Hated

Hated 15

Puting kisame ang agad na bumungad sa paningin ko nung minulat ko ang aking mga mata. I looked around only to see the face of Ate Lucy. She smiled towards me pero bakas pa rin ang pag-aalala sa itsura niya.

Pinilit kong alalahanin kung bakit ako nandito, kung bakit ako nakahiga sa kama.

Memory flooded in the instance. Kinausap ko si Sab. I feel cramps in my stomach. I got the urge to slapped her. Troy suddenly arrives. He defended his girl. I feel pain in my heart. They leave me aching. I saw blood on my thigh. I got scared from what my naked eyes saw. I asked help from him but he never looked back. Jiro's there to save me.

Agad ring dumagsa ang mag estudyante. At yun na nga, tuluyan na akong kinain ng kawalan.

Lahat ng yun ay sariwa pa rin sa aking isipan. Walang ni isa ang hindi ko matandaan.

Hinawakan ko ang bahagi ng aking tiyan. Yung mga babies ko. Okay lang ba sila?

Napunta kay Ate Lucy yung mata ko na papalapit sa aking kinaroroonan. Kahit anino ni Troy ay di ko nahagilap. Mas mabuti na yun. Mas maigi na nga sigurong ganun.

One tear had slipped from her eyes. Hinawakan niya yung mga kamay ko. Her colds hands gives some sensation that runs through me.

"Okay ka na? May masakit ba sayo?" nilagay niya sa likurang bahagi ng tenga ko yung buhok na nakaharang sa aking mukha.

I shook my head. "Wala nang masakit. Huwag kang mag-aalala Ate Lucy, okay na ako." paninigurado ko pa. Hindi nga masakit yung tiyan ko pero ang bigat pa rin ng aking nararamdaman ngayon. Nandon pa rin ying kirot sa aking puso na di ko naman maipaliwanag kung ano ang dahilan. Siguro ay nasaktan lang ako sa sinabi ni Sab. Naalala ko pa talaga kasi.

"Ate, yung mga baby?" pilit akong ngumiti kasabay ng paghaplos nang dahan-dahan sa aking tiyan. "Okay lang rin sila?" yun ang aking tanong pero nanatili siyang tahimik. Nakatingin lang siya sa akin. Ang lakas ng pitik ng puso ko.

Hinintay ko siyang magsalita. Hinintay ko lang na sabihin niya sa aking... "Huwag kang mag-alala, okay lang rin sila." pero imbes na marinig ko yun ay tanging katahimikan ang nangibabaw sa lugar na ito.

Pinagmasdan niya ako na para bang naaawa siya sa akin. I smiled again. "Ate, diba okay lang sila? Diba?" pag-uulit ko sa aking tanong. Nagbabakasakaling hindi niya ako narinig kanina. Baka naman kasi labis lang siyang nag-aalala sa akin. Baka madami lang siyang iniisip ngayon kaya nakalimutan lang sumagot.

"Diba Ate?" I tried for the third time to form my lips into a slight curve but I'd surrendered when I saw her crying again.

"Wala na sila Cherish." halos nabingi ako sa sinabi niya. Mali yung narinig ko siguro. Ang oa ko lang talagang mag-isip. "Okay sila." nakangiti kong sambit habang nakatitig sa kanya.

"No, wala na sila. Nakunan ka Cherish. Maselan kasi yung pagbubuntis mo." I shook my head. No, hindi yun totoo.

"Nagbibiro ka lang Ate." siguradong saad ko. Pinilit kong umupo sa aking kama kahit ramdam ko pang nanghihina ako dahil sa nangyari kanina at dahil sa narinig ko mula sa labi ni Ate Lucy.

"I'm sorry." pumiyok yung boses niya. "I'm really sorry Cherish. I'm not joking. Everything I said were true. Nakunan ka kaya wala na yung mga baby mo." This time, kusa nang lumabas yung mga luha ko.

Tulala ako. I don't know how to react. Gusto kong magwala. Gusto kong sisihin sila Troy at Sab. Gusto kong sumigaw. Gusto kong gumising sa bangungot na ito. Gusto kong makawala ako sa sitwasyon na ito. Gusto kong tumakas sa katotohanan. Ayokong tanggapin iyon. Ayoko!

Si Troy ang dahilan kung bakit sila dumating sa buhay ko pero si Troy rin pala ang magiging dahilan ng pagkawala nila ng maaga sa akin. Hindi pa nila nakikita ang mundo. Hindi ko pa sila nakakarga. Hindi ko pa sila nakitang matulog. At masakit tanggaping hinding-hindi na ako magkakaroon ng pagkakataon para mangyari ang lahat ng yun.

Napahilamos ako sa aking mukha. Walang tigil ang pagbagsak ng luha ko.

"Si-- si Jiro?" natanong ko na lang bigla habang umiiyak pa rin. "Yung lalaking naghatid sayo dito ay umalis na muna dahil mukhang mainit ang dugo sa kanya ni Troy." Troy. I feel anger and hatred by just hearing his name. It is all his fault. Kung sana ay hindi makitid ang utak niya ay hindi mangyayari ang lahat ng ito.

Kinasusuklaman ko na siya ulit. Bumalik na naman ang galit at pagkamuhi ko sa aking dibdib tulad noong una kong naramdaman nung kinama niya ako.

"Do you want some drink or something to eat?" halatang umiiwas siya sa mga posible pang maaring itanong ko o sasabihin. I nodded to her. "Bibili lang ako saglit. Wala kasi akong binili kanina dahil sa pagmamadali." I heard her sighed.

"Hayaan mo, bibisita rin si Kuya Levan mo. Si Troy, baka nasa labas at nagpapahangin lang." Binalewala ko yung huling sinabi niya.

My eyes close when she had already left. My two angels were taken away from me.

I open my eyes when I heard the door opened. My blood boiled by just seeing him. I clenched my fist.

"Felli, are you now oka-"

"Stop!" he just stood up in the doorway when I shouted.

"Anong ginagawa mo dito?!" tumahimik lang siya. Ayoko ko siyang makita. Ayoko siyang makasama sa iisang lugar.

"Now leave!" I tried to act stronger. Yung Cherish na galit.

"Wala ka nang problema Troy. Wala na sila! Yun naman ang gusto mo diba?! Simula't sapul palang ay gusto mo nang ipalaglag ang buhay na nabubuo sa sinapupunan ko." I inhaled.

"Are you too happy now? Masaya ka na dahil sa pagdurusa kong ito?! You should celebrate Troy." I dared to smile at him. "Magsama kayo ni Sab. You two are perfect match!" I bite my lips.

"Ang tanga ko lang at naging mahina ako noon, nagpaggamit ako sayo Troy. Hindi ko alam kung bakit ako nakipagtalik sa isang lalaking tulad mo." He never dared to move.

"Siguro naman ngayon ay wala ka nang kailangan sa akin. Yung katawan ko? Inangkin mo na ako. Ilang beses ka nang nagpakasasa sa bawat parte ko. Yung buhay ko? Nasira mo na. Sirang-sira na." hindi ko mapigilang umiyak kasabay ng paulit-ulit niyang sorry.

"Hindi lang yung mga anak ko yung pinatay mo. Pati ako ay pinatay mo rin." siguro ay nasabi ko na lahat ng gusto ko.

"Please leave. Don't worry, hindi mo na ako makikita pa. By the way, thank you for everything." I said sarcastically.

Lesson learned, hindi lahat ng bagay pangmatagalan, minsan ay may mga bagay na panandalian lamang.

And now, it is better to leave than being left. I should leave away... leave away from pain, from him, from all of this shit.

Note: Sinipag na mag-update sa Hated. Na-inspire kasi ako sa mga comment niyo sa previous chapter. Haha Grabe! Kung nakakamatay lang ang salita, matagal nang patay si Troy Lol.