Sofia Black P.O.V.:
“Maar Sofia! Je bent student! Je kan elk klein beetje goed gebruiken!” zeurt Abbeygail als we in haar oude Volvo zitten.
“Nee! Ik bedoel ik ga echt niet zó bloot poseren! Heb een beetje klasse, Abs.” Zeg ik bot. Ik staar wat voor me uit.
“Denk erover na, alsjeblieft.” Zegt Abbey nog. Ze parkeert de auto voor mijn huis.
“Nou. Doei.” Zeg ik kort voordat ik uitstap en naar mijn huis loop. Met mijn sleutels maak ik de deur open en stap naar binnen. Ik sluit de deur weer en schop geïrriteerd mijn versleten rode converse gympen uit. Eerst even douchen dan kan ik daarna wat tv kijken. Ik loop naar boven en ga gelijk de badkamer in.
Als ik de warme douche uitzet, droog ik me goed af. Ik bind een handdoek in mijn haren en een andere handdoek om mijn lijf. Ik loop mijn kamer in en pak een boxershort uit mijn kast. Geen idee, waarom ik een boxershort draag. Ze zitten gewoon lekker. Een sportbroek en een normale saaie trui. Ook vindt ik ergens achterin de kast mijn oude hockeysokken, die zijn lekker warm dus die doe ik ook maar aan. Ik kam mijn natte haar en laat ze lekker los, ze drogen vanzelf wel. Met mijn warme lekkere kleding en mijn laptop in mijn handen loop ik naar beneden waar ik lekker op de bank ga zitten. Een beetje facebooken.
“Sofia? Ben je thuis?” roept mijn moeder, nadat ik de voordeur open en dicht hoorde gaan.
“Ja!” roep ik terug. Ik sluit mijn laptop en help mijn moeder de boodschappen naar de keuken te brengen.
“Sofia, ga anders even zitten. Ik heb een soort van slecht nieuws.” Zegt mijn moeder als alle boodschappen zijn opgeruimd. Ik plof op de bank en mijn moeder komt naast me zitten.
“Hoeveel geld heb je ook al weer op je spaarrekening?” vraagt mama me zachtjes. Huh? Wat is dat nou weer voor een vraag?
“Ongeveer 5 duizend pond, waarom?” vraag ik bezorgd. Op mijn studierekening heb ik 5 duizend pond, dat is genoeg om alle boeken te betalen. Mijn ouders zouden de maanden college betalen en ik zou verder mijn eigen huurkosten betalen in Cambridge.
“En wij zouden toch je school betalen?” vraagt mijn moeder me voor de zekerheid.
Ik knik alleen maar.
“Nou, schat. Ehm, ik ben ontslagen.” Zucht mijn moeder. Ik zie dat ze tranen in haar ogen heeft en haar hand strijkt zenuwachtig over haar kleedje.
“Wat?! dat meen je niet! Hoe kan dat?!” vraag ik boos. Niet boos op mijn moeder natuurlijk, maar boos op de Tesco, dat ze mijn moeder ontslaan.
“Ze willen de jongere generatie ook kansen geven.” Fluistert mijn moeder. Een traan glijdt over haar wang naar beneden. Waar hij uiteindelijk als een natte vlek op mama´s kleedje eindigt.
“Dat is gestoord!” zeg ik boos. Ik sla een arm om haar schouders en knuffel haar.
Na een uurtje mijn moeder getroost te hebben is ze al wat rustiger.
“Hier heb je een kopje thee mams.” Zeg ik terwijl ik een mok thee voor haar op de koffietafel zet.
“Dank je wel schatje, ik baal zo erg hé?” zegt ze zachtjes. Ik ga naast haar zitten en nip wat van mijn eigen nog hete thee.
“Maar ik heb je nog niet alles verteld.” Begint ze voorzichtig.
“Je kan me alles vertellen mam.” Zeg ik terwijl ik mijn mok terug op de koffietafel zet.
“Nou, ehm. We kunnen van papa´s loon, nog maar net de huur betalen. We hebben maar zo´n 300 pond over om een maand van te leven. En voor jouw college moeten we 1200 duizend pond hebben. Maar dat hebben we niet schat. Het spijt me zo!” zegt mijn moeder en ze begint weer te trillen. De tranen stromen weer naar beneden. En ook ik krijg tranen in mijn ogen. Ik vindt dit gewoon super lullig voor mijn ouders.
“Mam, rustig. Desnoods neem ik een baantje en ga ik pas volgend jaar studeren!” troost ik haar, en
mezelf.
