Karanlıkta Gizlenenler

Neler oluyor

Gece saat on iki civarında arkadaşlarımla birlikte gittiğim partiden sonra eve dönüyordum, arabadaydım . Bir

virajı döndüm, şelalenin önünden geçtim. O da ne benzinim bitiyor, lanet olsun tam da ormanın ortasında. Ah

harika! Bitti bile. Arabamdan indim, yardım çağırmak zorundaydım. Yol kenarından yürümeye başladım, evim

burdan çok uzakta. Bu yüzden otostop çekmek zorundaydım. Ama bu yoldan arabayla geçen tek insan ben

olmalıydım. Ne araba geçiyor ne insan ne de başka birşey. Sadece ben varım, burası insanın tüylerini

ürpertiyordu. Sanırım yaklaşık beş yüz metredir yürüyordum.

Yorgunluktan ölmek üzereyken arkamdan vınlama gibi bir ses geldi. Hızla arkama döndüm ama hiçbirşey yoktu.

Sonra aynı ses yine geldi ve birlikte rüzgar da getirdi. Yine hızla arkamı döndüm ve karşımda son derece korkunç

bir surat gördüm. Ağzının kenarlarında kan vardı. İki büyük kırmızı gözüyle bana bakıyordu. Son hızımla

ormana doğru koşmaya başladım. Ormana girdim ve arabamın olduğu yere doğru koşmaya başladım, en

azından arabamın bagajında filan saklanabilirdim. Ama sürekli benim önüme geçip bana çelme takıyordu. Bu

şey kesinlikle insan değildi. O önüme geçtikçe ben gideceğim yönü değiştiriyordum. Bu yüzden yolumu ve

arabamı kaybetmiştim.

Artık ümidimi kaybetmişken birden arkamdan gelen bir araba sesiyle irkildim. Bu ses yoldan geliyor olmalıydı.

Son hızla sesin geldiği yere doğru koşmaya başladım. Yola vardım ve kalan son gücümle kendimi yola attım.

Araba bana çarptı, eğer dayanıksız biri olsaydım bu darbe beni öldürebilirdi. Şoför koşarak yanıma geldi. İyi

olup olmadığımı sordu. "İyiyim." dedim. Sonra gözlerimi onun gözlerine diktim. İnanamıyorum gerçekten çok

yakışıklıydı. Buz mavisi gözleri, bembeyaz ten rengi ve çikolata renkli saçlarıyla beni kendine aşık etmişti. Şimdi

iyi ki o araba bana çarptı diye düşünüyordum.

Hemen ayağa kalktım ve

" Bana yardım et, arkamda bir canavar var ve beni öldürmek istiyor! "

" Sakin ol ve yavaş konuş, dediğinden hiçbirşey anlamıyorum.Önce adını söylemeye nedersin?Ben Dylan ya sen?"

" Ben Jesica ve yardımına ihtiyacım var, arkamda korkunç bir yaratık var ve beni öldürmek istiyor. Lütfen

yardım et bana! "

Hem kan ter içinde olduğumdan hem de söylediklerimden olsa gerek "Sana yardım edemem" dedi ve arabasına

bindi. Arabanın peşinden var gücümle koşmaya başladım " Lütfen yardım et bana, sana ihtiyacım var ! " diye

bağırıyordum. Sesim o iğrenç yaratığı çekmiş olmalı ki beni arkadan yakaladı ve boynumu ısırdı. Sanki ... Sanki

... Kanımı içiyor gibiydi. Evet evet kanımı içiyordu. Aman tanrım doğduğumdan beri sadece insanların varlığına

inanırdım. Asla vampirlere, büyücülere ya da kurtadamlara, hiçbirine inanmazdım ben. Lanet olsun, kanımı içen

lanet olası şey bir vampirdi. Sonunda bir vampirin varlığına inanıyordum ve bu şekilde mi? Çok şanssız

olmalıydım.

Artık güçsüzleşmeye başlıyordum. Sanki bir elektrikli süpürge içimdeki tüm kanı çekiyordu. Sanki

vücudum vakumlanıyordu. Öleceğimden eminken az önce gitmemesi için yalvardığım araba geri geri gelmeye

başladı. Bunu gören vampir kaçtı ve beni bıraktı. Elimle yarayı bastırmaya çalıştım ama elim nerdeyse

kalkmıyordu bile. Yakışıklı şoför beni kucağına alıp arabasına bindirdi ve hatırladığım son şey onun buz mavisi

gözleriydi...