✔See You Again L.H.✔

24. Leukemia

POV Cato
Hier zaten we dan, in het ziekenhuis. Luke en ik hadden elkaars handen vast. De dokter kwam op ons aflopen. Sanne ging recht zitten op Luke's schoot. "Hallo Sanne" zei de dokter en schudde haar handje. Het was een jonge man met bruin haar. Luke's grip op mijn hand verstrakte. Ik keek naar de dokter. De dokter pakte zijn klembord en sloeg een aantal pagina's om.

"Sanne, we willen zeker weten of je leukemie hebt, en daarom moeten we een beetje van je beenmerg weghalen en dat onderzoeken" zei de dokter. "Oke" zei Sanne vrolijk. "Sterke, grote meid" zei de dokter. "Mevrouw, meneer, gaat een van jullie mee met haar?" Vroeg de dokter. Luke en ik keken elkaar aan. "Allebei mee" zei Sanne hoopvol. Ik knikte en moest even slikken.

We liepen achter de dokter aan naar de operatiekamer. Sanne zat op Luke's arm, met haar armpjes stevig om zijn nek geklemd. Sanne kreeg een soort jurk aan en moest op haar zij liggen op de koude ijzeren tafel. "Papa, mama, ik ben bang" zei ze. "Het komt goed, lieverd" zei Luke en ik zag de tranen branden in zijn ogen. Ik pakte zijn hand vast en kneep er zachtjes in.

"Papa, hand" zei ze. Luke pakte haar kleine handje en hurkte zodat hij haar kon aankijken. Hij streek plukjes haar uit
Sanne's gezicht. "Ik laat je niet alleen. Je zult ons zien als je wakker wordt" fluisterde hij en drukte een kusje op haar hoofd. Sanne werd in slaap gebracht door een kapje op haar mond.

Ik zag de dokter allemaal spuitjes klaarleggen. Ik wilde niet eens weten waarvoor die allemaal waren. Luke pakte mijn hand en kneep erin. "Het komt goed, oke" zei hij en keek me recht aan. Hij sloeg zijn armen om mijn middel. "Ons kleine meisje is oke" zei hij.

Na de operatie werd Sanne naar een kamer gebracht. Ik was in slaap gevallen op Luke's schouder. "Baby, Sanne kan zo wakker worden, en ik had beloofd dat ik er zou zijn" zei Luke. Ik wreef door mijn ogen en we liepen rustig de kamer in.

POV Sanne
Ik had pijn, overal. Bij iedere beweging die ik maakte. Waar is mama? Waar is papa? Ik opende langzaam mijn ogen en sloot ze weer omdat een fel licht in mijn ogen scheen. "Dim het licht een beetje" hoorde ik papa zeggen. Toen ik mijn ogen weer opendeed zag ik mama boven me hangen. "Ik wil naar huis" zei ik en wilde overeind komen.

"Even blijven liggen, schatje" zei papa en duwde me zachtjes terug. "Wanneer gaan we?" Vroeg ik. "Nog niet, lieverd" zei mama en ik zag tranen. "Niet huilen, mammie" zei ik en strekte mijn armen uit. Mama gaf me een knuffel. "Sanne, morgen krijg je de uitslag, je moet hier blijven vannacht" zei de dokter. "Ik wil naar Fleur" huilde ik. Mama liep de kamer uit en kwam terug met Fleur.

"Zussie, ik heb je gemist" zei Fleur en gaf me een knuffel. Papa en mama keken huilend toe. "Slaap lekker meisjes" zei papa en zakte op het bed naast me neer. Hij verborg zijn gezicht in zijn handen en zijn schouders schokten.

POV Cato
Luke was helemaal van streek. "Mijn meisje" snikte hij. Ik ging naast hem zitten en sloeg een arm om hem heen. Ik wreef over zijn rug. Hij keek me aan met rode ogen. "Als ze ziek is, wat moeten we dan?" Vroeg hij hopeloos. "We houden van haar. We gaan vechten zodat ze beter wordt, en ze zal langer leven dan wij" zei ik en gaf hem een knuffel.

"Voel je je al iets beter?" Vroeg ik. Hij lag opgerold op het bed. Hij knikte. "Naast me liggen" giechelde hij. Ik kroop naast hem. Hij sloeg zijn armen om me heen en we vielen beide in slaap.

De volgende ochtend moesten we vroeg opstaan, omdat Sanne naar de dokter moest. Sanne huilde en spartelde tegen. Luke zette haar op zijn arm en knuffelde haar. "Sshht, het is oke. Ik ben hier, ik laat je niet alleen" zei Luke sussend en wreef over haar rug. Ze bleef zich aan hem vasthouden toen we bij de dokter zaten.

"Sanne, ik heb slecht nieuws" zei de dokter. Sanne begon nog harder te huilen en rolde zich als een balletje op in Luke's armen. "Je hebt leukemie" zei de dokter. Sanne stopte met huilen. "Wat is dat?" Vroeg ze verdrietig. "Dat is kanker" zei Luke zacht. Sanne beet op haar lip. De dokter legde uit wat het was. Luke streelde over haar handje.

Sanne werd naar haar kamer op de afdeling gebracht. Wij mochten heel even mee. "Doei Sanne, helaas mogen wij niet blijven" zei Luke en gaf haar een hele dikke knuffel. "Papa mag niet gaan" zei Sanne en begon te huilen. Een jongetje met een petje liep op haar af. "Niet huilen" zei hij. "Ik ben Noah, ik zal je helpen" zei hij en pakte haar handje. Ik zwaaide naar Sanne.

Luke en ik liepen zwijgend naar de auto. Hij pakte mijn hand. "Kom, laten we Fleur en Jordan halen" zei ik. Hij startte de auto. Fleur vloog meteen om mijn nek.

Ik sloot mezelf op in mijn kamer. En rolde me op tot een bal. "Caatje, doe eens open" zei Luke bezorgd. "Nee, laat me even" snikte ik. "Alsjeblieft, je hebt een knuffel nodig" zei Luke. Ik opende de deur en hij omhelsde me meteen. Fleur kwam aan met Jordan aan haar handje. Jordan kan al lopen.

"Mammie!" Riep hij. Ik tilde hem op. We gingen met zijn allen op ons bed zitten. "Het is niet compleet zonder Sanne" snikte ik. Luke trok me tegen zich aan. Jordan klom op zijn buik. "Pappie, paard" giechelde hij en begon 'paard te rijden'. Fleur nestelde zich tussen ons in. "Ik mis mijn zusje" zei Fleur zacht. Luke streelde plukjes haar weg uit haar gezicht.

"We missen haar allemaal heel erg, Fleurtje" zei Luke. Fleur begon zachtjes te snikken. "Meisje, toch" zei Luke en trok haar tegen zich aan. Ik nam Jordan op schoot. "Sanne hoort erbij, voor altijd" zei ik.