "Zal ik je eten dan maar even brengen?". Ik knikte weer. "Wat ben je toch zielig" grapte ze. Ik pruilde.

Ze had me pizza gemaakt. "Dit is zo lekker" zei hij. "Reken maar niet dat je dit iedere keer krijgt, mannetje" zei ze. Ik pruilde weer. Ze kwam bij me liggen. "Hoe gaat het nu?" Vroeg ze. "Hoezo vraag je dat steeds?" Vroeg ik. Ik keek haar aan met een grijns. "Nee viespeuk" zei ze. Ik grinnikte.

De volgende dag voelde ik me al veel beter. Cato zag dat en liet achter in bed. "Je krijgt geen eten in bed. Maak het zelf maar" zei ze. "Maar ik ben lui" zei ik. Ze knikte. "Weet ik" zei ze. Toen de telefoon ging werden we even stil.

"Hallo?" vroeg Cato. Ze schrok. Ik zag dat ze wilde huilen. Ik trok haar naar me toe. "Oke bedankt". Ze begon te huilen. Ik trok haar in een knuffel. "Kun je het me vertellen?". Ze knikte. "Het is chlamydia" snikte ze. Ik wreef over haar rug. "En het slechte nieuws is, dat we er waarschijnlijk te laat mee gekomen zijn, waardoor de kans er is dat we onvruchtbaar zijn" huilde ze. Ik voelde me zo schuldig. "Ik wil zo graag nog een kleintje" snikte ze. "Ik weet het schatje" zei ik zacht. Ik legde haar in bed. "Nu is het jouw beurt" zei ik en haalde eten voor haar.

Ze heeft de rest van de dag gehuild. Ik voelde me zo schuldig. Ik had even een verrassing opgehaald. "Omg wat lief Luke" zei ze en knuffelde het.

@Lukehemmings: it's not a baby, but i hope i make up a little now 😍