✔See You Again L.H.✔

23. Sanne?

POV Cato
We waren weer een hele gelukkig familie. We lachten veel, en waren lief tegen elkaar. We werkten samen om een hechte band te houden.

"Mama, waar is mijn broodtrommeltje?" Vroeg Sanne. "Op het aanrecht" zei ik zonder op te kijken van de proefwerken, die ik na aan het kijken was. "Tot straks, mama" riepen Sanne en Fleur. "Veel plezier op school" zei ik en gaf ze allebei een kusje op hun wang.

Toen Luke terug was, liep hij naar me toe en ging tegenover me zitten. "Kijk me niet zo aan" zei ik. "Maar je bent zo mooi" zei Luke en streek over mijn wang. Ik duwde zijn hand weg. "Ik ben even aan het nakijken" zei ik. "Oke, dan laat ik je even. Ik ga even douchen" zei hij. "Is goed" zei ik. Hij liep naar de badkamer. Drie keer raden wat hij doet.

Ik ging kijken. "Luke?" Vroeg ik. "J-ja" zei hij. "Mag ik binnenkomen?" Vroeg ik. "W-wacht.... EVEN" riep hij. Hij deed de deur open. De damp kwam in mn gezicht. "Uff, wat douche jij je warm" zei ik. Hij glimlachte en ging zich afdrogen.

Ik werd gebeld door school. "Mevrouw Hemmings?" Vroeg Sanne's juf. "Ja, dat ben ik" zei ik. "Kunt u snel komen?" Vroeg ze. "Natuurlijk, wat is er gebeurd?" Vroeg ik. "Kom maar, Sanne wilt u hebben" zei ze paniekend. Ik trok mijn schoenen aan en voelde twee armen om me heen. "E-er is iets met S-Sanne" zei ik.

Luke reed ons naar school. "Waar is Sanne?" Vroeg ik. "Ze heeft een spontane bloedneus gekregen, en dat is al heel vaak gebeurd" zei de juf. Ik hoorde Luke slikken. "Wat is er?" Vroeg ik. "Weet je dat niet?" Vroeg hij. Ik schudde nee. "Het kan leukemie zijn" zei hij. Ik slikte en voelde Luke's arm om me heen. Ik gaf Sanne die huilde een schoon doekje en zette haar op Luke's schoot in de auto.

We reden direct door naar de dokter. We mochten naar binnen. "Voel je je wel eens duizelig, Sanne?" Vroeg de dokter aan Sanne die heel bang om zich heen keek.

POV Sanne
Papa en mama doen heel vreemd. Papa lijkt te huilen en mama knijpt in mijn hand. "Voel je je wel eens duizelig, Sanne?" Vroeg de dokter. Ik ben bang voor dokters. "Sanne?" Vroeg papa. Hij had natte ogen en kneep zachtjes in mijn hand. "Ja, soms. Na gym en in de pauzes als ik ga voetballen" zei ik zacht.
Ik zag een traan langs papa's wang rollen. Ik stond op en veegde hem weg.

"Niet huilen, papa" zei ik en glimlachte. De dokter haalde een spuit. "NEE!" Gilde ik en klampte me aan mama vast. "I-ik wil geen spuit" huilde ik. "Sorry, Sanne" zei papa en hield me stevig vast. "Sshht, het is zo gebeurd" zei hij en wiegde heen en weer. Ik kneep mijn ogen dicht. Ik voelde de naald in mijn huid en voelde tranen ontsnappen.

"Dapper meisje" zei papa en knuffelde me. "Omdat je zo dapper bent geweest, krijg je een lolly van me" zei de dokter. Ik kreeg een roze lolly en stopte die in mijn mond. Ik liep tussen papa en mama in terug naar school. "Mama?" Vroeg ik. Mama keek naar beneden. "Lieverd" zei ze. "Ben ik ziek?" Vroeg ik. Mama keek papa aan. "Dat weten we niet, dat weet de dokter alleen" zei papa.

Hij hield mama stevig vast. We kwamen het schoolplein op en ik liep naar mijn vrienden toe. "Wat heb je op je arm?" Vroegen sommige. "Bloed geprikt" zei ik stoer. "Dat je dat durft" zei Jack, mijn beste vriend. Hij gaf me een knuffel. We gingen naar binnen, ik zag mama en papa staan. "Sanne, tot straks" zei papa en liep de klas uit. Mama volgde.

POV Luke
Sanne heeft misschien leukemie. Dat doet pijn in mijn hart. Ik ben hier bekend mee. Mijn broer had het ook. Hij lag op sterven, maar door een gelukkig toeval werd hij beter. Dat weet Cato niet, dus. "Luke, zal Sanne sterk genoeg zijn?" Vroeg Cato. Ik pakte haar hand vast. "Blijf hoop houden dat ze het niet heeft" zei Luke.

Ik hoorde gesnik naast me toen ik FiFa speelde. Ik zette het spel stop en keek haar aan. "Gaat het wel?" Vroeg ik. Ze schudde nee. "Baby, ze is oke. Ze voelt zich niet misselijk of zo" zei ik. Ze kroop dichter tegen me aan. "Ga verder spelen" giechelde ze. Ik speelde FiFa verder.

Ze wriemelde wat, wat mij liet merken dat ze in slaap gevallen is. Ze is zo lief als ze slaapt. Ik legde haar op ons bed en ging koken. Toen ze wakker werd, zaten de kinderen en ik te eten. "Hey, ik kreeg je niet wakker, dus heb je laten liggen" zei ik en zette een extra bord neer.

POV Cato
Ik ging aan tafel zitten. Ik kreeg eten opgeschept. "O my god, wat is dit?" Vroeg ik toen ik een hapje nam. "Is het niet lekker?" Vroeg Luke. "Jawel, het is fantastisch" zei ik enthousiast. "Waar heb je dat geleerd?". "Van jou" zei Luke. "Ik heb je nooit kookles gegeven" lachte ik. "Ik kijk naar je als je kookt" zei hij. Ik glimlachte.

Sanne was de rest van de dag heel stil. Ze voelde zich raar. Ik zette haar tussen Luke en mij in. "Houden jullie van mij?" Huilde ze. "Natuurlijk" zei Luke en zette haar op zijn schoot. "Als ik ziek ben ook nog?" Vroeg ze. "Altijd, Sanne, altijd" zei ik. Ze pakte mijn hand en Luke's hand. Ze liet ons elkaars hand vasthouden.

"Als ik ziek ben, moeten jullie sterk blijven" zei ze. Ik voelde tranen in mijn ogen. Luke kneep zacht in mijn hand. Hij glimlachte en ik zag tranen blinken in zijn vriendelijke ogen. "En samen blijven voor Jordan en Fleur" zei ze. Ze keek ons een voor een aan. "Als ik ziek ben, zorg goed voor elkaar". Ik kon het niet langer aan en liet mn tranen gaan. Sanne gaf me een knuffel en Luke trok ons beide op schoot. "We gaan vechten, voor jou" zei Luke tegen Sanne.